ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΟ ΔΥΟ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΣΤΗ ΖΑΧΆΡΩ

 

    Δύο χρόνια τώρα, από τότε που μετακόμισα στο χωριό λόγω της εγκυμοσύνης μου, προσπαθώ να νοικιάσω σπίτι. Κι όμως, όπου κι αν απευθυνθήκαμε, η απάντηση ήταν «όχι», μόνο και μόνο επειδή έχουμε πρόβλημα όρασης

. Δύο χρόνια απόρριψης, ψεύτικων λόγων και υποσχέσεων .

Πριν λίγες μέρες, βρέθηκε μια κυρία που μας έκανε συμβόλαιο κανονικά, μας έδωσε κλειδιά , και ετοιμαζόμασταν να μετακομίσουμε . Την επόμενη κιόλας μέρα το πήρε πίσω, ακύρωσε το συμβόλαιο, γιατί έμαθε «για εμάς» . Έτσι απλά.

Και όλοι αυτοί εδώ γύρω, που το παίζουν «στήριξη» και «βοήθεια» , δύο χρόνια τώρα δεν έκαναν τίποτα. Ούτε για να βρούμε σπίτι , ούτε για να μπει ρεύμα στο σπίτι που υπάρχει ήδη. Όλοι μόνο λόγια, τίποτα πράξεις .

Ντρέπομαι που υπάρχω σε έναν τόπο γεμάτο υποκρισία, ψέμα και διπροσωπία . Ντρέπομαι που κάποιοι αυτοαποκαλούνται «άνθρωποι» ενώ στην πραγματικότητα αφήνουν άλλους στο περιθώριο .

Ντροπή σε όλους σας . Αυτό έχω να πω. Και να ξέρετε, αυτό που ζήσαμε, θα το φτάσω όσο πιο ψηλά γίνεται .

Δύο χρόνια τώρα βιώνουμε ρατσισμό. Επειδή είμαστε Ρομά και επειδή έχουμε πρόβλημα όρασης . Και δεν θα το βουλώσουμε

.