Εγωισμοί… και…άλλα

Θύμιος Χαραλαμπόπουλος

Πόσα δεν μείνανε προικιά,

δίπατα σπίτια αρχοντικά

χωρίς καινούριο νοικοκύρη,

και, πόσες σβήσαν ομορφιές

πίσω από γρίλιες σιωπηλές

και σφαλισμένο παραθύρι.

Πόσοι δεν στάθηκαν καημοί,

και αγάπης αναστεναγμοί

δίχως ποτέ να ακουστούνε,

και, πόσα χείλη δροσερά

αρνήθηκαν πεισματικά

αυτό που θέλανε να πούνε.

Πόσες δεν χτύπησαν καρδιές,

κάθε που φτάνανε οι βραδιές

και διάβαιναν τα μεσημέρια

και καρτερούσαν στωικά

και, κλείνανε, οριστικά

της τύχης τα τεφτέρια.

Πόσοι δεν πνίγηκαν λυγμοί

σαν, της αλήθειας η στιγμή,

ήρθε για να θυμίσει,

πως, είναι ο εγωισμός

κούφιος κοινωνικός θεσμός

που στο χαμό θα οδηγήσει.

Στον κόσμο τούτο το φθαρτό,

τούτο το είδος το κακό

του εγωισμού το κρύο ποτήρι,

έκανε, σπίτια, αρχοντικά,

χρήματα, ρούχα, ασημικά,

Χωρίς καινούριο να χαρούνε νοικοκύρη.

Σε σύνολα κοινωνικά,

οι άνθρωποι, ζουν αρμονικά,

όταν τη φύση δεν αλλάζουν,

γιατί, οι μικροεγωισμοί,

ολέθρου γίνονται αφορμή

και πίκρα στην ψυχή σταλάζουν .!

** Αφορμή:

Κάποιο εγκαταλειμμένο χωριότης ορεινής Μεσσηνίας.
Κυπαρισσία 1η Σεπτέμβρη ´25

                          Θυμιάκο αυτό
                             που  πάει;