Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ FAKE

Γιώργος Σκαμπαρδώνης

Μακεδονία, 31/1/2012

Άκουγα κάποιον διακεκριμένο Έλληνα καθηγητή που ζει στη Γαλλία να λέει ότι η Ελλάδα καταποντίστηκε για έναν βασικό λόγο: «Γιατί όλα, σχεδόν τα πάντα, σε αυτήν έχουν γίνει fake». Δηλαδή ψευδεπίγραφα, μαϊμού, φενάκη, απάτη.

Και είχε δίκιο -μόνο που δεν έγιναν τώρα αλλά εδώ και δεκαετίες, απλώς με την ένδοξη γενιά του Πολυτεχνείου κορυφώθηκαν και πλέον είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις το ναύτη από τον καντηλανάφτη.

Κι αυτό είναι το χειρότερο, όχι οι οικονομικές απάτες και οι κλοπές αλλά προηγουμένως η στρέβλωση, η αλλοίωση, η αντιποίηση εννοιών, λέξεων, ιδεολογιών, αξιών, ιεραρχιών, ιστορίας, μεγεθών και διαστάσεων. Ο σκυλάς εκτιμάται εξίσου με τον Μίκη και ο δημοσιοσχεσίτης με τον πραγματικό καλλιτέχνη, ο μασίφ δεξιός παραδόξως εμφανίζεται ως αριστερός και ο αριστερός ποθεί το τζιπ του δεξιού, ο κρατικοδίαιτος καθηγητής το παίζει Τσε και στις εκπομπές καλούνε την ήρα μαζί με το στάρι. Κολλητοί βραβεύουν κολλητούς στην τηλεόραση και μετά τους συνεντευξιάζουν και όλο αυτό το πράμα έχει μπει σε ένα μίξερ, από το οποίο έχει προκύψει ένας τοματοπελτές οριζόντιας εξίσωσης και τρέχα γύρευε.

Fake. Όλοι πια τα ξέρουμε όλα, όλοι φτιάξαμε μπλογκ, όλοι αποφαίνονται για την οικονομία, τη λογοτεχνία, το σινεμά ή την ερωτική ζωή των γαρίδων. Σχεδόν κανείς δεν κάθεται στ’ αυγά του, να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, να μιλά μόνο γι’ αυτό που γνωρίζει βαθιά. Όλοι ανακατεύονται με όλα και μέσω γνωριμιών, κομμάτων, κολλητών και ασυδοσίας μπαίνουν σε ένα δήθεν κεντρικό παιχνίδι, όπου αναπόφευκτα πλέον κυριαρχούν η αναξιότητα από τη μια και το γλείψιμο και η ψευδοεπανάσταση από την άλλη.
Όλοι πουλάμε αντικομφορμισμό, ιδίως μερικοί βαθύτατα αντιδραστικοί και συντηρητικοί, πολλοί ποζάρουν σαν επαναστάτες, όντας οι ίδιοι στυλοβάτες του αναχρονισμού και ιδιότυπα αντικοινωνικά φρικιά, και πια έχει χαθεί ο λογαριασμός, αφού το παζάρι γέμισε προβατόσχημους λύκους και αλεπούδες, που εμφανίζονται σαν σεμνές νοικοκυρές ή πωλητές μπρόκολου.

Οι λέξεις και τα νοήματα έχουν στρεβλωθεί σε βαθμό παράνοιας. Το συντηρητικό πρότυπο έχει περιβληθεί δήθεν προοδευτική ρητορική κι όλοι κάνουμε τους άνετους, για να φαντάζουμε in. Όμως στην πράξη ανακυκλώνουμε το γιάπικο ίνδαλμα, διαχειριζόμενοι την παρασημαντική του fake, των γνωριμιών, της επιρροής, της ανταπόδοσης, της αλλαξοκωλιάς, της κομματίλας και της συγκατάβασης μεταξύ κατεργαρέων, όχι για να πάμε μπροστά, αλλά για να φαίνεται ότι πηγαίνουμε.

Fake: απάτη, παραπλανητικό φαίνεσθαι. Κι αυτό που βλέπουμε εδώ και χρόνια είναι να συμμαχούν από ένστικτο οι μετριο-τίποτε, οι ατάλαντοι και οι συμπλεγματικές πριμαντόνες και να έχουν εγκαταστήσει ένα καθεστώς φωνασκούσης αναξιοκρατίας, όπου η εκδούλευση και ο ενδοτισμός και το κόμμα και το κολλητιλίκι αποφασίζουν για τα πάντα. Κι όταν τα πράγματα έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο, η πολιτική, που έχει διαπεραστεί από την ίδια ασθένεια, είναι ανίσχυρη πια, ακόμη κι αν θεραπευτεί, γιατί η υποκάτω κοινωνία θα συνεχίσει να πάσχει.

Το ψάρι τώρα βρομά λιγότερο απ’ το κεφάλι και περισσότερο και χειρότερα από το υπόλοιπο σώμα που ευωδιάζει σαν μουχλιασμένος μπακαλιάρος.

Οι πολιτικοί δεν φέρουν την κύρια ευθύνη, όχι. Πιο πολύ φταίει αυτό: Ότι το fake έχει ενσωματωθεί σχεδόν σε όλους εμάς, στο φρόνημα του λαού. Οι πολιτικοί και τα κόμματα αναδεικνύονται εδώ και δεκαετίες καθ’ ομοίωσιν. Η κρίση έχει φτάσει βαθιά, ως τα νύχια, και μη μας ξεγελά το γυαλιστερό πεντικιούρ.