Η Γωγώ ήταν συμμαθήτριά μου στο
Γυμνάσιο Ζαχάρως (1965-71) και υπόψη
ήταν η πρώτη μαθήτρια και δικαιολογημένα
χτύπησε Ε.Μ.Π. αυθωρεί και παραχρήμα
Φαίνεται στο κείμενο και να
μην ξέρεις τίποτα! Λ.Κ
Αγαπητοί συμπατριώτες, αγαπητοί φίλοι,
Είναι χαρά μας να μοιραζόμαστε αυτό το Κυριακάτικο πρωινό μαζί σας.
Δε θέλω να πω πολλά… τα λόγια σε μερικές περιπτώσεις πενιχρά, η συμμετοχή και το συλλογικό μιας συγκέντρωσης, όπως η σημερινή αξίζει να αποτυπωθεί στο μυαλό χωρίς πολλά λόγια, παρά μόνο με συμμετοχή, χαμόγελα, ιδιαίτερες συγκινήσεις από τη συνάντηση. Συνάντηση ανθρώπων από τον ίδιο τόπο, ίσως και συγγενών ή απλά γνωστών, που η καθημερινότητα απομακρύνει.
Αυτός είναι και ο στόχος αυτής εδώ της σημερινής συνάντησης. Να ενώσει… Να φέρει κοντά αυτούς τους ανθρώπους που χαμένοι στην καθημερινότητα της σύγχρονης ζωής αδυνατούν να έρθουν σε επαφή. Σκοπός της σημερινής μας συνάντησης είναι να σταθούμε λίγο, να αναπολήσουμε, να μοιραστούμε, να σκεφτούμε. Να αναλογιστούμε για λίγα λεπτά την κοινή μας αφετηρία και βάσει αυτής να οραματιστούμε, να δράσουμε, να συμβάλλουμε…. Στη δύσκολη εποχή που μας έχουν επιβάλλει να ζούμε, σε μια τέτοια εποχή κρίσης στην οικονομία αλλά και στις πνευματικές και ηθικές αξίες και ιδανικά, οι συλλογικές δράσεις αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία, γίνονται επιτακτική ανάγκη, μέσο επιβίωσης… Με αφορμή τη σημερινή μας συνάντηση, ας σταθούμε λίγο από τους έντονους ρυθμούς της καθημερινής βιοπάλης, ας κοιτάξουμε έξω από τα καλούπια, που μας έχουν φτιάξει κι ας μοιραστούμε σκέψεις κοιτάζοντας τον διπλανό μας, ας οραματιστούμε ξανά, ας βρούμε λύσεις, ας συμβάλλουμε με την συμμετοχή μας….
Βρήκα ένα κείμενο που θα θελα να το μοιραστώ μαζί σας…
Γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ.Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους, που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος,
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες
γεννημένοι μέσα σ’αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σ’ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού
μένοντας άφωνοι λόγω αυτού
ευνουχισμένοι
έκλυτοι
αποκληρωμένοι
λόγω αυτού
εξαπατημένοι από αυτό
χρησιμοποιημένοι από αυτό
εξευτελισμένοι από αυτό
εξοργισμένοι και απηυδισμένοι από αυτό
βίαιοι
απάνθρωποι
λόγω αυτού,
η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο
το μαχαίρι
τη βόμβα
τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρινόμενο θεό
τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι
το χάπι
τη σκόνη….
Αυτό το κείμενο με έβαλε σε ιδιαίτερες σκέψεις… Είμαστε όντως γεννημένοι έτσι, μας κάνανε έτσι, μας μάθανε έτσι, μας επιβάλανε απλά να επιβιώνουμε και το μαθαίνουμε κι εμείς στα παιδιά μας.. ¨όμως δεν ήμασταν πάντα έτσι…θυμάμαι…. θυμάμαι στα δρομάκια να τρέχουνε τα παιδιά γελώντας ανέμελα, θυμάμαι στο δρόμο να συναντάς το γείτονα και να τον χαιρετάς, ΘΥΜΑΜΑΙ τον τόπο μου με χωματόδρομους και μικρά χωριά, λόφους και δάση.
ΘΥΜΑΜΑΙ πώς χρόνο με τον χρόνο τα κάψανε τα δάση, και «φάγανε» τους λόφους, και φτιάξανε «τσιμέντα», έτσι που ο τόπος μου έγινε αγνώριστος.
Ούτε που ξέρω πια, ποιά χώρα θυμίζει αυτή η εικόνα.
Θυμάμαι πρόσωπα γελαστά, φωτεινά. Δεν ήμασταν έτσι, γίναμε έτσι και είναι καιρός να αλλάξουμε πριν γίνουν και τα παιδιά μας έτσι. Είναι καιρός να οραματιστούμε ένα άλλο μέλλον κι όχι αυτό που προσφέρουμε στα παιδιά μας…
Ας ξεκινήσουμε από δώ, από σήμερα από τώρα, από τους συλλόγους, από τα σχολεία από το σπίτι μας…
Ας μην αφήσουμε άλλο το σήμερα να μαραίνεται. Ας μην αφήσουμε τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλα μας. Ας μη βάλουμε το σήμερα ενέχυρο σ' αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο αύριο! Το σήμερα είναι δικό μας. Ας κάνουμε λοιπόν όλοι κάτι γι’ αυτό!!
Σας εύχομαι καλή χρονιά φίλοι μου, γεμάτη όνειρα και δράση!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου