ΤΟ ΣτΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ"

ΜΗΝΑΣ      Η Ελλάδα, είναι ένα από τα ελάχιστα κράτη στον κόσμο που δεν έχει Συνταγματικό Δικαστήριο. Αυτό είναι μια από τις αιτίες της νομιμοποιημένης διαφθοράς στην Ελλάδα και της πτώχευσης του κράτους.

Η διαφθορά ξεκινά από τους ίδιους τους νόμους. Όμως η ελληνική ολιγαρχία και το εθελόδουλο πολιτικό της σύστημα επιμένουν και δεν θέλουν με τίποτα να θεσμοθετήσουν Συνταγματικό Δικαστήριο. Θέλουν να φτιάχνουν νόμους μόνο για τα συμφέροντά τους, κατά παράβαση κάθε έννοιας Συντάγματος. Ταυτόχρονα, σχεδόν όλοι οι κρατικοδίαιτοι καθηγητές-συνταγματολόγοι επιμένουν ότι είναι καλύτερα να μην έχει η Ελλάδα Συνταγματικό Δικαστήριο!

Σε ό,τι αφορά το ΣτΕ, αυτό είναι ένα κοινό ανώτατο διοικητικό δικαστήριο. Μπορεί να κήρυξε προχθές ωςαντισυνταγματική και παράνομη, την μη αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, αλλά η ισχύς της απόφασής του αφορά μόνο τους 13 πολίτες που προσέφυγαν ενώπιόν του και κανέναν άλλον. Και αυτό συμβαίνει με κάθε απόφαση του ΣτΕ.

Επομένως, ουδόλως ανησυχεί η εκάστοτε Κυβέρνηση με τις αποφάσεις του ΣτΕ. Το πολύ πολύ, αν υπάρξει κατακραυγή, να φτιάξει έναν άλλο νόμο που θα ικανοποιεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας με άλλον τρόπο.

Αντίθετα, στις χώρες όπου υπάρχει Συνταγματικό Δικαστήριο, αυτό επιλαμβάνεται άμεσα ενός νόμου, ακόμα και μόλις τον ψηφίσει η Βουλή, είτε αυτεπάγγελτα, είτε κατόπιν σχετικού ερωτήματος. Εφ’ όσον το Συνταγματικό Δικαστήριο κρίνει έναν νόμο ως  αντισυνταγματικό, τότε άμεσα για όλους τους πολίτες ο νόμος αυτός καθίσταται άκυρος. Φυσικά το δικαίωμα να κρίνουν αντισυνταγματικό ένα νόμο, για την συγκεκριμένη υπόθεση που κρίνουν, εξακολουθεί να υπάρχει και σε όλους τους απλούς δικαστές.

Ε, αυτό ακριβώς δεν θέλουν η κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία και το εντολοδόχο της πολιτικό σύστημα. Θέλουν να κερδίζουν όσο χρόνο επιθυμούν, προκειμένου να ικανοποιούνται τα συμφέροντα για τα οποία ψηφίζονται οι νόμοι. Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα θεσμικά ζητήματα που πρέπει να αλλάξουν, αν θέλουμε να έχουμε μέλλον. 

Γιάννης Σχιζας Αγαπητέ Μηνά,  εκτιμώ πολύ τις συμβολές σου στο διάλογο , αλλά στη προκειμένη περίπτωση θα διαφωνήσω μαζί σου.  Το Συνταγματικό Δικαστήριο αποστερεί τα υπόλοιπα δικαστήρια από την εκφορά κρίσης για την συνταγματικότητα των Νόμων,  επομένως  «συγκεντροποιεί» τη διαδικασία αξιολόγησης της συνταγματικότητας σε ένα σχετικά ολιγομελές όργανο,   προφανώς   πιο ευάλωτο    και «εξαγοράσιμο».

Με  κάθε επιφύλαξη και απόσταση από  τις Λεγκαλιστικές αυταπάτες, θεωρώ  προτιμότερη και δημοκρατικότερη τη  διασπορά του δικαιώματος ελέγχου της συνταγματικότητας – χωρίς φυσικά να προβιβάζω κι αυτήν σε  πανάκεια.

Αγγελίνα Μεραξάτου

επιτέλους μια συζήτηση περί ουσιώδους χαρακτηριστικού του πολιτισμού . 
Για μένα ο πολιτισμός ενός λαού κρίνεται όχι μόνον από την τέχνη, είναι πολύ ρηχή αυτή η αντιμετώπιση, αλλά από το αίσθημα Δικαίου και το σύστημα Δικαιοσύνης του.
Ο πολιτισμός είναι η ανθοφορία της πόλης με τρόπο που να ελευθερώνεται το ανθρώπινο δυναμικό (πνεύμα, λόγος , έκφραση)  χωρίς φραγμούς και περιορισμούς και σε αυτό η Δικαιοσύνη είναι καταλυτική.
Η Ελλάδα έχει ένα πολύ σάπιο σύστημα δικαιοσύνης με πολλές αντιφάσεις, δεκαετείς καθυστερήσεις έτσι ώστε το αποτέλεσμα να ακυρώνεται, ανώτερα και κατώτερα δικαστήρια για να περνούν τα χρόνια, να πληρώνουμε πολλούς δικηγόρους και δικαστές και άθλια νομοθετική εξουσία.
Η έννοια της απονομής δικαιοσύνης είναι πιο πολύ τυχοδιωκτική παρά ποτέ και θεωρώ ότι οι προοδευτικοί άνθρωποι της χώρας αυτής ποτέ δεν ακούμπησαν αυτό το θέμα είτε από έλλειψη ευαισθησίας και δημοκρατικής συνείδησης είτε από έλλειψη πολιτικής βούλησης. Έτσι οδηγηθήκαμε στην υποταγή ως άκρως απολίτιστοι. 
Γι αυτό πλέον με τον όρο πολιτισμός ο κάθε άσχετος  ονομάζει τα μπαζάρ, εράνους, τον τρόπο μαγειρέματος, τα σόου και ότι φανταστεί κανείς.