ΜΙΑ ΤΡΥΦΕΡΉ ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΑ ΑΛΛΟΤΙΝΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ......

Από το φίλτατο Κώστα Περδίκη, χθες ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνα  έλαβα ένα πέρα για πέρα εύστοχο και τρυφερό σχόλιο. 
Απολαύστε το:
 Φίλε Θοδωρή καλημέρα και ’’Χρόνια πολλά’’

για τη σημερινή γιορτή του πολιούχου μας Άγιου Σπυρίδωνα.

Η παράγραφος:

Εμείς δε από τα χωριά ερχόμασταν στην πόλη πρωί-πρωί στις 6.30 μια και τότε είχε το πρωινό δρομολόγιο του ΚΤΕΛ.  Θυμάμαι με απέραντη νοσταλγία πως αρκετοί στις βαρυχειμωνιές πηγαίναμε στο φούρνο του Βολτέα να απαγκιάσουμε σαν τα σπουργίτια, καλά να είναι εκεί που είναι  γιατί ποτέ δεν αποπήρε κανέναν. 

που έγραψες χθες, δεν σου κρύβω ότι με συγκίνησε.

Πάντα θεωρούσα εσάς τους μαθητές από τα γύρω χωριά, που είτε μένατε στη Ζαχάρω, σε κάτι νοικιασμένα δωματιάκια, είτε ερχόσαστε κάθε πρωί με τα πόδια, με ποδήλατα, ή με το ΚΤΕΛ στο Γυμνάσιο, μικρούς ήρωες.

Εμείς, από την άλλη, τα Ζαχαριωτόπλα, είχαμε όλες μας τις ανέσεις, το ζεστό σπίτι, το ζεστό φαγητό κ.ά.

Και κάτι ακόμη, που τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι με στεναχωρεί…

Μερικοί από τους τότε καθηγητές μας, νομίζω, ότι έδειχναν τη συμπάθεια και την επιείκειά τους σε μας,

και όχι σε σας, που με τις τόσες δυσκολίες, την είχατε περισσότερο ανάγκη.

Σε χαιρετώ

Κώστας

Υ.Γ. Δες και τη σημερινή μου ανάρτηση στο: http://fanostaths.blogspot.gr/