ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ
ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ
Παμπάλαιο παιχνίδι τα «κότσια». Από ότι φαίνεται από τις
διάφορες αναφορές της λογοτεχνίας και της τέχνης το παιχνίδι έχει τις ρίζες του
στην αρχαιότητα και σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.
Τα μικρά αυτά οστάρια, τα κότσια είναι
οι αστράγαλοι από τα αρνιά και τα κατσίκια και το καθένα είναι ένα μικρό
παραλληλεπίπεδο, περίπου σαν το σπιρτόκουτο με
μικρότερες όμως διαστάσεις.
Η μία από τις δύο πλατύτερες πλευρές,
η φουσκωτή λεγόταν «ψωμάς» και η άλλη με τη γουβίτσα στη μέση «κλέφτης». Από τις άλλες δύο στενές πλευρές η μία, η επίπεδη λεγόταν «Βεζίρης» και η άλλη «Βασιλιάς». Τα κότσια ήταν παιχνίδι
που την εξέλιξή του καθόριζε η
θεά τύχη και όχι η επιδεξιότητα των παιχτών. Όλοι με τη σειρά – αυτή δεν έπαιζε ρόλο – έριχναν
το κότσι στον αέρα και ανάλογα την πλευρά που έπεφτε, δέχονταν
αδιαμαρτύρητα την τιμωρία ή με χαρά άρπαζαν
την εξουσία. Η εξουσία ήταν δύο ειδών: νομοθετική και εκτελεστική. Ηθικός και
φυσικός αυτουργός. Ο βασιλιάς και ο βεζίρης. Εάν δε το κότσι έπεφτε κάπως
στραβά τότε λέγαμε : γκάρος, οπότε
πάλι έριχνε ο ίδιος παίχτης.
Το προκαταρκτικό στάδιο ήταν η
μοιρασιά της εξουσίας. Αυτό γινόταν με την κατανομή των συμβόλων της. Το
σύμβολο της εκτελεστικής εξουσίας ήταν μια λουρίδα –σαν αυτή που είχαμε στο
λουρί της μάνας– που την έπαιρνε ο βεζίρης και το σύμβολο της νομοθετικής ένα
μικρό κλαδί που το έπαιρνε ο βασιλιάς.
§
Όπως
γίνεται αντιληπτό συνήθως οι παίκτες άλλαζαν γρήγορα πόστα. Αλλά καμιά φορά
έπεφτε τέτοια γκίνια που να φέρνεις συνέχεια «κλέφτη» άντε και καμιά φορά ψωμά.
Οπότε έτρωγες, γεμάτος παράπονο και αγανάκτηση, το ξύλο της αρκούδας. Εάν καμιά
φορά έσπαγε ο διάβολος το ποδάρι του – έτσι λέγαμε – και έφερνες βασιλιά τότε
έβγαζες όλα σου τα απωθημένα.
§
Η
συνεχής εναλλαγή των ρόλων ήταν αυτό που έδινε πλοκή και χάριζε συγκινήσεις.
§
Επειδή
σ’ αυτό το παιχνίδι έπεφτε ξύλο για αυτό υπήρχε διχογνωμία και φωνές, ακόμη και
μικροσυμπλοκές. για τον τρόπο που ο βεζίρης ερμήνευε τις διαβαθμίσεις της
διαταγής του βασιλιά. Ενώ το πώς έπεφτε το «κότσι» ήταν φανερό και αντικειμενικό.
Και δεν υπήρχε καμιά αντίρρηση αλλά ούτε και αμφισβήτηση.
§
Αξιοσημείωτο
είναι ότι τα χρόνια της τουρκοκρατίας οι γραικοί δεν είπαν ποτέ σουλτάνο αντί
βασιλιά, ενώ ο χαρακτηρισμός βεζίρης καθιερώθηκε από τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου