Ο Επικήδειος στον Μιράλ

          Γειά σου ρε Κουμπάρε, θρυλικέ κι αξέχαστε ξωμάχε.

      Η ζωή κύκλους κάνει και συ λεβέντης, θεριό ανήμερο, ήσουν πάντα στο κέντρο και βασίλευες. Για πενήντα χρόνια και βάλε, διατέλεσες ο πάτερ Φαμίλιας σε ολόκληρη τη σειριά σου, το Σταθοπλέικο.

      Εκεί γύρω στο 1950, στα πρώτα αλλοτινά χρόνια στο χωριό μας εμφανίσθηκε στο χωριό μας ένας πανύψηλος γίγαντας, ο Μπότης. Ήταν ο πρώτος πατριάρχης , που μαζί με τη γυναίκα του, την αξέχαστη Γιαννούλα, το φλάμπουρο της   οικογένειας στο χωριό επί 3 έως 4 δεκαετίες και τα αποτέλεσαν τον πυρήνα της σειριάς. Έπλεκαν κοφίνια κανίστρες, μαλάθες και άλλα τέτοια είδη στις ελιές του Διαμαντή.

Από τότε δέθηκαν με το χωριό και έγιναν σταθεροί δημότες του. Δυστυχώς ο Μπότης, ονομαζόμενος Παναγιώτης έπεσε θύμα σε ένα τροχαίο στο Μπισχινέικο γεφύρι. Πήγε σαν το σκυλί στο αμπέλι που λένε. Το κάλυψαν οι επιτήδειοι τότε εθνικόφρονες της Ζαχάρως γιατί το θύμα ήταν φτωχός τσιγγάνος και μοναχός.Τα παιδιά του, 3 αγόρια και μια τσούπα σιγά - σιγά μεγάλωσαν, και όλα μικροπαντρεύτηκαν, όπως είναι το τσιγγάνικο έθιμο και έκαναν δικές τους  πολυπρόσωπες οικογένειες. Όλοι μετανάστευσαν σε άλλα μέρη και μόνο ο Μιράλ, ο μικρότερος έμεινε και ρίζωσε στο χωριό με τη γυναίκα του την Τασία και την πενταμελή του οικογένεια, 2 αγόρια και 3 τσούπες. Στην προτελευταία τη Γιαννούλα έγινα και νουνός.

     Έτσι λοιπόν ο κουμπάρος μου ο Στάθης, πιο γνωστός ως Μιράλ, όνομα που τού έδωσε ο ίδιος πατέρας του ως τέκνο της μοίρας και της ανάγκης, σε όλη του τη ζωή γεμάτη ανέχεια και βαριά                 Παρόλα αυτά πάντα με σημαία τη λεβεντιά και την εντιμότητα, χωρίς ποτέ να λείπει το γέλιο, το αστείο, η ευπρόσδεκτη διάθεση. Όλοι οι χωριανοί τον Μιράλ τον εκτιμούσαν και τον έπαιρναν στη δούλεψή τους. Ήταν πολύ αγαπητός σε μικρούς και μεγάλους.

       Για την εντιμότητά του σας αναμεταδίδω ένα παλιό συμβάν που μου το εξιστόρησε η γυναίκα χθες. Η μακαρίτισσα η Βασίλω του Σπύρου Γαλάνη έδωσε στην Τασία μια κουτσή κότα με σπασμένο πόδι, που την έφτειαξε με χυλοπίτες. Ποιος είδε τον Μιράλ και δεν φοβήθηκε όταν η θεία μου η Σοφία του είπε πειράζοντας ότι έφαγε κλεμμένη κότα.  Η Τασία την πλήρωσε με ένα γερό ντεχνέκι.  

      Τέτοιοι ατόφιοι και καλοί άνθρωποι μένουν εσαεί στη μνήμη των ανθρώπων κι ο Θεός, εκεί ψηλά τους έχει δίπλα του, συνεργάτες αγγέλους. Είμαι σίγουρος ότι ο Μιράλ θα κόβει τα χορτάρια του παραδείσου!  

     Ρε κουμπάρε όλοι οι Γιαννιτσοχωρίτες με πρώτους τη γυναίκα σου, τα παιδιά και τα αγγόνια σου σε αποχαιρετούν με τον τελευταίο ασπασμό.

      Μιράλ αιωνία σου η μνήμη. 

      Μακαρία η οδός ή πορεύεις σήμερον.

     Τόπος αναπάυσεως!!!!!