Θρησκευτικά ΙΙ

Κι αυτό το κείμενο του Μανούρη στην Εφημερίδα των Συντακτών"  είναι σπαρταριστό, απολαύστε το .

Λαβυρινθώδεις, πλην θεολογικότατες, απορίες εκφράζαμε στον Αμπελιώτη, τον καθηγητή των Θρησκευτικών στην Α΄ Γυμνασίου. Σήκωναν το χέρι κάτι ποντικομαμές στα μεσαία θρανία, σιγανοπαπαδιές που είχαν στόμα, συνήθως χωρίς μιλιά. Λαλίστατοι αποδεικνύονταν, όμως, στην ώρα του. «Ορίστε παιδί μου» τους ενθάρρυνε ανύποπτος εκείνος. «Αφού οι στυλίτες αναχωρούσαν στην έρημο της Αιγύπτου κατά χιλιάδες και ζούσαν ο ένας πλάι στον άλλο, τότε πώς ήταν μοναχοί;» ρωτούσε ο πρώτος. Πνίγαμε οι υπόλοιποι τα χαχανητά στις παλάμες μας, καθώς ο δάσκαλος αναφερόταν επισταμένως στον βίο του οσίου Δανιήλ και των αγίων Συμεών και Αντωνίου.

Αλλοι υπεισέρχονταν σε δογματικότερα ζητήματα: «Μπορεί, κύριε, ο Θεός να φτιάξει μια πέτρα τόσο μεγάλη που να μην μπορεί να τη σηκώσει;» έριχναν την ταβανόπροκα σοβαροί σοβαροί. «Ασφαλώς και μπορεί» ξεγελιόταν ο καθηγητής. «Μα αφού δεν μπορεί να τη σηκώσει, τότε πώς είναι παντοδύναμος;». Ο τρίτος ερωτών έβρισκε κακό μπελά. Ο Αμπελιώτης κινιόταν εκτός εαυτού απειλητικά προς το μέρος του. Τρέχοντας ο μαθητής, αναζητούσε καταφύγιο στο προαύλιο. Το κυνηγητό συνεχιζόταν γύρω απ' το σκάμμα, που χειμώνα-καλοκαίρι ήταν πλημμυρισμένο νερά, με αυτόπτες μάρτυρες ολόκληρο το σχολείο.

Γκρανγκινιόλ καταστάσεις βίωσε ο ταλαίπωρος θεολόγος στο αρρένων και την επόμενη χρονιά δραπέτευσε με απόσπαση στο γειτονικό θηλέων. Στενοχωρηθήκαμε πολύ που τον στερηθήκαμε, καίτοι ο αντικαταστάτης του έδειχνε εφάμιλλος, ίσως και καλύτερος. Ας τον πούμε Κουνέλη. Θα καταλάβετε το γιατί. Εξετάζοντας εκ των υστέρων την περίπτωσή του, θεωρώ ότι αστόχησε στην επιλογή επαγγέλματος. Θα διέπρεπε δίχως άλλο στον πολιτικό στίβο, καθότι ήταν παθολογικά ψεύτης. Με πατέντα. Ατόφιο ταλέντο. Εξαπέλυε τα πιο χονδροειδή και τερατώδη παραμύθια με ελάχιστη συναίσθηση κινδύνου.

Ο λαγός υπήρξε το χαρακτηριστικότερο. Εχει πάει πιτσιρικάς για κυνήγι με την παρέα του πατέρα του. Μαύρα μεσάνυχτα, ανάβουν φωτιά κάτω από μια λεμονιά να ζεσταθούν, ψήνουν το κολατσιό, το τσάι και τον καφέ τους, παίρνουν τα ντουφέκια και ξαμολιούνται στο δάσος, αφήνοντας τον μικρό φρουρό στον καταυλισμό. Ξημερώνοντας, αντικρίζει εμβρόντητος ευμεγέθη κόνικλο να γλείφει τα αποφάγια. Σαστίζει. Αρπάζει ένα όπλο, εμπροσθογεμές, με ξεχασμένο τον οβελό στην κάννη, σημαδεύει και πυροβολεί. Οποία κωλοφαρδία. Η βέργα εισέρχεται απ' το στόμα του λαγού, εξέρχεται από τον πρωκτό και καρφώνεται στον κορμό.

Στριφογυρίζει πάνω απ' τα κάρβουνα και, καθώς τα σκάγια έχουν τρυπήσει πλήθος καρπών, το έδεσμα γίνεται λεμονάτο. «Μήπως είχε καμιά πατατιά εκεί κοντά, κύριε;» απορούσαμε ξεκαρδισμένοι. Χωρίς καν να αποδώσει σε θαύμα το περιστατικό, ο θεολόγος συνέχιζε απτόητος. Θα πήγαινε στο Δημοτικό, όταν, κατεβαίνοντας με το ποδήλατο μια απότομη κατηφόρα, αντιλαμβάνεται πως σπάσανε τα φρένα. Στον κεντρικό δρόμο χτυπά στην πίσω πόρτα Ι.Χ., που κατά ευτυχή σύμπτωση έχει κατεβασμένα τα τζάμια και των δυο παραθύρων. Μπαίνει απ' το ένα, βγαίνει απ' τ' άλλο και βρίσκεται αίφνης στη σέλα του δικύκλου, που προσεδαφιζόταν την ίδια στιγμή. Τον αποθεώναμε με χοντρή καζούρα, διερωτώμενοι κατά βάθος ποιος δουλεύει τον άλλο. Τι μ' έπιασε με τα Θρησκευτικά; Μα τα διατηρούν στην επικαιρότητα υπουργοί, όπως ο Χρήστος Σπίρτζης, που, για καλύψει τα άπλυτα του υπερταμείου, δήλωσε πως «μόνο ο Ιησούς Χριστός θα αγόραζε χρεωμένες ΔΕΚΟ».