ΣΤΑ ΑΛΛΟΤΙΝΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ (Α)

Επειδή αυτό το κείμενο του Δημήτρη Νανούρη θίγει μια περίπτωση 

που συνέβηκε εκείνα τα αλλοτινά χρόνια σε πολλά Δημοτικά σχολεία της εποχής και επειδή είναι γραμμένο με "μπρίο και φινέτσα" σας το παρουσιάζω με την υπόσχεση να προσθέσω και τη δική μας ιστορία με δάσκαλο το Θανάση Αρβανίτη και όλους τους μικρούς ήρωες...

Δάσκαλος παλαιάς κοπής μάς έλαχε στην Γ', Δ' και Ε' Δημοτικού. Ονόματι Διάκος, περασμένης ηλικίας και απηρχαιωμένων αντιλήψεων, εξέπεμπε μια παγερή αυστηρότητα με το γκρίζο μουστάκι και το συνοφρυωμένο του βλέμμα. Καμάρωνε πως είχε πολεμήσει στην Αλβανία και πάσχιζε να σφραγίσει με το αποτύπωμα των τραυμάτων του τις αθώες ψυχές μας. Το παρατσούκλι Δράκος τού κόλλησε γάντι. Ο Βαγγέλης έμενε στην κάτω γειτονιά, με τα παιδιά της οποίας ανοίγαμε τα κεφάλια μας απ' τον πετροπόλεμο, τα γόνατά μας σε αιματηρά ποδοσφαιρικά ματς και συναγωνιζόμασταν ποιος θα ανάψει τη μεγαλύτερη φωτιά του Αϊ-Γιάννη, να κάψουμε τον Μάη και να ξορκίσουμε τα πονηρά πνεύματα. Δεν τον χώνευα, ίσως επειδή στις ξιφομαχίες χειριζόταν επιδέξια με το αριστερό το μακρύ σπαθί του από κοντραπλακέ και με μπέρδευε.

Εξυπακούεται πως έγραφε επίσης με το... ανάποδο χέρι. Η κυρία Μαρία, που μας εκπαίδευε όπως η κλώσα τα πουλιά στην Α' και τη Β', δεν έδειχνε να ενοχλείται και ουδέποτε του 'κανε παρατήρηση. Ο Δράκος τουναντίον τον αποπήρε απ' την πρώτη στιγμή. «Μη σε ξαναδώ να πιάσεις το μολύβι με τ' αριστερό», τον μάλωνε τακτικά. «Πρέπει να συνηθίσεις να γράφεις με το άλλο». Ο Βαγγέλης δεν εννοούσε να χάσει τη βολή του και εξακολούθησε απτόητος το βιολί του. Ωσπου ένα πρωί ο δάσκαλος τον έβγαλε στον πίνακα κι έδεσε πίσω απ' την πλάτη του το σκάρτο χέρι, που προηγουμένως είχε φιλοδωρήσει σαδιστικά με δέκα σβουριχτές βιτσιές. Τον υποχρέωσε κατόπιν να αντιγράψει ένα ολόκληρο κατεβατό με το ελεύθερο, το καλό.
Ξεχωρίζαμε την ταπείνωση να στάζει απ' τον ιδρώτα του, να κυματίζει στις συσπάσεις του κορμιού του και να ξεχειλίζει την αίθουσα. Νιώσαμε αίφνης ταυτισμένοι με τον συμμαθητή μας, συλλήβδην θύματα της απερίγραπτα βάναυσης συμπεριφοράς. Η υποβόσκουσα αλληλεγγύη απέκτησε σάρκα και οστά στο χέρι της Γιούλας, που ανέβηκε στην έδρα την επόμενη ώρα κι έπιασε την κιμωλία με το ζερβό. Την επαύριο το τμήμα γέμισε αριστερόχειρες. Με δρακόντειο αυταρχισμό ο Διάκος κατέπνιξε την ανταρσία. Μεσολάβησαν απανωτές τιμωρίες των απείθαρχων, απειλές προς τους γονείς και ασφαλώς η παρέμβαση του διευθυντή. Πήραμε, όμως, ένα πρώτης τάξεως μάθημα αντίστασης στην αυθαιρεσία της εξουσίας.