Τα τελευταία χρόνια, μια και μένω κοντά στο Πεδίο του Άρεως, πηγαίνω κάπου-κάπου και ....ψιλοτρέχω, βεβαίως με την ανάλογη ένδυση και επένδυση, παπούτσια, παντελονάκι, ακουστικά και σία. Μια μέρα λοιπόν με βλέπει ο γείτονας ο Μήτσος και τι μου λέει:
: Μπράβο ρε φίλε θα έρθεις σίγουρα πρώτος......
: χα...χα..εγώ
: Πρώτος βέβαια από το τέλος εντάξει;Γιατί άμα γυρίσεις και κοιτάξεις πίσω σου θα είσαι πρώτος!!!!
Ο Μήτσος λοιπόν είναι ζωγράφος και μένει απέναντι στον ίδιο πεζόδρομο. Τζιμάνι, αντικορφομιστής και αρκετα περιθωριακός.
Κάποτε που λέτε πριν την κρίση, με πρόταση του Μήτσου, είχαμε οργανώσει ένα τσιμπούσι για τη γειτονιά κάτω στον μικρό μας πεζόδρομο, την Πελλήνη, που είναι δεν είναι 50 μέτρα, από την Πατησίων μέχρι την Γ΄Σεπτεμβρίου κι ανάμεσα σε δυο θρυλικούς σινεμάδες το "Τριανόν" και το "Ίλιον¨. Απλά, σεμνά και πράγματα και ωραία, μια ψησταριά για τα σουβλάκια και μια μποτίλια κράσο με καμιά δεκαριά γυάλινα ποτήρια. Επάνω δε στο τραπεζάκι είχαμε στρώσει ΄ένα μικρό σεμέν με ένα κόκκινο πουλί, κεντημένο από τη μακαρίτισσα τη μάνα μου. Μάλιστα επί δύο μέρες πριν είχαμε βάλει σε περίοπτη θέση σχετική ανακοίνωση:
Στο τέλος μας έμεινε η ατάκα του Μήτσου: Ρε γαμώτο έπρεπε να ψήσουμε ψάρια. Γιαυτό δεν ήρθαν..
Μετά από λίγες μέρες ο Μήτσος έφτιαξε μια ζωγραφιά με τέσσερεις ...βαρελόφρονες να τα τσούζουν σε ένα τραπεζάκι δίπλα σε ένα παγκάκι και να διαλαλεί ο ένας στους άλλους:
 |
| ο "καθρέφτης" του Μήτσου |
ΠΕΛΛΗΝΗΣ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΡΕΑ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΟΥΒΛΑΚΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΚΡΑΣΙ.
Νάμαστε λοιπόν, ψήνουμε τα πρώτα κοψίδια, περιμένουμε... κανείς. Άντε λέμε σε λίγο θάρθουν ...τελικά ούτε ένας για δείγμα. Στο τέλος τα φάγαμε και τα ήπιαμε μόνοι μας με δυο φιλαράκια της προηγούμενης βραδινής παρέας, που μαζί είχαμε ρίξει τα σχέδια. ΄Δε χρειάζεται να προσθέσω ότι γίναμε ντούτζι. Πάντως δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τη μεγαλόπρεπη, μηδαμινή προσέλευση, μας έκλασαν στην κυριολεξία. |
| Μπόκολος και Πανάγος συμμαθητές τότε στη Ζαχάρω |
Μετά από λίγες μέρες ο Μήτσος έφτιαξε μια ζωγραφιά με τέσσερεις ...βαρελόφρονες να τα τσούζουν σε ένα τραπεζάκι δίπλα σε ένα παγκάκι και να διαλαλεί ο ένας στους άλλους:
: Ρε ...μάγκεθ ...είναι ούλοι κρυόκωλοι.
Αυτά τότε κι ας έρθουμε πάλι στα φρέσκα.
Προχθές λοιπόν που είχε φουντώσει η διαμάχη με την κλήρωση του σημαιοφόρου με βλέπει πάλι ο Μήτσος και μου λέει:
: Φιλάρα να σου πω, εγώ στο σχολείο ήμουν κοντός και πολύ καλός μαθητής, όχι και ο πρώτος, αλλά με έβαζαν στις παρελάσεις στην τελευταία σειρά. Αυτό τι είναι; Δεν είναι ρατσιστική αριστεία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου