Πέρασαν, κιόλας, 40 ολόκληρα χρόνια από την αποφράδα -εκείνη - ημέρα της 21ης Απριλίου του μισητού έτους 1967!

Γιάννης Γρηγοριάδης

Κατερίνη

        Ήμουνα νιος και γέρασα! Η λαϊκή αυτή ρύση θα ταίριαζε -καλύτερα από όλες- στην περίπτωσή μου, με αφορμή την τεσσαρακοστή επέτειο της επιβολής της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας, της επάρατης Χούντας!                                                     Τον Φλεβάρη του 1967, 27χρονο παλικάρι, σχεδίαζα το μέλλον μου με  αισιοδοξία για τα ωραία χρόνια που θα ακολουθούσαν,  την αποφοίτησή μου απ`το Αριστοτέλειο  Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κι όμως λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί τα αμερικανόδουλα «σκυλιά» της Χούντας παραμόνευαν!

     Στο Πανεπιστήμιο μπήκα –στο Μαθηματικό Τμήμα-το φθινόπωρο του 1959 και αμέσως  άρχισα την παρακολούθηση των μαθημάτων με πραγματική αφοσίωση και λόγω της μεγάλης μου αγάπης προς τα Μαθηματικά(από μικρός έλεγα πως –όταν μεγαλώσω-θα γίνω δάσκαλος των Μαθηματικών!)και επειδή την εποχή εκείνη οι νέοι δεν ήταν πολιτικοποιημένοι (και ιδιαίτερα στην συντηρητική Κατερίνη μας, αν και εγώ καταγόμουν από αριστερή οικογένεια, που πήρες μέρος σε όλους τους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες του λαού μας, από το 1940 μέχρι το 1949!), λόγω του αστυνομικού κράτους  που επέβαλε -σε όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Μακεδονία-  η αντιδημοκρατική και αντιδραστική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή(θείου του σημερινού Πρωθυπουργού!), η κυβέρνηση των παρακρατικών οργανώσεων και των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, η κυβέρνηση της υποτέλειας στο ΝΑΤΟ και στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές.

    Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό κλίμα, με πολλά φοιτητικά προβλήματα για μας και με άπειρα προβλήματα εργασίας, ελευθερίας και δημοκρατίας για τους πολίτες, ήρθα  σε επαφή με άλλους αριστερούς φοιτητές(και πρώτα-πρώτα  με τον φίλο μου Γιώργο Ιωαννίδη!), οργανωθήκαμε στην Νεολαία της ΕΔΑ και αρχίσαμε-αμέσως- έναν αγώνα πολύπλευρο και μακρόχρονο, για να εκσυγχρονιστεί η Παιδεία μας και για να γίνει και η χώρα μας-κάποτε- ελεύθερη, προοδευτική και δημοκρατική!

     Και φτάσαμε  στο 1963, με αρκετές συγκρούσεις του φοιτητικού κινήματος με τις  παρακρατικές οργανώσεις(της φοιτητικής ΕΚΟΦ και πολλών άλλων!), αλλά στις 22 του Μάη  έγινε η οργανωμένη, από το κράτος και το παρακράτος της Θεσσαλονίκης, δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ και μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη. Η ειδεχθής αυτή δολοφονία αλλάζει, άρδην, το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας και η τύχη του Κωνσταντίνου Καραμανλή-του ηθικά υπεύθυνου για το αστυνομικό κράτος και τις παρακρατικές οργανώσεις-θα κριθεί σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις(Νοέμβρη    του `63 και Φλεβάρη του `64), τις οποίες θα χάσει από τον Γεώργιο Παπανδρέου και θα αυτοεξοριστεί στο Παρίσι, για έντεκα χρόνια!

Δυστυχώς, όμως, οι μεγάλες ελπίδες που γέννησε η νίκη του Γέρου της Δημοκρατίας κράτησαν λίγο! Ο αντικομμουνισμός του Γεώργιου Παπανδρέου τον οδήγησε σε μια κεντροδεξιά διακυβέρνηση της χώρας-σε όλα τα επίπεδα- και τελικά αναγκάστηκε να παραδώσει το κράτος και την Δημοκρατία-αμαχητί-(τον Ιούλιο του 1965, παρά τους μεγαλειώδεις αγώνες του λαϊκού κινήματος!) στις δυνάμεις της Δεξιάς, του Παλατιού και των Ξένων, οι οποίες τελικά επέβαλαν την δικτατορία της 21^ηςΑπριλίου του 1967.

     Την παραμονή της 21^ης  Απριλίου ήμουν στην Κατερίνη, όπου φυσικά με είδε η Ασφάλεια  και ακόμη είδε πως δεν αναχώρησα με το Λεωφορείο-όπως συνήθως- για τη Θεσσαλονίκη(το ΚΤΕΛ ήταν τότε στην κεντρική πλατεία της πόλης μας!).                                             

    Έτσι τα χαράματα της 21^ης Απριλίου, μια κουστωδία αστυνομικών ήρθαν στο σπίτι μου-Γιαννουλάδη 25, στο Σιδ. Σταθμό-για να με συλλάβουν. Δεν με βρήκαν όμως και αφού αναστάτωσαν κυριολεκτικά όλο το σπίτι, αποχώρησαν παίρνοντας, ως λάφυρα, πολλά βιβλία, από την πλούσια για εκείνη την εποχή βιβλιοθήκη μου. Αλλά και η Ασφάλεια Θεσσαλονίκης δεν με βρήκε στο φοιτητικό σπίτι στο οποίο έμενα επί 4 έτη και ήταν, φυσικά, γνωστό σ`αυτήν. Αιτία για την μη σύλληψή μου ήταν η παρουσία της αδελφής μου Ελένης-δυο μήνες πριν από την αποφράδα ημέρα του στρατιωτικού πραξικοπήματος-για εργασία στην Θεσσαλονίκη και έτσι έφυγα από το φοιτητικό σπίτι(που ήταν στην περιοχή της Καμάρας) και νοικιάσαμε μαζί ένα άλλο σπίτι(που ήταν στην περιοχή του Θεαγένειου Νοσοκομείου). Και η επίμονη τηλεφωνική πρόσκλησή της ήταν η αιτία που γύρισα αργά το βράδυ της 20^ης Απριλίου στη Θεσσαλονίκη, με το τραίνο και  γι αυτό δεν με είδε  η Ασφάλεια Κατερίνης.

Και κοιμηθήκαμε το βράδυ της 20^ης Απριλίου, χωρίς την παραμικρή υποψία πως μπορεί να γίνει δικτατορία. Ως άτομα-αγωνιστές της Αριστεράς, ως ΕΔΑ, ως Νεολαία Λαμπράκη, δεν πιστεύαμε πως θα τολμήσουν-οι αμερικανοί και οι υποτακτικοί τους- να κάνουν Δικτατορία. Επί πολύ καιρό φωνάζαμε στις συγκεντρώσεις πως: «Το 1966 δεν είναι 1936»! Και όμως την έκαναν και μας έπιασαν στον ύπνο!

     Την 21^η Απριλίου, στις 7.30 το πρωί, ξύπνησα και είπα στην αδελφή μου να μου φέρει από το περίπτερο την ΑΥΓΗ, πριν φύγει για την δουλειά. Πήγε η αδελφή μου στο περίπτερο και γύρισε γρήγορα και μου είπε πως έξω στον κεντρικό δρόμο έχει τανκς! Έτσι πληροφορήθηκα πως έγινε δικτατορία και έφυγα, αμέσως, από το σπίτι και βγήκα στην λεγόμενη «παρανομία»!