"Γραφικοί τύποι¨" της αλλοτινής Ζαχάρως [5στ΄ από 5ζ]

     ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΡΗΣ

 Η μανιοπληξία  ήταν το κυρίαρχο ιδίωμα  του Βασίλη, οπότε συμπληρωμένη με τον κοινωνικό χλευασμό που αφθονεί στις μικρές κοινωνίες και μάλιστα σε εκείνα τα χρόνια στη σφηκοφωλιά της Ζαχάρως και την επιρρεπή προδιάθεση δημιουργούσαν ένα άτομο περιδεή και....δυστυχισμένο.

(1)

    Περισσότερο από τη νεολαία που τη διακρίνει η ζωηρότης και η  ευκολία στη διακωμώδηση του διαφορετικού και του αδυνάτου. Το κοινωνικό μπούλινγκ σε όλη του την μεγαλοπρέπεια. Καλό είναι να θυμηθούμε τα λόγια στην πρώτη σχετική ανάρτηση (ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟ ΨΗΦΙΔΩΤΟ ΤΗΣ ΖΑΧΑΡΩΣ κλικ ΕΔΩ) και κυρίως τα εξής:  .... Εξαιτίας της διαφορετικότητας η ανελέητη κοινωνία τους στιγμάτισε άλλους ως ψυχοπαθείς, άλλους ως ονειροπαρμένους ή αλαφροΐσκιωτους με απώτερη κατάληξη πολλάκις τον εξοβελισμό και την περιθωριοποίηση, αφού προηγήθηκαν ο χλευασμός και η διαπόμπευση. Για να επιζήσουν άλλοι από αυτούς συνήθως λόγω κάποιας σωματικής ή πνευματικής αναπηρίας αναγκάζονταν σε επαιτεία κι άλλοι έκαναν κάποια βοηθητική δουλειά ή δουλειά του ποδαριού όπως νερουλάδες, μικροπωλητές, λούστροι, χαμάληδες και πολλά άλλα τέτοια. ...
     Μια καραμπινάτη τέτοια περίπτωση ήταν αυτή που περιγράφει ο ίδιος ο  Βασίλης. Ακούστε τον (με λίγη φαντασία) να τελαλίζει από το "λιακωτό" του σπιτιού τους στην επάνω αγορά,  που τότε ήταν το κέντρο της πόλης:

 

(1) Από αυτή τη φωτογραφία συμπεράινουμε ότι το ΚΤΕΛ δεν είχε ακόμα εγκατασταθεί στο γνωστό κτίριο, που καθαρά φαίνεται πίσω από τον Βασίλη.