το λυσάρι...

Eurydice Vlassi 

<<Λοιπόν, πες μου, το βλέπεις, τι βλέπεις, ποιά φάση, πως το λέμε τούτο το φεγγάρι; Γράψε ό,τι ξέρεις, να δούμε αν περνάς .. >> είπε η μάγισσα, αναστενάζοντας στην θέα μιάς μικρής μαθητευόμενης, που είχε μείνει τελευταία μέσα στην τάξη. Το κούτσικο μαζεύτηκε με τις ερωτήσεις, το ραβδάκι έτρεμε στο μικρό χέρι. Δεν ήξερε τις απάντησεις, δεν τις ήξερε, όλο το σύμπαν ήξερε, αυτή χαζή, ένα δακρυάκι στόλισε την γωνίτσα του αριστερού ματιού... Προσπάθησε βιαστικά, με το μανίκι της να το σκουπίσει, όσο δεν την έβλεπε, αλλά εκείνη την στιγμη η άλλη γύρισε, τα μάτια κι οι ματιές, έπεσαν στο πάτωμα, δεν μίλησε καμμιά.Το δαιμόνιο καθόταν δίπλα, ήσυχο. Η δασκάλα ξαναγυρνώντας σε ότι έκανε στο καζάνι της, είπε << με την ησυχία σου, ότι ξέρεις, μέχρι να μεγαλώσει, θα το μάθεις, η μάνα σου ήταν πιό τεμπέλα από σένα κι έμαθε τα φεγγάρια, νεράκι, σαν τα θέλω της καρδιάς της. >> Μόλις γύρισε την πλάτη, σίφουνας αθόρυβος, ο γάτης, ανέβηκε την πλάτη της καρέκλας, έσκυψε στον λαιμό της πιτσιρίκας κι άρχισε να της ψυθιρίζει μάνι- μάνι στ αυτί κοιτάζοντας που και που πίσω στην μεριά της άλλης.. << φεγγάρι πέντε μερώ σήμερα, στον Σεπτέμβρη επτά, μεγαλώνει, το λένε της Συγκομιδής, η του Κρασιού , η του Τραγουδιού, κάνουνε προετοιμασία γιά χειμώνα τ άτομα... Γράφε !! >> Τελειώνοντας κι αφού γλύστρισε απ την καρέκλα κάτω απ το τραπέζι, άφησε να του ξεφύγει ένας στεναγμός ανακούφισης, την γλυτώσαμε, σκέφτηκε, δεν μας είδε ...

Έγραψε όσα της είπε το δαιμόνιο κι άλλα τόσα δικά της κι ένα ξόρκι που την είχε μάθει η γιαγιά της, με μαργαρίτες κι αστέρια, όλα μαζί. Τελειώνοντας, τα δυό μαύρα καρβουνάκια που είχε γιά μάτια, κάνανε παρέα σε δυό ροζ βούλες στα μάγουλα, η πιτσιρίκα άφησε τα γραμμένα φύλλα πάνω στην έδρα, κάτω απ το βλέμμα της δασκάλας και βγήκε έξω τρέχοντας. Εκείνη άνοιξε σιωπηλή το γραπτό αντικρύζοντας τα βιαστικά γραμματάκια του κοριτσιού, άρχισε να διαβάζει το ασύνδετο κατεβατό, Εκεί στο τέλος της γραφής την είδε σαν υπογραφή, ξεχώριζε το σχήμα μιάς καρδιάς, τρισδιάστατης, έβγαινε μέσα απ το χαρτί, με ιριδισμούς μυστήριους, κρυστάλινους, ρουμπινί. Το δεξί φρύδι, σηκώθηκε λίγο πιό ψηλά στο πρόσωπό της, απ τ άλλο.

Γυρίσε και κοίταξε τον γάτη χαμογελώντας << εσύ είσαι το λυσάρι* της ε; >> Το πλάσμα, κοίταζε κάπου στο βάθος, με την ουρά τυλιγμένη επιμελώς στα μπροστινά του πόδια, έχοντας ένα ύφος <<δεν ξέρω - δεν απαντώ>> ταμάμ αιγυπτιακό αγαλμα.<< Μα, δεν της είπες να υπογράψει >> συνέχισε γελώντας << Αυτό, το έκανε από μόνη της, τόκανε υπέροχα, κοίτα, έβαλε καρδιά σε ό,τι έκανε, κοίτα πόσο όμορφη καρδιά, έφτιαξε... Ας μην ξέρει καλά τα φεγγάρια και τα μετέωρα, ας μην γνωρίζει πολλά, γιά τα στοιχειά και τα ξόρκια, μικρή είναι, μαθαίνει, σημασία έχει να ξέρει την καρδιά. Αυτό δεν της το πρόλαβες εσύ, σε άκουγα, κ. Πολυξερίδη μου, ούτε εγώ της τόδειξα, αυτό το ξέρει η ψυχή της. Μόνο γι αυτό, περνάει την τάξη, φτιάχνει όμορφες καρδιές, α! και κείνο το ξόρκι με τα αστέρια και τις μαργαρίτες, καλά το καταφέρνει .. >>

*λυσάρι = ανεπίσημο κι απαγορευμένο σχολικό βοήθημα του προηγούμενου αιώνα στην χώρα, περιείχε όλες τις λύσεις των προβλημάτων στα βιβλία της ύλης των μαθημάτων. Σήμερα το λένε google

στο link οι Cardigans ζουν και μαθαίνουν https://youtu.be/W2WNYjfvktw?list=PLAefUUXajJQzNTe569YvgqKZeXxO6_AJj Χτες, σκαρφαλώνοντας, ομόρφαινε την ταράτσα απέναντί μου, στην φωτό, το φεγγαράκι των πέντε ημερών, λειώνει ο Αύγουστος...