ΕΝ ΚΥΠΑΡΙΣΣΊΑ: ΟΙΚΟΔΌΜΟΙ ΠΑΛΙΚΆΡΙΑ

Στις οικοδομές δουλεύουν/τραγουδώντας τα παιδιά,/με τα μπράτσα τ’ ατσαλένια/και τα μαύρα τους κορμιά, 
ανεβαίνουν σκαλωσιά.
Οικοδόμοι παλικάρια/με περήφανη ψυχή,/απ’ τα χέρια σας, παλάτια,/χτίζονται σ’ αυτή τη γη/κι ομορφαίνουν τη ζωή.
Παλικάρια ζηλεμένα
κι όλοι με καρδιά χρυσή, στην αγάπη παινεμένοι, νοικοκύρηδες πιστοί/και τεχνίτες ξακουστοί.
Οικοδόμοι παλικάρια/με περήφανη ψυχή,/απ’ τα χέρια σας, παλάτια,/χτίζονται σ’ αυτή τη γη/κι ομορφαίνουν τη ζωή.

      

     Πλέον και αυτά τα παλικάρια,  οι οικοδόμοι έγιναν σπάνιο είδος. Η ανεργία τους τσάκισε στην κυριολεξία. 

  Ένα πρωινό που βολτάραμε με τον κουμπαράκο μου στη ωραία Κυπαρισσία, συναντήσαμε δυο απόμαχους, Νίκος και Νίκος να πίνουν το κρασάκι τους και να λακριντεύουν. 

   Και οι δυο ακόμα, ο ένας  80άρης και ο άλλος 67άρης λεβέντες, θεριά ανήμερα. 

   Προσφερθήκαμε  να τους κεράσουμε ένα κατρούτσο, κάτσαμε αντάμα και γίναμε κολέγηδες.      
 Αντάμωσαν οι γνώμες μας, συνταίριαξαν τα χνώτα μας  κι ακούμπησαν καρδιές μας. 

Υπόψη  αυτό το βίντεο είναι ένα από τα κατακαλύτερά
 μου, από όλα όσα έχω κάνει αυτά τα χρόνια. Και υπόψη δεν
είναι και λίγα ,  690 παρακαλώ!!! 

    Χαρείτε τους:

   Προσέξετε  τι λέγει ο Νικόλας, ο πρεσβύτερος, στην αρχή: Αν και είναι 80άρης μετά από 65 χρόνια συνεχώς στην οικοδομή, θα δούλευε και τώρα αλλά δεν του επιτρέπει το κράτος!
       Τους αφιερώνουμε το άσμα του μεγάλου Στελάρα: