Να σπάμε τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στις ράμπες;
Protagon, 12 Δεκεμβρίου 2018
H ταινία του ταλαντούχου Παπαδουλάκη έγινε viral. Ένας νέος καταφεύγει στην
αυτοδικία για να αντιμετωπίσει την ελληνική βαρβαρότητα: τον αποκλεισμό των
ΑμΕΑ από τα απλά. Ανατριχιάζεις, καταλαβαίνοντας ότι έχεις φτάσει σε αυτό το
σημείο: να χαίρεσαι με τη βία και να τη δικαιολογείς.
Εδώ και μια μέρα, οι σοσιαλμιντιακοί μου τοίχοι έχουν γεμίσει με
αναρ-τήσεις με το παρακάτω βιντεάκι. Παίχτηκε για πρώτη φορά στο φεστιβάλ
ταινιών μικρού μήκους στη Δράμα, και είναι δημιούργημα του Θοδωρή Παπαδουλάκη,
ενός ταλαντούχου και βραβευμένου σκηνοθέτη, τον οποίο γνωρίσαμε τηλεοπτικά απ’
τις σειρές «Το Νησί», «Μπαμπά μην τρέχεις» και «Η λέξη που δεν λες».
Ένας νέος που αρχίζει να γκρεμίζει και να σπάει όσα εμποδίζουν την ελεύθερη
διέλευση των ΑΜΕΑ στην καθημερινότητα της πόλης του: τα τραπεζοκαθίσματα που
έχουν κλείσει το μισό πεζοδρόμιο και το αμάξι που έχει παρκάρει στη ράμπα..
Γιατί; Γιατί κάνουν τη ζωή της ΑΜΕΑ αδελφής του στην πόλη δύσκολη. Ο νεαρός
συλλαμβάνεται και καταλή-γει στη φυλακή.
«Ο αδερφός μου»: Μία συγκλονιστική ελληνική
ταινία μικρού μήκους ... https://www.protagon.gr/epikairotita/ellada/o-aderfos-mou-mia-sygklonistiki-elliniki-tainia-mikrou-mikous-vinteo-44341743255 ),
Λογικά θα σου έχει
γεννήσει ανάμικτα συναισθήματα. Θα σου αρέσει, αλλά και δεν θα σου αρέσει μαζί.
Θα το απολαύσεις, αλλά θα νιώσεις και ενοχές που το απολαμβάνεις.Ας μη γελιόμαστε, νομίζω ότι βλέποντας
κάποιον να σπάει ένα αμάξι σε ράμπα, οι περισσότεροι νιώθουμε μια ικανοποίηση.
Είναι λογικό και εί-ναι απόρροια της ζούγκλας την οποία ζούμε μέσα στις πόλεις,
μια ζού-γκλα που η πολιτεία δεν αποφασίζει να διορθώσει αποφασιστικά και
από-τελεσματικά, παρά αφήνει να θεριεύει και μας περιβάλλει όλο και πιο
ασφυκτικά. Όταν λοιπόν η ανομία και η ατιμωρησία βασιλεύουν γύρω σου, και
κανείς δεν το διορθώνει, αρχίζεις και νιώθεις οργή, αηδία, απελ-πισία. Και τα
αισθήματα αυτά γεννούν βία μέσα σου. Βλέπεις τον άλλο να παρκάρει πάνω σε
ράμπα, και θα ήθελες να του σκάσεις το λάστιχο. Δεν το κάνεις, αλλά το
σκέφτεσαι.Ο πρωταγωνιστής του Παπαδουλάκη, το έκανε.
Κι έχω την αίσθηση, ότι δεν το έκανε μόνο για την αδελφή του, το έκανε για
όλους μας. Έπραξε εκείνο που έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας, εκείνη τη
βίαιη επιθυ-μία που γεννά μέσα μας η κατάσταση που βιώνουμε κάθε μέρα στους
δρόμους. Την οπτικοποίησε, και μας την έδωσε στο πιάτο. Για να ικανο-ποιηθούμε,
αλλά και για να νιώσουμε απαίσια. Γιατί, πέρα απ’ την ενδό-μυχη απόλαυση,
εκείνο που τελικά σου μένει σαν επίγευση είναι μια πι-κρία. Νιώθεις χάλια.
Αυτός
ήταν και ο στόχος του βίντεο και όχι να μας παρακινήσει να σπάμε τραπεζοκαθίσματα
και αμάξια σε ράμπες. Ο Παπαδουλάκης έβαλε στην οθόνη το πιο βαθύ, σκοτεινό
μέσα μας
Και νιώθεις έτσι, πρώτον γιατί
αντιλαμβάνεσαι ότι η ικανοποίηση που σε πλημμύρησε βλέποντας τον θυμωμένο
αδελφό της ταινίας, είναι από-κρουστική. Ανατριχιάζεις, καταλαβαίνοντας ότι
έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο: να χαίρεσαι με τη βία και να τη δικαιολογείς.
Και βέβαια, νιώ-θεις τεράστια απέχθεια για το κράτος στο οποίο ζεις, το οποίο
έχει επωά-σει τέτοια βίαια αισθήματα μέσα σου, επειδή δεν φροντίζει να
προστα-τεύσει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το δικαίωμα σου να κινείσαι ελεύθερα
μέσα στην πόλη σου, είτε είσαι πάνω σε καροτσάκι είτε όχι.
Νομίζω ότι αυτός ήταν και ο στόχος του
βίντεο και όχι να μας παρακινή-σει να σπάμε τραπεζοκαθίσματα και αμάξια σε
ράμπες. Ο Παπαδουλάκης έβαλε στην οθόνη το πιο βαθύ, σκοτεινό μέσα μας και το
άφησε να εκ-φραστεί ελεύθερα μέσα στο ρεαλιστικό φόντο της πολιτείας όπου
ζούμε. Σαν ένα θεριό που βγήκε απ’ το κλουβί και βρέθηκε σ’ ένα δρόμο,
αγριε-μένο. Για να μας πει τελικά: σου αρέσει όλο αυτό; Εσύ είσαι.
Εγώ./Εμείς.
ΥΓ. Εκτός απ’ την εξαιρετική ταινία μικρού μήκους του Παπαδουλάκη, θαυμάστε και την εξαιρετική αφίσα του ΔΙΑΦΟΡΟΖΩ.
:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου