Ο Δημήτρης Κουκουλάς και ο Τσουτσουβής!!!

         Πολλές φορές έχω γράψει και έχω παρουσιάσει τον φίλο μου Δημητράκη Κουκουλά ως έναν από τους πιο "μεστούς" ζώντες συγγραφείς.  

     Τα τρία του βιβλία:

          α] Τα Φορτηγά              

                β] Οι Αριστεριστές & 

                         γ] Η Βαρκαρόλα

είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Χαρακτηριστικό για μένα είναι ότι στη γραφή του αναδύεται το συναίσθημα και κυριαρχείται από την ανθρώπινη διάσταση. Και όταν περιγράφει καταστάσεις ή διάφορα γεγονότα, συμβάντα κάθε είδους, είτε τότε για την αλλοτινή εποχής στο χωριό του, στο Πυργάκι ντε της Μεσσηνίας {τα Φορτηγά}, είτε στην Αθήνα τότε  για τα έντονα μεταπολιτευτικά χρόνια, που ο έρωτας έπαιζε κρυφτό με την αφέλεια για την "επανάσταση" και την φαντασία στην εξουσία {οι Αριστεριστές} καταθέτει την ψυχή του, απλόχερα και ακριβοδίκαια.
  Αρκετοί πιστεύω θα το έχετε διαβάσει, μια και πολλάκις σας το έχω προτείνει ανεπιφυλάκτως. 
    Λοιπόν κατά καιρούς θα δημοσιεύω διάφορες σελίδες από αυτό το βιβλίο, που κατά τη γνώμη μου έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθότι τον καιρό που έλαβαν χώρα έκαναν μεγάλο ...κρότο. 
   Βεβαίως έζησα και εγώ εκείνα τα χρόνια μέσα από τον "Δημοκρατικό Αγώνα" που ήταν η φοιτητική οργάνωση του" Ρήγα Φεραίου", νεολαίας του ΚΚΕεσωτρικού, όμως με την διαφορά ότι τα έζησα στη Θεσσαλονίκη αρκετά ξώφαλτσα.
   Από σήμερα θα αρχίσω, παραμονή Πρωτοχρονιάς με την περίπτωση του Χρήστου Τσουτσουβή, αφενός γιατί με αγγίζει χωρίς βεβαίως να συμφωνώ και να δικαιολογώ τέτοιες μορφές πάλης με χρήση βίας και τρομοκρατία και αφετέρου ο αδικοχαμένος νωματάρχης Βασίλης Μπούρας στη συμπλοκή με τον Χρήστο Τσουτσουβή, στις 15-5-85. ήταν από τον Κακόβατο. Μάλιστα με τον Βασίλη είμαστε συμμαθητές στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου Ζαχάρως και τον θυμάμαι γιατί καθόμαστε  μαζί στο ίδιο θρανίο. 
     Διαβάστε την 

          13 

      Μπορεί από τους Αρχειομαρξιστές να μη συνάντησα κανένα για να σχηματίσω μια γνώμη, από κάποιους άλλους, που θα μπορούσε να τους τοποθετήσει κανείς στον αντίποδα, συνάντησα. Ήτανε, θυμάμαι, απάνω στη φούρια με τη μεγάλη απεργία της Ιζόλα. Όλες οι οργανώσεις και οι ανένταχτοι που ήθελαν να βοηθήσουν μαζευόμασταν στα γραφεία του σωματείου, στην Καλλιθέα, σε έναν παράδρομο χαμηλά στη Θησέως. Μια μεγάλη αίθουσα που είχε στην άκρη και κάτι σαν σκηνή θεάτρου. Αναβρασμός συζητήσεις πλάνα προτάσεις.

   Μια μέρα ο Καραμεελιάς λέει: «εσύ και συ –δείχνονταςεμένα και έναν άλλο νεαρό– πηγαίνετε στην πλατεία Εξαρχείων στο τάδε τυπογραφείο και πάρτε εκ μέρους μου τις αφίσες της Ιζόλα». Στο τρόλεϊ συζητήσαμε για την απεργία και κάναμε τις συστάσεις. Μου είπε πως τον έλεγαν Χρήστο. Ο τυπογράφος μάς παρακάλεσε να περιμένουμε καμιά ώρα. Καθίσαμε στο καφενεδάκι που ήταν α'έναντι στην πλατεία. Πρέπει να ήταν ο καιρός ζεστός γιατί θυμάμαι πως καθίσαμε έξω. Είπαμε πολλά και διάφορα για το κίνημα τις οργανώσεις και το συνδικαλισμό. Δήλωσε ανένταχτος. Μου εξομολογήθηκε ότι είχε σπουδάσει στην Αυστρία πολιτικός μηχανικός και ότι είχε εκκρεμότητες με το στρατό. Ήταν ανυπότακτος κατά τη στρατολογική ορολογία. Έκτοτε συναντιόμασταν σε διάφορες εκδηλώσεις και πορείες και πάντα ανταλλάσσαμε ένα χαιρετισμό, πολύ θερμό απο τη μεριά του. Λέγαμε και δυο λόγια για την κατάσταση. Ένα πρωί που πήγαινα με το τρόλεϊ στη δουλειά μου τον είδα να κατεβαίνει πεζός τη Βεϊκου. Ήταν καλοντυμένος και καλοχτενισμένος και έλαμπε γιατί ήταν ωραίο παλικάρι. Φορούσε γκρι κουστούμι και άσπρο πουκάμισο. Αμέσως με έπιασε το φανάρι και όταν πλησίασε α'έξω ο Χρήστος, άνοιξα το παράθυρο και του φώναξα: «Ο Μπάρκουλης είσαι;». Γέλασε πλατιά και μού ’κανε νεύμα χαιρετισμού. Συναντηθήκαμε άλλες 3-4 φορές σε συγκεντρώσεις. Τον προσφωνούσα πάντα Μπάρκουλη μέσα σε γέλια. Άλλωστε δεν ήξερα το επώνυμο του. Χαθήκαμε για ένα μεγάλο διάστημα.

     Ένα βράδυ, ήτανε θυμάμαι αποκριές, επήγαμε μια παρέα στου Γκύζη σε ένα κέντρο που τραγούδαγε ο Μουφλουζέλης. Το μαγαζί ήτανε πίτα, μπήκαμε και βγήκαμε. Αλλά 'ίσω μου

βγήκε και ο … Χρήστος. Ήταν με παρέα και με είχε δει, ενώεγώ δεν τον είχα 'ροσέξει. Έδειχνε χαρούμενος που με έβλεπεκαι για αρκετή ώρα που μιλούσαμε μου χάιδευε τα μάγουλα.Του είπα για το νόμο που είχε κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για τους ανυπότακτους, που τους μείωνε τη θητεία και τους απάλλασσε από τις ποινές. Είναι ευκαιρία του είπα να πάει να παρουσιαστεί. Με έπιασε πάλι από τα μάγουλα και πολύ σοβαρά μου είπε: «Είμαι αλλού εγώ τώρα, Μητσάρα μου!».

    Πάλι χαθήκαμε μέχρι που ένα απόγευμα εμβρόντητος είδα να γεμίζουν οι οθόνες των δυο κρατικών καναλιών με την ωραία μορφή του. Νεκρός και μακιγιαρισμένος –«ο ωραιότερος νεκρός» σχολίασε μια φίλη μου. Είχε προηγηθεί η φοβερή είδηση: «Τρεις αστυνομικοί και ένας τρομοκράτης νεκροί σε ένοπλη συμπλοκή στου Γκύζη». Αίμα, αίμα, αίμα, αίμα! Μετά από λίγη ώρα ήρθε και η αναγνώριση από το χωριό του: Χρήστος Τσουτσουβής από τον Άγιο Βασίλειο Κορινθίας. Ο πατέρας του, ιερέας, ένα συμπαθέστατο γεροντάκι που παραμιλούσε. Οι χωριανοί του, όπως άλλωστε και εγώ από όσο τον γνώρισα, «το καλύτερο παιδί!» Αυτό ήτανε λοιπόν το «είμαι αλλού».

     Περάσανε τα χρόνια και η ανάμνηση ισχυρή. Με το γκρι κουστούμι και το λευκό πουκάμισο στην οδό Βεΐκου. Ευθυτενής και ωραίος. Και κάθε φορά που επιστρέφω από το χωριό μου στην Αθήνα είναι ένα κομμάτι του δρόμου που βγαίνει φάτσα απέναντι ο Άγιος Βασίλειος. Χυμένος στην πλαγιά κατηφορικός και στενόμακρος. Στα δεξιά το νεκροταφείο και ο Χρήστος. Και είτε ανοιχτό το έχω το παράθυρο είτε κλειστό, νιώθω 'άντα στα μάγουλα εκείνο το χάδι.

 [Περισσότερα για το φονικό επεισόδιο κλικ ΕΔΩ, ΕΔΩ]