ΧΑΛΕΠΑ ΤΑ ΚΑΛΑ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΑΚΗ ΚΟΥΡΟΥΣΙΔΗ

«Αγαπούσε μία κοπέλα που έμενε στην Ξάνθη.
Δεν τον άφησαν να πάει.
Άπλωσε κι αυτός το αντίσκηνό του σε ένα ερημικό δέντρο κι έγραψε πάνω με κιμωλία: Ξάνθη.
Τι ματαιότης οι αποστάσεις»!
Τάσος Λειβαδίτης

Αριστεροί, "μεταμελημένοι" και μη...
Βλέπω ότι, με μεγάλη ελαφρότητα, τους τελευταίους μήνες, χρησιμοποιείται ο όρος "μεταμελημένοι αριστεροί".
Προφανώς αυτοί που το κάνουν, υπονοούν κάποιους με προγενέστερη παρουσία στην αριστερά, οι οποίοι έχουν πάρει αποστάσεις από αυτήν ή έχουν μετακινηθεί προς επιλογές πέραν της αριστεράς, δηλαδή προς το "κέντρο", το "φιλελεύθερο κέντρο" ή τον -σκέτο- "φιλελευθερισμό" ή ακόμα και την "φιλελεύθερη αριστερά" (αφού έχει το "φιλελεύθερο" μέσα, κάτι κακό θα είναι). Δηλαδή, πήγαν "δεξιότερα",  πράγμα που, ως γνωστόν, είναι βαρύτατο ...ηθικό ατόπημα. Ενώ, αν μετακινούνταν "αριστερότερα", θα είχαν πράξει λαμπρά. Ως γνωστόν, στην αριστερά εκπέμπεται ένα δέος για όποιον μετακινείται "αριστερότερα". Οι "αριστερές" πτέρυγες των αριστερών κομμάτων είναι πάντα στο απυρόβλητο εντός των κομμάτων τους, ενώ οι "δεξιές" πτέρυγες των ίδιων κομμάτων είναι πάντα ηθικά ύποπτες. 
Φυσικά, όταν κάποιος μετακινείται από τη δεξιά προς την αριστερά, αυτό είναι πάντα ηθικά άμεμπτο, ανιδιοτελές και υμνείται ή επιβραβεύεται πολιτικά και όχι μόνο.
Προσπαθώ να βρω μία (1) αφετηριακή ηθική διαφορά ανάμεσα στις δύο κατευθύνσεις μετακινήσεων, από αριστερά προς τα δεξιά ή από δεξιά προς τα αριστερά.
Προφανώς, δεν αναφέρομαι στην όποια πολιτική αξιολόγηση, αλλά στην ηθική απαξίωση στην μια από τις δύο "κατευθύνσεις" μετακινήσεων. Βέβαια, δεν αποκλείω από την απαξίωση κάποια μετακίνηση -και προς τις δύο κατευθύνσεις- η οποία "μυρίζει" συναλλαγή.
Αναφέρομαι, μόνο, στην αλλαγή απόψεων των ανθρώπων στη διάρκεια της ζωής τους, για όποιο λόγο κρίνουν και προς όποια κατεύθυνση επιλέξουν οι ίδιοι.
Αυτό το απλό και αυτονόητο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να αλλάζει απόψεις, όπως αυτός επιθυμεί και να κρίνεται στο δημόσιο χώρο για τις επιλογές του αυτές με όρους πολιτικούς και όχι ηθικούς, δεν το έχει λύσει ακόμα η εγχώρια -τουλάχιστον- αριστερά. Εξακολουθεί, αυτή η αριστερά, να μιλάει με όρους σκοτεινών εποχών, ανασύροντας εκφράσεις που στιγματίζουν αυτές τις αλλαγές των άλλοτε συντρόφων τους.

Η πλέον επιπόλαια αλλά και κυνική, ανιστόρητη αλλά και "ανήθικη" έκφραση είναι αυτή περί "μεταμελημένων αριστερών"¨.
Και μόνο η χρήση του όρου αυτού, για οποιοδήποτε λόγο, αποτελεί μια αδιανόητη προσβολή στη μνήμη χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι σε δύσκολες και ευτυχώς ανεπίστρεπτες εποχές, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, που πίσω από τον κάθε λόγο μπορεί να κρύβεται ένα δράμα, "μεταμελήθηκαν", έκαναν "δήλωση" δηλαδή.
Το να επαναφέρει στην πολιτική αντιπαράθεση και να χρησιμοποιεί σήμερα ένας αριστερός τη λέξη αυτή, το "μεταμελημένος", εκτός από ανιστόρητη και κυνική, είναι αισχρή, ντροπιαστική για την ίδια την αριστερά και την ιστορία της και πιο πολύ για τους χιλιάδες αξιοπρεπείς ανθρώπους που επένδυσαν κάποιες ελπίδες στην αριστερά και απογοητεύτηκαν ή αναγκάστηκαν να "δηλώσουν" ότι δεν την ακολουθούν πια.
Το "μεταμελημένος" δεν υπονοούσε κάποια αλλαγή απόψεων, κάποια έστω και απρόσμενη μετακίνηση από τον ένα πολιτικό χώρο (τον αριστερό) στον απέναντι (τον δεξιό). Το "μεταμελημένος" παρέπεμπε σε μια ταπεινωτική μεταστροφή, σε μια απόλυτη απαξία του "μεταμελημένου", του "δηλωσία". Αυτό, τότε στις σκοτεινές εποχές, οδηγούσε σε απομόνωση του "δηλωσία", σε έναν ηθικό στιγματισμό γιατί ο "δηλωσίας" δεν αποδείχτηκε παλληκάρι και "δεν άντεξε" ή "έσπασε".
Γνωρίζω -και εγώ, όπως και όσοι βρεθήκαμε στο χώρο της αριστεράς- πολλούς "δηλωσίες" υποδείγματα αξιοπρέπειας και ανιδιοτέλειας, που πέρασαν στη σιωπή και την -πολιτική και κοινωνική- απομόνωση, επειδή δεν ξεπέρασαν ποτέ το στίγμα του "δηλωσία".
Φαντάζομαι τι θα είχε συμβεί αν είχαν κερδίσει, τότε, οι "μη μεταμελημένοι αριστεροί" και τρομάζω.
Για την αντιμετώπιση αυτή φταίει πρωτίστως η αριστερά, η οποία ταύτισε την ηθική ακεραιότητα και "καθαρότητα" με την σωματική "παλληκαριά" και τον ηρωισμό, αρνούμενη να δεχτεί "αδυναμίες" και διλήμματα που είχαν να διαχειριστούν όσοι βρέθηκαν σε τέτοια θέση, ακόμα και αν βασανίστηκαν πριν κάνουν "δήλωση".
Όμως, αυτά πέρασαν, οριστικά, τουλάχιστον ως ιστορική εποχή που τα γέννησε και τα έθρεψε. Πολλοί αριστεροί στα χρόνια της μεταπολίτευσης τουλάχιστον, είδαν αυτοκριτικά αυτήν την άκαμπτη, απόλυτη και σκληρή στάση απέναντι στους "δηλωσίες", με πρώτη και έμπρακτη ένδειξη της αλλαγής αυτής την εξάλειψη του όρου "δηλωσίας" και "μεταμελημένος".
Και έρχονται, ΣΗΜΕΡΑ, το 2019,  κάποιοι "μη μεταμελημένοι αριστεροί", να ανασύρουν από τη ναφθαλίνη των πιο σκοτεινών στιγμών της ελληνικής ιστορίας, τον όρο "μεταμελημένοι αριστεροί"!
Να ξεχωρίζουν, δηλαδή, τους αριστερούς σε "μεταμελημένους" και μη.
Μόνο αποστροφή για την πράξη αυτή.
Δεν με ενδιαφέρει το όποιο "πολιτικό" σκεπτικό (πόλωση, αντιδεξιά σκιάχτρα, "ηθική ανωτερότητα"...) τους κάνει να το χρησιμοποιούν, δεν βρίσκω καμία ανεκτή δικαιολογία.
Μόνο αποστροφή...
Ένας "μεταμελημένος αριστερός",
δηλαδή, ένας που επιθυμεί να μείνει για πάντα στην εμφυλιοπολεμική ναφθαλίνη ο διαχωρισμός σε "μεταμελημένους και μη αριστερούς".
(Πίνακας: Νίκος Εγγονόπουλος, Ο εμφύλιος πόλεμος)