Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΦΟΥΣΚΑΡΙΝΗ ΣΤΟ 1ο ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ

      Το 1998, ούτε δύο, ούτε δέκα, πριν 24 ολόκληρα χρόνια, όταν πλέον είχα  

φύγει από την αγαπημένη μου Ανδραβίδα που τόσα "τραγούδια" της έχω αφιερώσει και ποτέ δεν την ξεχνώ, έμπλεος με πλήθος συγκινητικών αναμνήσεων και  ενθυμημάτων εξέδωσα το 1998 1ο μου βιβλίο με τίτλο "ΑΝΑΛΟΓΙΟ ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΖΩΑ'' 

   Επί τόσα  χρόνια, πάμε στο δωδέκατο, στην  ιστοσελίδα μου, /yannitsochori.blogspot.com/ τα περισσότερα κομμάτια-διηγήματα τα έχω αναρτήσει [Κλικ ΕΔΩ] Όμως δεν έχω αναρτήσει, μεγάλη μου παράλειψη, τον πρόλογο που έχει κάνει ο Ανδρέας Φουσκαρίνης, τον οποίο τόσες φορές τον έχω φιλοξενήσει και τόσους διθυράμβους του έχω αφιερώσει. 

Λοιπόν απολαύστε για μια άλλη φορά τον Ανδρέα [1]

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Όταν το βίωμα γίνεται συγγραφική πράξη

 Όταν πριν από καιρό μου ζήτησε τηλεφωνικώς ο Θεόδωρος Κόλλιας να προλογίσω ένα υπό έκδοση βιβλίο του ένιωσα έκπληξη και αμηχανία. Δεν γνώριζα τότε αυτή του την ιδιότητα. Τελικά, ύστερα από κάποιες διευκρινίσεις που μου δόθηκαν, του το υποσχέθηκα, χωρίς να είμαι βέβαιος εκείνη τη στιγμή ότι έπραξα σωστά. Με έτρωγε η αμφιβολία μέχρι που είδα τα δαχτυλογραφημένα κείμενα.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο κτηνιατρείο της Ανδραβίδας είχαμε συζητήσει πολλές φορές θέματα πολιτισμού και γραφής, αλλά ποτέ δεν υποψιάστηκα ότι είχε τη φιλοδοξία να γίνει συγγραφέας. Βέβαια, τότε είχε πρωτοστατήσει, μαζί με άλλους φίλους, στην έκδοση μιας βραχύβιας σατιρικής εφημερίδας με τον αποκαλυπτικό τίτλο ΄΄Στουφ΄΄ όπου σατιρίζονταν διάφορα πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις που αφορούσαν στην Ανδραβίδα και τη γύρω περιοχή.

Λέω ΄΄με τον αποκαλυπτικό τίτλο΄΄ γιατί το ΄΄Στουφ΄΄  αποτελεί λαϊκή έκφραση ή επιφώνημα αποδοκιμασίας και χλευασμού, ένα είδος γιουχαϊσματος, που το χρησιμοποιούσαν εκείνα τα χρόνια, τη δεκαετία του 1980, κατά κόρον οι ταξιτζήδες της Ανδραβίδας. Αυτή την κραυγή, λοιπόν, χρησιμοποίησε τότε το έντυπο αυτό του Θεόδωρου Κόλλια ως τίτλο του για να εκφράσει την αποδοκιμασία του και τον χλευασμό του για πρόσωπα και πράγματα της περιοχής και, ομολογώ, με επιτυχία.

Τώρα έχω μπροστά μου το τελικό κείμενο των συγγραφικών αναζητήσεων του Θεόδωρου Κόλλια, το ΄΄Αναλόγιο ενθυμημάτων για ανθρώπους και ζώα΄΄, όπου εκθέτει τις εμπειρίες του ο συγγραφέας από τον στρατό, από τη θητεία του στο κτηνιατρείο της Ανδραβίδας, από τη ζωή του εν γένει, με τρόπο άμεσο και απλό, με μια γραφή έντονα βιωματική, με ύφος ευτράπελο και σπαρταριστό, με γλώσσα λαϊκή και εκφραστική, με τη χρησιμοποίηση ακόμη και τοπικών ιδιωμάτων.

Δεν έχω συνηθίσει να γράφω προλόγους σε βιβλία, που άλλωστε αποτελούν, σε μεγάλο βαθμό, μια τυπική διαδικασία, όπου άλλα γράφεις και άλλα εννοείς, προσέχοντας να μην προσβάλλεις με τα γραφόμενά σου τον συγγραφέα και κυρίως τους επίδοξους αναγνώστες του. Σ΄ αυτή την περίπτωση όμως ομολογώ ότι το κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση. Και θα εξηγήσω αμέσως γιατί.

Ο Θεόδωρος Κόλλιας είναι γεννημένος συγγραφέας. Έχει το φυσικό χάρισμα της αφήγησης μικρών σπαρταριστών περιστατικών με επιτυχία, έχει το χάρισμα να μπορεί να ολοκληρώνει το κείμενό του και συνάμα να διεισδύει πίσω από τα φαινόμενα και να βλέπει την ουσία των πραγμάτων, τις σχέσεις του υλικού κόσμου με τον ανθρώπινο παράγοντα, την αλληλοεπίδρασή τους, τις ανθρώπινες εν γένει σχέσεις μέσα στο μικρό και ασφυκτικά περιχαρακωμένο κοινωνικό περίγυρο του χωριού ή της μικρής στρατιωτικής μονάδας με τρόπο ευχάριστο και κατανοητό. Έχει το φυσικό χάρισμα να βλέπει την εύθυμη κυρίως πλευρά αυτών των σχέσεων και να την προβάλλει παραστατικά, επιδιώκοντας ίσως, μια μελλοντική βελτίωσή τους, την αλλαγή τους προς το καλύτερο.  Από την άποψη αυτή είναι ένας συγγραφέας με κοινωνική και πολιτική αντίληψη, ο οποίος, μέσα από μια απλή αφήγηση ενός ασήμαντου για τον πολύ κόσμο περιστατικού, θίγει θέματα σοβαρά, που ταλανίζουν επί αιώνες τον τόπο και τους ανθρώπους και που κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξουν ριζικά.

Ήρωές του είναι άνθρωποι και ζώα, που γνώρισε και περπάτησε για λίγο μαζί τους στη ζωή, που απομόνωσε κάποιες στιγμές χαρακτηριστικές από τη ζωή τους και μας τις δίνει με το δικό του τρόπο μετατρέποντάς τους σε λογοτεχνικούς ήρωες με φυσική ζωντάνια και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, αφού ο συγγραφέας μας έρχεται σε καθημερινή επαφή μαζί τους ως κτηνίατρος και μελετάει το αντικείμενό του με συμπάθεια και αγάπη, συμπάσχοντας και ο ίδιος μαζί του;

Κύριο χαρακτηριστικό του είναι το χιούμορ και η ευθυμογραφική διάθεση, το γέλιο ρέει ασταμάτητα και φυσικά με την ανάγνωση των μικρών σχετικά σε έκταση αφηγημάτων του, ενώ, όπου προσπαθεί να δειχθεί σοβαρός και να χτυπήσει άμεσα το στόχο του χωρίς την τεχνική της αφήγησης, με τη μορφή του δοκιμίου έστω, κατά τη γνώμη μου αποτυγχάνει. Ο Θεόδωρος Κόλλιας είναι γεννημένος ευθυμογράφος και η σάτιρά του χτυπάει έμμεσα αλλά και με επιτυχία, ο στόχος δεν χάνεται ποτέ. Είναι, πιστεύω, αυτό το στοιχείο που τον κάνει δυνατό και για αυτό θα πρέπει να το αξιοποιήσει, αφού υπάρχει άλλωστε και η μεγάλη παράδοση της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας σ΄ αυτό το είδος, στην οποία όμως οφείλει να εντρυφήσει.

Ακριβώς εδώ βρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, και ένα σοβαρό μειονέκτημα του υπό έκδοση βιβλίου ¨Αναλόγιο ενθυμημάτων για ανθρώπους και ζώα¨, το ανακάτεμα των ειδών. Ένα βιβλίο πρέπει να είναι ομοιογενές, δεν μπορεί να περιλαμβάνει δηλαδή διαφορετικά είδη που να μη συνδέονται μεταξύ τους, ακόμα και τότε που όλα τα κείμενα έχουν τον ίδιο στόχο. Κι ακόμη δε μπορεί να μεταπηδάει κανείς αλώβητα από το εύθυμο στο σοβαρό, από το αφήγημα στο δοκίμιο ή τη μπροσούρα, από την έμμεση καταγγελία στην άμεση. Διασπάται έτσι η ενότητά του και μειώνεται η δραστικότητά του.

Ας μη συνεχίσω όμως με μεμψιμοιρίες. Οι αφηγηματικές σελίδες του βιβλίου είναι ιδιαίτερα επιτυχημένες και δείχνουν έναν υπό εκκόλαψη συγγραφέα, που πρέπει να συνεχίσει προς αυτή την κατεύθυνση. Θα πρέπει όμως να προσέξει λίγο περισσότερο τη γλωσσική του έκφραση. Τούτο προϋποθέτει προσεκτική μελέτη της Νεοελληνικής πεζογραφικής παράδοσης. Άλλωστε, έτσι πιστεύω ότι θα υπάρξει και συνέχεια, αφού, όπως πιστεύεται γενικά, γίνεται κανείς συγγραφέας μετά το δεύτερο βιβλίο του, όταν οι εμπειρίες έχουν κατασταλάξει και η γνώση των αφηγηματικών τρόπων κρίνεται επαρκής.

Με αυτές τις σκέψεις χαιρετίζω την έκδοση αυτού του βιβλίου, περιμένοντας στο μέλλον την επόμενη συγγραφική εμφάνιση του Θεόδωρου Κόλλια, με την ιδιαιτερότητα του λόγου που τον διακρίνει αλλά και του επαγγέλματος που ασκεί, αφού, όσο και να προσπαθήσω, δε μπορώ να θυμηθώ άλλο συγγραφέα κτηνίατρο, στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Έτσι και για αυτό το λόγο η έκδοση του βιβλίου του Θεόδωρου Κόλλια αποτελεί κέρδος για όλους μας.

 

Ανδρέας Φουσκαρίνης

συγγραφέας

[1] Ελπίζω να μου κάνει πάλι την  τιμή και να μου προλογίσει  και το νέο μου, πολυσυζητημένο από την αφεντιά μου. βιβλίο: " ΑΝΔΡΑΒΙΣ & ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΡΑΊΟΙ ΣΤΟΥΦ"