Η ΚΥΡΙΑ ΟΥΡΑΝΙΑ

      Λοιπόν μια μέρα, τώρα κοντά  νάμαι για ψώνια στο Σουπερ Μάρκετ στη ξακουστή Φυλής [1] μια και  είναι το πιο βολικό. Βεβαίως και το χαρτάκι μου με τα καθέκαστα, καθότι ρε γαμώτο είμαστε στην πρώτη βαθμίδα της αμνησίας. Αυτό θέλουμε να πιστεύουμε {Μάνα μου μακάρι να μείνει έτσι και να μην έχουμε τα γνωστά που θερίζουν τον κόσμο] [2] Κι όπως κάνουμε όλοι γυρόφερνα τους διαδρόμους με όλα τα ελέη στα ράφια. Εκεί λοιπόν που έψαχνα μου έκανε εντύπωση μια κυρία, ώριμη και ζουμερή, λιγάκι ευτραφής. Σαν μια από τις γνωστές λαϊκές ντίβες. Ολόξανθα μαλλιά πλατινέ, ολοκόκκινα νύχια και χείλια, ντυμένη στην τρίχα με όλα τα σέα και τα μέα,  χρυσαφικά, κολόνια, τσαντικό! Την πρόσεξα γιατί ήταν πολύ άνετη, μιλούσε στο μανάβη με πολύ οικείο τρόπο και φινετσάτο μπρίο. Γενικώς τα γνωστά για τον κορονοϊό. 

 Κάτι μου θύμιζε αλλά αόριστα, αμυδρά. 

 Μέχρι που ξαφνικά ακούω μια άλλη κυρία να της λέει μεγαλοφώνως:

   : Α..τι κάνεις κυρία Ουρανία….
 Αμέσως σαν αστραπή μου ΄ρθε μια αναλαμπή από το παρελθόν.  
  : Πω-πω σκέφτηκα -  λέω πρέπει να είναι εκείνη η καημενούλα, η Ουρανία…

………………………………….

  Κάποτε πριν από καμμιά 30ριά χρόνια, περίπου, δεν θυμάμαι πώς το έφερε και συνάντησα  μια κοπελιά. Πάντως θυμάμαι μια κακόμοιρη κοπελίτσα, προσωποποίηση της απόγνωσης, της απελπισίας και της εγκατάλειψης ακόμα και από τον εαυτόν της. Έτοιμη να πέσει σαν το φύλλο, σαν το φρούτο που έχει περάσει κατά πολύ η εποχή του και στέκεται γαντζωμένο πάνω στο δένδρο...
      -Ή θα φουντάρω ή θα πάω σε μπουρδέλο, πια άλλη λύση δεν έχω.. Λέει με σιγανή μεν αλλά αποφασιστική φωνή. Το πρόσωπό της ακίνητο, ούτε μια γκριμάτσα, κέρινο, αλλά και το βλέμμα της σταθερά κενό κι απόμακρο. Βρέθηκα σε αμήχανη θέση. Προσπάθησα να της πω κάτι, αλλά είχα μείνει εμβρόντητος με τα λόγια της , περισσότερο με τον τρόπο που τα έλεγε. Τελεία και παύλα.  . Οπότε τι άλλο να κάνω κι εγώ, της είπα διάφορά από αυτά που είχα διαβάσει για τους ναούς της Αφροδίτης.

 -Πρόσεξε μη πέσεις στα νύχια του όποιου προστάτη, του νταβατζή. Ότι κάνεις να είσαι από πίσω εσύ. Τέτοια της είπα. 
     Α ναι και μου συστήθηκε Ουρανία από την Καλαμάτα.            Μετά κι άλλα μου είπε, πως την πήρε η κάτω βόλτα και έμεινε καταμόνη με μια γριά μάνα. Τέλος πάντων θυμάμαι ότι ήταν μεσημέρι και της έκανα το τραπέζι. Κι αυτή  όπως τόσα και τόσα πρόσωπα, την πήρε το νερό του ποταμού, το διάβα της ζωής  και ούτε πια την είδα. Μου έμεινε όμως στη μνήμη, από το όνομά της που το άκουσα πρώτη φορά.

……………………………

     Λοιπόν μ΄ έπιασε μια περιέργεια, σαν τα μικρά παιδιά να ξεδιπλώσουν τα δώρα. Αυτή πρέπει να είναι σκέφτηκα, αλλά αυτή ήταν αδύνατη σαν στέκα και κακομοιρούλα…Ετούτη είναι κυρία με αέρα ντίβας.  Ας είναι λέω,  μισή ντροπή δική της και μισή δική μου.
Την πλησιάζω λοιπόν και τη ρωτώ:
  - Κυρία Ουρανία, χίλια συγνώμη αλλά νομίζω ότι κάπου έχουμε συναντηθεί, μήπως σου λέει τίποτα η φάτσα μου;
  Μου ρίχνει μια ματιά και αναπάντεχα βάζει το καρότσι στην άκρη και  με αγκαλιάζει και με τα δυο της χέρια.
  - Ρε ψυχή μου τι κάνεις; Αχ ρε Θοδωράκη ξεχνιόνται τέτοιοι άνθρωποι. Ήμουν ένα πληγωμένο πουλάκι και με περιμάζεψες στη χούφτα σου…Επέμενε τόσο πολύ που μετά πήγαμε σε ένα μικρό καφενεδάκι. Να μην πολυλογώ η Ουρανία  από τότε έμπλεξε στο κύκλωμα και έγινε ιέρεια της Αφροδίτης. Χόρτασε ψωμάκι, στάθηκε στα πόδια της και σιγά-σιγά με τα χρόνια έγινε και ιδιοκτήτρια σε ένα οίκο. Το ένα έφερε το άλλο και σήμερα διαφεντεύει σε τρεις. Μάλιστα και οι τρεις επί της Φυλής. Πήρε δικό της ένα δυαράκι και είναι κυρία με τα όλα της. Φαινόταν η άτιμη από τότε, ήταν κατακαημένη και ετοιμόρροπη, αλλά στο βάθος φαινόταν ότι είχε τσαγανό, δεν ήταν κουτορνίθι. Μάλιστα παντρεύτηκε κιόλας ένα καλό παιδί  και ξέρετε πιο είναι το ωραίο που μου εκμυστηρεύτηκε; 

 Ο γιός της είναι γνωστός τηλεπαρουσιαστής. 

   Ανταλλάξαμε κινητά και σχετικά πρωτόκολλα και χωρίσαμε με την υπόσχεση να τα πούμε καλύτερα! 

    Μια παράξενη χαρά με κυρίευσε... 
  Τι να πεις αγαπητέ αναγνώστη και τι δε φέρνει η ζωή, ότι σπείρεις θα θερίσεις βέβαια αλλά συχνά βλέπουμε και εκείνα τα δενδράκια στις ρωγμές της πέτρας και του βράχου που στεριώνουν και γιγαντώνονται... 

 Ως προς εμέ, καλά λέει ο παροιμία  "άμα κατουρήσεις στη θάλασσα θα το βρεις στο αλάτι"!!! 
 
[1] Για τη Φυλής και τους …ναούς της, τους Οίκους ενοχής καλλίτερα παρά ανοχής,  θα τα πούμε άλλη φορά.
[2] Παρηγοριά μου ότι είναι σύνηθες σύμπτωμα σε πολλούς φίλους και φίλες. Αχ εκείνα τα ονόματα, έρχονται στα χείλη, στο τσακ, αλλά…τίποτα.