ΨΥΧΙΚΟΙ "ΚΡΩΓΜΟΙ

 Για τον Άλκη την Καρολάιν την Ελένη το Γιώργο την
Ειρήνη τη Ζωή τον Κώστα… τον, την, τον, την…

Θύμιος Χαραλαμπόπουλος

Πού πάμε, πού θα φτάσουμε;…

… ήσουν μόνο δεκαεννιά χρονών…

Άφησες για λίγο, μολύβια και βιβλία ανοιχτά

στο καμαράκι το μικρό για να ξεδώσει λίγο ο νους,

κι έπεσες στο καρτέρι των Λυκάνθρωπων…

…………………….

Σε λίγες μέρες θα ´ρθει η Άνοιξη κι όλη η πλάση

θα γιορτάσει…

Οι παπαρούνες θα ξανανθίσουν μα θα σταλάζουν αίμα.

Οι ρίζες τους από τα ματωμένα φύλλα τους

θ´απλώσουν και θα γεμίσουν τον τόπο μ´αίματα

που θα φαντάζει καταραμένης ώρας μήνυμα…

Πού πάμε, πού θα φτάσουμε;

Ποια κακιά μάγισσα με τρανά ξόρκια

πήρε τον εαυτό μας;

Ένα μεγάλο ΕΓΩ, θεριεύει και θεριεύει .

Πνίγει την ώρα της όμορφης δημιουργίας.

Χαμένα τα ιδανικά!

Αποξένωμα.

Το χτες πικρός καρπός που

η γεύση του πλανιέται γύρω μας.

Το αύριο όμοιο σαν το σήμερα, το χτες.

Η μια σταγόνα χύνεται στην άλλη και

μεγαλώνει ο θάνατος στο ζωντανό φορτίο.

Όλοι παγιδευτήκαμε στο δρόμο του χαμού…

φταίνε οι λίγοι, ή μήπως και οι πολλοί ;

Φωτιά κι αντάρα γύρω μας κι όλοι

αντάμα σπείραμε τη συμφορά και

εκβιάσαμε τη μοίρα.

Όλοι μαζί, ρίξαμε συνθήματα πολλά…

Είπαμε:

… παιδιά είν´ακόμα ας χαρούν… στα

είκοσί τους όλοι γελούν και χαίρονται…

Τους δώσαμε υπολογιστές, C. D, πομπούς,

Βig Brother, Survivor, Bachelor… και όλα τα ανούσια

κατασκευάσματα με καραμέλες, με μολότοφ, με

ρετσέτες και με T V πρώτη κυρία των τιμών…

Αν αυτές τις νιές καρδιές τις γρανιτένιες

τις αμολάγαμε μ´αλοιώτικα φτερά,

θα σκίζανε ως κάτω τα πέλαγα

κι ο αφαλός της γης θα γέναγε ασημένιο φως!

Τα μοιρολόγια δεν μας ανοίγουν

το δρόμο της ελπίδας.

Το σωτήριο χέρι χάνεται.

Έχουμε φτάσει στον γκρεμό…

Τώρα.

Εσύ, εγώ κι όλοι μαζί…

Σήκω! Τινάξου! Κι εμπρός!

Διώξε το σκοτάδι του μεσημεριού που

όσο πάει και πυκνώνει.

Άνοιξε τόπο στις χαρές, στην Αγάπη

και στην Ανθρωπιά που δεν φαντάζεσαι

και που όμως σε περιμένουν.

Τώρα.

Ίσως να σώσουμε κάτι απ´τον εαυτό μας.

Μη με ρωτήσετε: « Γιατί όλα αυτά;»

Κι εγώ κι εσείς γνωρίζουμε…

Τα πεύκα αργούν πολύ να ερωτευτούν…

Γρήγορα όμως αρρωσταίνουν

Το σχόλιο μου: Αχ ρε Θύμιο, είναι που είναι μαραμένη η καρδιά μου, ακούω και της δικής σου τους αναστεναγμούς και ξεραίνεται σαν τις κουκλιές στα χωράφια...