Θύμιος Χαραλαμπόπόυλος *
Για να γνωρίσετε μια πτυχή του χαρακτήρα του παππούλη μου του Ντίνη, συνεχίστε την ανάγνωση.
…………………..
… Αν και κόντευε να βγει ο Σεπτέμβρης, η ζέστη ήταν μεγάλη κι έκανε τα κορμιά των δουλευτάδων μούσκεμα στον ιδρώτα. Το άσπρο πανί και το τουβαλίθι( είδος μικρής πετσέτας), που βουτούσαν στο νερό και σκέπαζαν τα κεφάλια τους δε βοηθούσε τους σταφιδάδες που γύριζαν τη μαύρη σταφίδα ολημερίς στ´αλώνια. Ο καφτερός ήλιος τους έκαιγε…
Πέρα, κατά την πλαγιά της Παναγιάς, ο ουρανός ήτανε εδώ και δυο- τρεις μέρες μουτρωμένος.
Πέρα- δώθε, γυρόφερναν φουριόζικα τα σύννεφα, άλλα ελαφρά σαν τον καπνό και άλλα μαύρα, αργοκίνητα που έμοιαζαν σαν ένα μεγάλο μαύρο γιδίσιο τομάρι….
Θα κόντευε να γύρει ο ήλιος στο κοντινό Ιόνιο όταν ένα μαύρο σύννεφο ζυγιάστηκε σαν αητός πάνω απ´τ´αλώνια…
Πανικόβλητοι οι σταφιδάδες, έτρεχαν από δω κι από κει, σαν την άδικη κατάρα, με τσαπιά, σκεπάσματα, παπλώματα, κουρελούδες, παλιοσέντονα, να προλάβουν να σκεπάσουν
τ´αλώνια προτού πιάσει η μπόρα και χαθεί το βιός τους που λιαζότανε και στέγνωνε στ´αλώνια…
Κείνες τις ώρες της λαχτάρας, οι σταφιδάδες
αναλογιζόντουσαν τις αμαρτίες τους και ο καθένας τους προσπαθούσε να κουβεντιάσει με τον εαυτό του, να ψάξει για τα λάθη του, να τα παραδεχτεί, να μετανιώσει και να ζητήσει συγχώρεση απ´αυτόν που αδίκησε κι απ´το θεό του….
Έτσι κι ο παππούλης μου ο Ντίνης, κείνες τις ώρες που σκέπαζε τη μαύρη σταφίδα στ´αλώνι
με την τυραγνισμένη τη νόνα ( γιαγιά) μου, τη Γαρυφαλλιά, κοίταζε το μαύρο σύννεφο που κόντευε να φτάσει τη γη κι έμοιαζε με ανοιχτό στόμα δράκου…
Λίγο πιο κάτω, η Νέδα κατέβαζε στα θολά νερά της κούτσουρα και δέντρα μ´ένα βουητό λες και φυσούσαν σαράντα δράκοι…
- Α, μαρή γυναίκα… δε θα το γλυτώσουμε το κακό…
« Σώπα Ντίνη μου… ο θεός θα μας λυπηθεί τους καψερούς…
Και ο παππούλης μου αψύς και αράθυμος όπως ήταν της απάντησε:
- Τι λες μαρή ζουρλή… αυτός το παιδί του που το ´χε μονάκριβο δε λυπήθηκε… εμάς θα λυπηθεί…
Μετά που οι ουρανοί άνοιξαν και οι χοντρές σταλαγματιές έπεφταν με δύναμη στη γη, τα νερά έσμιγαν, έκαναν λάσπες τους μπουχούς, γίνονταν ρυάκια και άρχιζαν να κατρακυλάνε, παρασύροντας στις ξερές καλαμιές τις απλωμένες σταφίδες μαζί με τις κουρελούδες και τα παπλώματα.
Όλος ο κόσμος μούσκεμα, πάλευε με τα νερά και τις λάσπες για να σώσει το βιός του απ´την ασυγκίνητη καταστροφή, που ούτε πόνο, ούτε ανέχεια, λογάριαζε. Το βιός μιας ολόκληρης χρονιάς είχε πλέον χαθεί. Άλλο ήταν στ´αλώνια χωμένο με τις λάσπες, άλλο σκόρπιο στις καλαμιές…
Τώρα, ούτε σκέψη για καινούριες φορεσιές για τα κορίτσια της παντριάς, ούτε σκέψη για στιμόνι και υφάδι, ν´αρματώσουνε τον λάκο( αργαλειό), να υφάνουνε κουβέρτες και σκουτιά, μα ούτε και παράδες να ξεπληρωθούν τα χρέη τα παλιά. Οι μπακάληδες, δεν χρέωναν καινούρια χρέη…
……………
Ο παππούλης μου χούφτωσε τα δασιά ασημένια γένια του, κι έτσι θυμωμένος πολύ με το θεό, μάζεψε μια χούφτα λασπωμένες σταφίδες και πήγε πιο πάνω που ήτανε ένα μικρό εκκλησάκι του Αγιωργιού. Άνοιξε τη μικρή πορτούλα, μπήκε μέσα και πήγε μπροστά στην εικόνα του και τα ´τριψε στα μούτρα του Αγίου φωνάζοντας:
…. Αααα, ρε Θεέ … εσύ δεν είσαι πολυέσπλαχνος, καλός και δίκαιος για τους φτωχούς όπως λέει ο παπά Μηνάς, αλλά ένας κερατάς είσαι… ένας ζηλιάρης, εκδικητικός σκυλοθεός είσαι…
Μετά, πήρε την εικόνα του Αγίου και την πέταξε στ´αλώνια και την άφησε να βρέχεται μαζί με τις σταφίδες.
* Απόσπασμα
απ´το βιβλίο μου
« Το ποτάμι της ζωής»
Εκδόσεις « Νέδα» 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου