Ήταν που λέτε 22 Αυγούστου, κάποιας χρονιάς στις αλλοτινές εποχές. Παραμονή της μεγάλης γιορτής για το χωριό. Την άλλη μέρα γιόρταζε η Παναγιά του Βαρκό και ήδη το διήμερο πανηγύρι είχε αρχίσει. Κατά την παράδοση η εικόνα της Παναγίας βρέθηκε από έναν βοσκό πολύ παλιά, το 1983 στη σπηλιά του Βαρκό, και ήταν θαυματουργή[2] Οπότε λεφούσι ο κόσμος από τα γύρω χωριά στην περίλαμπρη γιορτή.
Ο Σκούριος και η κυρά του μαζεύτηκαν από το χωραφάκι στο κονάκι τους νωρίς το μεσημέρι. Η παραγωγή της σταφίδας ήταν αρκετά καλή και μετά από τόσα κόπια την είχαν απλώσει στο αλώνι. Το δεφτέρι του μπακάλη και τα άλλα τα χρέη έτρεχαν κατά ..πόδας. Περίμεναν πώς και πώς να περάσουν οι μέρες για να πουλήσουν τη σταφίδα. Ήταν η μοναδική σοδειά όλο τον χρόνο. Είπαμε μη φαντάζεστε πολλά πράγματα, ένα μικρό χωραφάκι τι να σου κάνει. Αλλά αυτό είχαν και λίγες ελίτσες για το λάδι της χρονιάς. Λίγες ανάγκες και λίγα τα αγαθά, εν αντιθέσει με τη φύση που ήταν απλόχερη, χόρτα, βολβοί και σαλιγκάρια αβέρτα, οι πλαγιές γιομάτες. Χίλια ευτυχώς για τον κοσμάκι!
 |
| ΣΕΠΕΤΟ |
Είχαν κανονίσει από πριν, η γυναίκα θα πήγαινε στο Σεπετό, στη ξακουστή Μονή της Παναγίας της Σεπετιώτισσας αποβραδίς για να παραστεί στην λειτουργία και στην ολονύχτια κατάνυξη. Τι να κάνει και ο Σκούριος, θέλοντας και μη, όχι μόνο το δέχτηκε αλλά και μάλιστα ξεπροβόδισε το μικρό καραβάνι με τις συγχωριανές και τα γαιδουρομούλαρα. Αυτός θα πήγαινε κάτω στο Βαρκό, έτσι για να ξελαμπικάρει.
Έτσι και έγινε εκείνο το βράδυ που ήταν χαρά Θεού, με τον έναστρο ουρανό και το φεγγάρι του Αυγούστου γιομάτο σαν στεφάνι βαρελιού. Πίστη και λατρεία αλλά και τα πανηγύρια και στο Βαρκό και στο Σεπετό τρικούβερτα.
Κοντά στα μεσάνυχτα γύρισε ο Σκούριος στη χαμοκέλα, είχε πιει μερικά ποτηράκια και τα είπανε με δυο καλούς του συντρόφους και έπεσε αμέσως στο κρεββάτι. Σε ένα λεπτό τον πήρε ο ύπνος. Και εκεί κοντά στο πρώτο χάραμα πετάγεται απότομα από τις βροντές, τη καταιγίδα και τα σκουσμάρια, που όσο πήγαιναν και αυξάνονταν.
 |
| ΒΑΡΚΟ |
Ρίχνει κάτι πάνω του και πετάγεται στη μικρή εξώπορτα με το βρακοζώνι . Τι να δει; Χαλασμός Κυρίου, τούρθε νταμπλάς στο κεφάλι. Ο ουρανός ξεσχιζόταν από τις αστραπές και οι βροντές έπεφταν ακατάπαυστα. Καταρρακτώδης βροχή και ένας αέρας διαβολεμένος. Και μέσα σε αυτή την πλημμύρα, τον κατακλυσμό πολλοί συγχωριανοί αλαφιασμένοι έτρεχαν όπως μπορούσαν μπας και προλάβουν τίποτα να σώσουν από τις σταφίδες, το βιός τους, τον ιδρώτα μια χρονιάς. Τι να προλάβουν όμως οι κακόμοιροι. Η καταστροφή ήταν μεγάλη, δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Με το που ξημέρωσε στο χωριό η βουβαμάρα, η κατήφεια και η θλίψη έπεσαν σαν καταχνιά.[ΚΘ1]
Κι ο Σκούριος κλείστηκε στο σπίτι του. Η πίκρα τον είχε καταλάβει και η αγανάκτηση είχε ξεχειλίσει. Και τι δεν κατέβασε. Άρχισε με όλους τους Αγίους, του εσωτερικού και του εξωτερικού όπως τους έλεγε. Τα γαμοσταυρίδια και οι χριστοπαναγίες η μια μετά την άλλη. Λες και τον έπιασε αμόκ. Είχε καιρό να οργιστεί τόσο πολύ. Αφού κουράστηκε να βρίζει, αποκαμωμένος πια, έπεσε σε μια παλιοκαρέκλα και τα μάτια του γυάλιζαν σαν του τρελού.
Εκεί τον βρήκε η γυναίκα του όταν επέστρεψε, τρελαμένη κι αυτή και λούτσα από την κορυφή ως τα νύχια, μετά από δυο-τρεις ώρες ποδαρόδρομο. Με το που άνοιξε την πόρτα, πετάγεται επάνω ο Σκούριος και με μια βροντώδη φωνή της λέει:
[ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΤΟ 3ο
Ο ΣΚΟΥΡΙΟΣ ΚΙ Ο ΚΟΚΟΣ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου