Το σπίτι μου το πατρικό..

Μυρίζει ελληνικό καφέ και γλυκό κυδώνι.. Έχει σεμεδάκια στα τραπέζια και φωτογραφίες σκορπισμένες παντού.

Όλη η ζωή μας σε κορνίζες. Κάθε γωνιά του φωνάζει την αγάπη. Από τον καναπέ ως τον λακαρισμένο μπουφέ και την κουζίνα με τα πολλά τάπερ και τα πολλά βάζα ,με την εικόνα και το καντηλάκι. .

Ο τοίχος που πάντα ξέφτιζε κι έπιανε υγρασία, ο καθρέφτης που μπροστά του είδα να αποκτώ στήθος, ακμή, φακίδες κι ίσως και μικρές ρυτίδες έκφρασης.

Σ' αυτό το σπίτι , έχω δει τα δάκρυα μου να στεγνώνουν στις γωνιές και τα χαμόγελα να αστράφτουν στα παράθυρα.Τα ρούχα μου να σέρνονται στο πάτωμα και τα σ’ αγαπώ , οι συγνώμες κι οι ευχές να πηγαινο-έρχονται στον αέρα. Ένα κουβάρι και μια αύρα που δεν χωρούσαν στη βαλίτσες όταν έφευγα .

Το σπίτι μου το πατρικό… Η κουζίνα που μυρίζει ωραία, οι κουρτίνες που ανεμίζουν, η τηλεόραση που σιγομουρμουρίζει, η ραπτομηχανή που αγκομαχάει μονότονα, η απλωμένη μπουγάδα που μοσχοβολάει Rol και πράσινο σαπούνι. Αποπνέει αυτή τη μυρωδιά του μαγειρεμένου λαδιού, γεμιστά, πετρογκάζ, την κρέμα ATRIX την κολόνια ΜΥΡΤΩ, βασιλικό κι αγάπη. Μυρίζει μαμά...

Γέλια και τραγούδια, λύπες και πένθος. Φωνές και σιωπές. Πολυκοσμία και μοναξιές. Όλο αντιθέσεις ανάμεσα στα πλεκτά της μαμάς που έχουν κάνει κατάληψη παντού, σε παράθυρα ,τραπέζια, τα τηγανητά κεφτεδάκια , τη βανίλια υποβρύχιο, τους ήχους του Γκιώνη τα καλοκαίρια , τα αστέρια που άγγιζαν το περβάζι.

Το σπίτι μου το πατρικό…Έρχεται στα όνειρα μου πολλές φορές , μου τραβάει το αυτί και μου φωνάζει: «Αυτή είσαι! Από εδώ κατάγεσαι κι εδώ θα επιστρέφεις, όσους ρόλους και να παίξεις, όπου κι αν πας»

Δεν κατοικώ πια σ΄αυτό. Κατοικεί αυτό μέσα μου, σαν ένα τόσο δα μικρό φωτάκι, σαν αυτό που έχουμε πάντα μόνιμα αναμμένο το βράδυ για να βρούμε τον δρόμο, αν ξυπνήσουμε μέσα στη νύχτα. Για να μην τρομάξουμε..

Αναστασία Κ