Εγώ πρόλαβα….

ΑΝΑΣΤΑΣΊΑ Κ.

Πρόλαβα το φαξ, την γραφομηχανή, την ασπρόμαυρη τηλεόραση, τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες.

Πρόλαβα…. να παίζω κρυφτό μέχρι την νύχτα, να περνώ όλο τον ελεύθερο χρόνο μου στον δρόμο και στις αλάνες χωρίς να φοβάμαι. Να σκαρφαλώνω σε κορομηλιές, κυδωνιές μουριές.. και τα πόδια μου ήταν γεμάτα χτυπήματα και μελανιές, και όταν μάτωνα , έβαζα λίγο σάλιο κι εντάξει η πληγή!

Πρόλαβα …να φτιάχνω κέικ και κουλουράκια από λάσπη,χάρτινες βαρκούλες. Έπαιξα κυνηγητό, κλέφτες κι αστυνόμους, αγαλματάκια, μήλα, κουτσό , περνά, περνά η μέλισσα, πούντο-πούντο το δαχτυλίδι…

Πρόλαβα …να πίνω νερό από το λάστιχο(τι εμφιαλωμένα και πράσινα άλογα).. Περιμέναμε να τρέξει πρώτα λίγο το νερό, να φύγει το ζεστό που έκαιγε από τον ήλιο και η πράσινη γλίτσα που έβγαζε το λάστιχο και μετά πίναμε στη σειρά όλα τα παιδιά. Σκέτη απόλαυση! Πρόλαβα … παραμύθια, φαντάσματα, νεράιδες,ξωτικά και αγγέλους. Αυτά έλεγαν οι γιαγιάδες τότε.Και μια φορά μου είπαν, ότι εάν μια γάτα είναι κουλουριασμένη, είναι σημάδι βροχής. Έτσι, άρχισα να ‘ξε- κουλουριάζω’ τις γάτες της γειτονιάς για να κάνει λιακάδα.

Πρόλαβα …και τις τέσσερις εποχές . Τα χρυσοκόκκινα φύλλα των δέντρων έπεφταν το φθινόπωρο και τα λουλούδια άνθιζαν την άνοιξη. Τα Καλοκαίρια ήταν χρυσά και καυτά και οι Χειμώνες σκέπαζαν τα πάντα με χιόνι..

Πρόλαβα… φλερτ στις πλατείες και καρδιοχτυπήματα. Πάρτι, που όταν με φιλούσε το αγόρι που ήθελα, δεν πλενόμουν για μέρες, μην μου φύγει το φιλί. Χόρεψα στο μισοσκόταδο και μου ψιθύρισαν τα πρώτα “μου αρέσεις” και την απίστευτη φράση ‘’τα φτιάχνουμε;” Τι φτιάχναμε ο Θεός κι η ψυχή μας.

Πρόλαβα …και πήρα δώρο κασέτες γραμμένες και αφιερώσεις στο ραδιόφωνο. Τα ραντεβού δεν κλεινόταν με μήνυμα . Κα στηνόμουν πάνω από το σταθερό και περίμενα εκείνο το μαγικό συνθηματικό. Μαλώματα, κλάματα, σ΄αγαπώ-μ΄αγαπάς, και δωσ΄του χιλιόμετρα στο δωμάτιο με το σταθερό στο χέρι και ένα θεόμακρο καλώδιο να ακολουθεί το πήγαινε-έλα μου.

Πρόλαβα…να νοιώσω απέραντη ευτυχία μ΄ένα κόκκινο βελούδινο φουστάνι κι ένα ζευγάρι κόκκινα λουστρινένια παπούτσια κάθε πασχαλιά…

Και τώρα, όταν είμαι μόνη προσπαθώ να χωρέσω στο κόκκινο βελούδινο φουστάνι …και όταν ποτίζω τα λουλούδια και δεν με βλέπει κανείς ..πίνω νερό από το λάστιχο και νιώθω ότι καταπίνω μερικές μαγικές σταγόνες ευτυχίας..