Υπάρχουν επιχειρήματα που στηρίζουν την αποτυχία συγκρότησης
κυβέρνησης συνεργασίας μετά την κάλπη της περασμένης Κυριακής. Οι
διαφορετικές θέσεις και απαιτήσεις των κομμάτων, οι συσχετισμοί. Το
ερώτημα είναι: γιατί δεν θα υπάρχουν τα ίδια επιχειρήματα και μετά τις
νέες εκλογές του Ιουνίου; Πιστεύει κανείς ότι θα υπάρχει αυτοδυναμία;
Αυτοδυναμία δεν θα υπάρξει, όχι μόνον τον Ιούνιο,
αλλά ούτε στο ορατό πολιτικό μέλλον. Οι πολυκομματικές επιλογές των
εκλογέων δεν θα αλλάξουν ριζικά, το μήνυμα για κυβερνήσεις συνεργασίας
είναι πασιφανές. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος συγκρότησης κυβέρνησης σήμερα.
Οι νέες εκλογές δεν θα αντιγράψουν, βεβαίως, τον συσχετισμό της 6ης
Μαΐου, αλλά τα βασικά ποιοτικά χαρακτηριστικά δεν θα τα αλλάξουν σε
μερικές βδομάδες.
Θα έρθουν να ψηφίσουν οι 500.000 που απείχαν; Και γιατί; Μάλλον να περιμένουμε αύξηση της αποχής. Θα μπουν περισσότερα κόμματα στη Βουλή; Όχι βέβαια. Συμπέρασμα πρώτο. Η αντιπροσωπευτικότητα μάλλον θα χειροτερέψει. Ή, αλλιώς, η επιλογή των επαναληπτικών εκλογών δεν θα κινητοποιήσει περισσότερες δυνάμεις.
Ο εκλογικός νόμος θα είναι ο ίδιος. Το πριμ των 50 εδρών του πρώτου κόμματος είναι εδώ για να νοθεύσει την έκφραση της βούλησης. Ο χαρακτήρας του δεν αλλάζει αν το πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η Ν.Δ. Η ουσία είναι ότι η χώρα έχει ανάγκη κυβέρνησης συνεργασίας γιατί δεν μπορεί να έχει άλλη. Και η κυβέρνηση αυτή πρέπει να εκφράζει την πλειοψηφία των πολιτών και όχι τη μειοψηφία που γίνεται πλειοψηφία μέσω εκλογικού νόμου. Ιδιαίτερα τώρα που το μοντέλο του δικομματισμού είναι σε κατάρρευση. Πολυσυλλεκτικός στην κοινωνία διάδοχος του ΠΑΣΟΚ - και μάλιστα αριστερό κόμμα - είναι δύσκολο να υπάρξει. Μόνο σχήματα που θα στηρίζονται - προσωρινά - στον εκλογικό νόμο μπορούν να υπάρξουν.
Οι αριθμοί είναι αρκετά σαφείς: Ας μη μας θολώνει η μεγάλη αύξηση της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ και το καλό ποσοστό της ΔΗΜ.ΑΡ. Η αύξηση αυτή έγινε σε συνθήκες μεγάλης υποχώρησης - σχεδόν συντριβής - του ΠΑΣΟΚ και πολυδιάσπασης της Δεξιάς. Οι συνολικοί συσχετισμοί Δεξιά / Αριστερά όμως δεν έχουν αλλάξει. Γιατί θα αλλάξουν με εκλογές τον Ιούνιο; Λαϊκή πλειοψηφία της Αριστεράς (χωρίς το ΠΑΣΟΚ), προσθέτοντας βεβαίως το ΚΚΕ (που όμως δεν το θέλει) και πάλι δεν υπάρχει. Θα δημιουργηθεί τον Ιούνιο;
Συνεργασίες, λοιπόν. Ποιοι με ποιους; Τα ίδια διλήμματα με τα σημερινά, ίσως και πιο δύσκολα. Κυβέρνηση Ν.Δ. (συσπειρωμένης Κεντροδεξιάς) με το ΠΑΣΟΚ; Από τη σκοπιά της Αριστεράς δεν είναι είναι επιθυμητή λύση, άρα γιατί να ενισχυθεί η πιθανότητα αυτή με νέες εκλογές; Κυβέρνηση αριστερών κομμάτων με τη στήριξη Καμμένου; Είναι δυνατόν να είναι αυτή η επιδίωξη; Κυβέρνηση αριστερών δυνάμεων με τη στήριξη ή ανοχή του ΠΑΣΟΚ; Πρόκειται για παραλλαγή της σημερινής εκδοχής αριστερής κυβέρνησης “οικουμενικής” ανοχής. Γιατί δεν αναζητείται από τώρα μια τέτοια λύση;
Είναι πολλά τα πλεονεκτήματα της συγκρότησης μιας κυβέρνησης τώρα, που θα ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. (ξέρουμε ότι πιέζεται να τροποποιήσει τις επιλογές της) διασφαλίζοντας την παραμονή στο ευρώ, δηλαδή αποτρέποντας τις ανεξέλεγκτες διεργασίες. Ενώ είναι αμφίβολη η βελτίωση του συνολικού (όχι του στενά κομματικού) συσχετισμού σε μερικές βδομάδες.
Αυτοδυναμία
δεν θα υπάρξει με εκλογές σε λίγες εβδομάδες – Τα ίδια διλήμματα για τη
συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας και μετά τις εκλογές του Ιουνίου - Η
χώρα χρειάζεται κυβέρνηση λαϊκής πλειοψηφίας και όχι με το
καλπονοθευτικό πριμ των 50 εδρών
Θα έρθουν να ψηφίσουν οι 500.000 που απείχαν; Και γιατί; Μάλλον να περιμένουμε αύξηση της αποχής. Θα μπουν περισσότερα κόμματα στη Βουλή; Όχι βέβαια. Συμπέρασμα πρώτο. Η αντιπροσωπευτικότητα μάλλον θα χειροτερέψει. Ή, αλλιώς, η επιλογή των επαναληπτικών εκλογών δεν θα κινητοποιήσει περισσότερες δυνάμεις.
Ο εκλογικός νόμος θα είναι ο ίδιος. Το πριμ των 50 εδρών του πρώτου κόμματος είναι εδώ για να νοθεύσει την έκφραση της βούλησης. Ο χαρακτήρας του δεν αλλάζει αν το πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η Ν.Δ. Η ουσία είναι ότι η χώρα έχει ανάγκη κυβέρνησης συνεργασίας γιατί δεν μπορεί να έχει άλλη. Και η κυβέρνηση αυτή πρέπει να εκφράζει την πλειοψηφία των πολιτών και όχι τη μειοψηφία που γίνεται πλειοψηφία μέσω εκλογικού νόμου. Ιδιαίτερα τώρα που το μοντέλο του δικομματισμού είναι σε κατάρρευση. Πολυσυλλεκτικός στην κοινωνία διάδοχος του ΠΑΣΟΚ - και μάλιστα αριστερό κόμμα - είναι δύσκολο να υπάρξει. Μόνο σχήματα που θα στηρίζονται - προσωρινά - στον εκλογικό νόμο μπορούν να υπάρξουν.
Οι αριθμοί είναι αρκετά σαφείς: Ας μη μας θολώνει η μεγάλη αύξηση της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ και το καλό ποσοστό της ΔΗΜ.ΑΡ. Η αύξηση αυτή έγινε σε συνθήκες μεγάλης υποχώρησης - σχεδόν συντριβής - του ΠΑΣΟΚ και πολυδιάσπασης της Δεξιάς. Οι συνολικοί συσχετισμοί Δεξιά / Αριστερά όμως δεν έχουν αλλάξει. Γιατί θα αλλάξουν με εκλογές τον Ιούνιο; Λαϊκή πλειοψηφία της Αριστεράς (χωρίς το ΠΑΣΟΚ), προσθέτοντας βεβαίως το ΚΚΕ (που όμως δεν το θέλει) και πάλι δεν υπάρχει. Θα δημιουργηθεί τον Ιούνιο;
Συνεργασίες, λοιπόν. Ποιοι με ποιους; Τα ίδια διλήμματα με τα σημερινά, ίσως και πιο δύσκολα. Κυβέρνηση Ν.Δ. (συσπειρωμένης Κεντροδεξιάς) με το ΠΑΣΟΚ; Από τη σκοπιά της Αριστεράς δεν είναι είναι επιθυμητή λύση, άρα γιατί να ενισχυθεί η πιθανότητα αυτή με νέες εκλογές; Κυβέρνηση αριστερών κομμάτων με τη στήριξη Καμμένου; Είναι δυνατόν να είναι αυτή η επιδίωξη; Κυβέρνηση αριστερών δυνάμεων με τη στήριξη ή ανοχή του ΠΑΣΟΚ; Πρόκειται για παραλλαγή της σημερινής εκδοχής αριστερής κυβέρνησης “οικουμενικής” ανοχής. Γιατί δεν αναζητείται από τώρα μια τέτοια λύση;
Είναι πολλά τα πλεονεκτήματα της συγκρότησης μιας κυβέρνησης τώρα, που θα ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. (ξέρουμε ότι πιέζεται να τροποποιήσει τις επιλογές της) διασφαλίζοντας την παραμονή στο ευρώ, δηλαδή αποτρέποντας τις ανεξέλεγκτες διεργασίες. Ενώ είναι αμφίβολη η βελτίωση του συνολικού (όχι του στενά κομματικού) συσχετισμού σε μερικές βδομάδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου