Στο ταξείδι μου στον Έβρο γνώρισα μετά χαράς και το συνάδελφο Γιάννη Σιταρίδη.* Αμέσως μου έκανε εντύπωση η ατόφια ευγένειά του, πρώτα και κύρια το αβρό του χαμόγελο. Προχθές στην ανάρτηση "Θράκη-Θράκη-Θρακιάς" καταχώρησα ένα σχόλιο με την ευκαιρία της πολυτεκνίας του (8 παιδιά παρακαλώ). Βεβαίως με απέραντο επιφυλακτικό σεβασμό και όση λεπτότητα μπορούσα. Δεν σας κρύβω όμως ότι παρόλα αυτά φοβόμουν μήπως παρεξηγηθούν τα λόγια μου. Και να που το απόγευμα της ίδιας μέρας έλαβα το κάτωθι καταπληκτικό ποίημα!
Σας το παρουσιάζω να το χαρείτε!!!
Αγαπητέ Θεόδωρε, πολλά χρόνια θα ζήσεις,
μόλις σκεφτόμουν στη ζωή, πως είχα τόσες στήσεις!
...Κι οι στήσεις δεν ξεστήνονται αν δεν καλοστηθούνε,
το ξέρει τούτο η Κυρά και τρέμει μη βρεθούμε.
Όταν τινάζει τα χαλιά και δεν της μένουν χέρια,
πίσω απ' το παράθυρο της κάνω τα χουνέρια.
...Και μόλις πέσουν τα χαλιά στο δρόμο από κάτω,
γιορτάζει όλη η γειτονιά και πίνει άσπρο πάτο.
...Οι μήνες έγιναν εννιά, από αυτή τη μέρα
κι όλοι τη γέννα καρτερούν, τη νοιώθουν στον αέρα.
,,,Και ο αέρας έφερε το όγδοο παιδάκι,
σαν να 'ταν χθες μου φαίνεται, "που τίναζα χαλάκι".
Ήρθε το πρώτο το παιδί, σαν κόπηκαν τα φώτα,
δίχως την τηλεόραση, τραβήξαμε άλλη ρότα.
Σκληρή παραμεθόριος, η μοναξιά σε λιώνει,
εμείς οι δυο κι ένα παιδί, ήμασταν τόσο μόνοι!
Βάλαμε μπρος το δεύτερο, χωρίς καθυστερήσεις,
πριν μεγαλώσει το παιδί κι αρχίσει τις μηνύσεις.
Το τρίτο μας προέκυψε όταν μες το χειμώνα,
λίγο κρασί μας έβγαλε έξω απ' τον κανόνα.
Τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά, τα μέτρησα μια μέρα,
έγιναν τόσα τα παιδιά, μέσα σε μία μέρα!
Για δες, περνάει ο καιρός και νοιώθω τόσο νέος
και ακόμα δεν τελείωσα το πατρικό το χρέος...
Με πολλή εκτίμηση κι ευχαριστίες
για την όμορφη αναφορά σας στο Γιανιτσοχώρι... Ioanniς
* Αναφέρω και το επίθετο γιατί το αξίζει!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου