Μια φορά πήγα στο ειρηνοδικείο της Ζαχάρως, όπως λέγαμε και μάλιστα αυτοβούλως, από όπου σας μετέφερα αρκετές εμπειρίες και γνώμες επί των πεπραγμένων αλλά και των πρωταγωνιστών. Το σημερινό σημείωμα θα είναι το τελευταίο σχετικό.
Επί τόσες ώρες λοιπόν κατέθεσαν πάρα πολλά άτομα. Άλλοι μάρτυρες κι άλλοι κατήγοροι και κατηγορούμενοι(1). Όταν πλησίαζε ο καθένας από αυτούς στην έδρα η πρόεδρος του δικαστηρίου του έλεγε δυνατά: Με θρησκευτικό ή πολιτικό όρκο; Όλοι μα όλοι δήλωναν με θρησκευτικό (2) και έβαζαν το χέρι τους στο Ευαγγέλιο μετά φόβου Θεού αλλά και μετά πολλών παθών και αλλοπρόσαλλων βουλών. Έτσι άλλα έλεγαν οι μάρτυρες των μεν και τα εντελώς αντίθετα οι μάρτυρες των δε. Ίσως να υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες υπερβατικοί της απόδοσης της αλήθειας και του δικαίου, οι οποίοι δημιουργούν πλήθος αμφισβητήσεων και αμφιβολιών ή ίσως να ήταν δάκτυλος του διαβόλου.
Εγώ πάντως, θωρώντας την όλη επιτηδευμένη διαδικασία από την οποία αναδυόταν άλλοτε αμυδρά και άλλοτε έντονα το προσωπείο της υποκρισίας και της κοροϊδίας, έκανα τη σκέψη μακάρι να ήμουν μάρτυρας σε κάποια υπόθεση και όταν με ρωτούσε η κ. πρόεδρος με θρησκευτικό ή πολιτικό θα βροντοφώναζα: Με πολιτικό, με πολιτικό.
(1) Μου έκανε εντύπωση ότι οι περισσότεροι διάδικοι ήταν χωρικοί. Μετά από αυτό θυμήθηκα την κουμπάρα μου που μου έλεγε: Το καλοκαίρι στη Ζαχάρω κυκλοφορούσαν αρκετοί λεβέντες-φουσκωτοί με το μπλουζάκι της Χ.Α. και οι περισσότεροι από αυτούς, τα ζωντόβολα ήταν από τα χωριά. Πλέον πέρασε ανεπιστρεπτί εκείνη η εποχή που τα χωριατόπαιδα ήταν σε όλα τύπος και υπογραμμός, ειδικά στα πεδινά χωριά. Είναι η σκληρή επίπτωση της δυσανάλογης ανάπτυξης με όλες της τις αντιθέσεις και δυσμορφίες. Χρήματα και εξουσία χωρίς την ανάλογη παιδεία και κουλτούρα πολύ εύκολα φτιάχνουν τέρατα. Τρανταχτό παράδειγμα οι χρυσαυγουλάδες. Μπράβοι και άνθρωποι της νύχτας του σκυλιού και του παλουκιού. Τι να κάνουμε αυτό είναι μια αδυσώπητη αλήθεια με όλα της τα συμπαρομαρτούντα.
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΧΑΡΥ ΚΛΥΝ ΓΙΑ...ΧΑΛΑΡΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου