θεια τακη ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΣΑΚΙΑ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ ΕΝΟΧΕΣ ΚΑΙ ΧΡΕΗ

        Πολλές φορές μαζί με τα σακιά της ζωής κουβαλάμε στους ώμους μας και διάφορα άλλα από το παρελθόν, που μας γεμίζουν με μικρές η μεγάλες ενοχές. Είναι οι "πληγές" μας από διάφορες ανεκπλήρωτες επιθυμίες, αμφισβητήσεις για λαθεμένες επιλογές, για άδικες πράξεις σε οικεία και μη πρόσωπα, όχι καλές έως κάκιστες συμπεριφορές και πολλά και διάφορα άλλα που τώρα στο διάβα της ζωής αλλιώς τα κρίνεις και πολλάκις όχι μόνο αναλαμβάνεις την ευθύνη αλλά και κατακρίνεις τον εαυτόν σου. Αρκετές από αυτές τις "πληγές" έχουν κακοφορμίσει και σε κάνουν να πονάς. 

    Κατά κόρον αυτές οι περιπτώσεις έχουν να κάνουν με τους γονείς μας και σχεδόν όλοι μας έχουμε ενοχές ότι δεν φερθήκαμε όπως έπρεπε. Βεβαίως η συναισθηματική υπερφόρτιση είναι ο κύριος παράγοντας που συνεχώς αυξάνεται και γι' αυτό τον λόγο ζητώ εκ των προτέρων την κατανόησή σας. 

     Μια τέτοια ενοχή, ένα μεγάλο χρέος είχα και έχω πάντοτε με τη μάνα μου, την κυρά Ελένη, Ήταν ένα άτομο πολυχτυπημένο από την τύχη και τη μοίρα. Πόσες και πόσες φορές αναλογίζομαι τι τράβηξε η κακομοίρα όταν 18 χρονών κοπελίτσα έπεσε σε μια πολυπρόσωπη λαβωμένη(1) οικογένεια με 7 κουνιάδια μικρότερα και μια πεθερά αυταρχική και ξερόλα. Συνάμα πρώτη στο νοικοκυριό (μαγείρεμα, πλύσιμο, δυο γίδες, μια προβατίνα..) και πρώτη στα χωράφια. Αμ εκείνος ο θέρος με τα δρεπάνια κράταγε με τις δανεικαριές  κοντά στις δέκα μέρες.
     Στα πιο γεμάτα της χρόνια και λόγω της κατάστασης τα τράβηξε όλα μόνη τη, Η φυματίωση εκείνα τα δύσκολα χρόνια ήταν χτικιό. Το μόνο που θυμάμαι ήταν που η μάνα μου σηκωνόταν και έπαιρνε την ταχεία των 5.30 π.μ. και πήγαινε συχνά στον Πύργο. Ακουστά είχα κάποιον Παπαλεωνίδα, γιατρό αλλά από εκεί και πέρα μούγκα. Μούγκα σε μας τα παιδιά μούγκα και στη γειτονιά.  .

   Να με συμπαθάτε αλλά όλα αυτά ήρθαν στο μυαλό μου όταν τις προάλλες κηδέψαμε τη θεία Τάκη (Χριστίνα) που αποτελούσε το τελευταίο πρόσωπο από την οικογένεια της μάνας μου. Ήταν σύζυγος του μικρότερου αδελφού της του Αναστάση. Στην εξόδιο ακολουθία της αισθάνθηκα την ανάγκη να πω δυο λόγια γιατί η θεία σχετίζεται βαθιά με εκείνο το ...χρέος.                        (2)  
    Πολύ σκέφτηκα εάν έπρεπε να τα δημοσιεύσω, στο τέλος   υπερίσχυσε το χρέος  και τα αναρτώ αυτούσια:              

 Μετά  τα αρχικά για την αποδημήσασα συνέχισα: 

... Θέλω να πω δυο λόγια έτσι σαν κατάθεση ψυχής  για ένα χρέος, ένα βαθύ ευχαριστώ.

Ίσως έπρεπε να το κάνω εν ζωή,  πριν εκδημήσεις.  

Έστω το κάνω τώρα στον επιτάφιο θρήνο, σαν κατευόδιο στο τελευταίο σου μακρινό ταξίδι.

Τότε στα αλλοτινά χρόνια, φοιτητάκος από το χωριό,  πάντοτε ξεπέζευα στο σπίτι σας που το ένιωθα φιλόξενο και ζεστό και την άλλη μέρα έπαιρνα το τρένο για τη Θεσσαλονίκη.

Η Μάρθα και ο Ηλίας  μικρά παιδάκια, του δημοτικού, τότε .

Μια φορά, θυμάμαι ρε θεία, ήρθαμε με τη μάνα μου, για να την πάει ο μακαριστός θείος μια επίσκεψη στον γιατρό.

Εγώ δεν ήξερα τίποτα άλλο. 

Μετά από 4 με 5
 μήνες ξαναήρθα από τη Θεσσαλονίκη και μου λες γονικά και τρυφερά:

-         - Λάκη μου ξέρεις η μανούλα σου είναι ακόμα εδώ, στο νοσοκομείο..

Το θυμάμαι σαν χθες. Ένα μόνο δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου και σου έδωσα ένα φιλί λέγοντας:

-         -Τι να πω θεία τόσα και τόσα κάνετε για τη μάνα μου.

Η μεγαλοσύνη σας όμως ήταν αλλού. Η μάνα μου είχε το  χτικιό.

Για χρόνια ήταν φυματικιά και όμως εσείς την δεχτήκατε στο σπίτι σας απλόχερα με αγάπη και θαλπωρή  και είχατε δυο μικρά παιδιά.

Και όχι μια και δυο φορές αλλά και για μέρες πολλές. Και στο Άστρος και στη Ζάκυνθο που υπηρέτησε ο θείος.

Δεν ξέρω, η μάνα μου ξεψύχαγε για σας τους δυο.  Τον Τασούλη και την Τακούλα μου έλεγε μέχρι το τέλος.

...................................
 5 μήνες στη Σωτηρία, στο νοσοκομείο του πόνου και της δυστυχίας και δεν ήξερα τίποτα..

(1) Πριν λίγα χρόνια ο στυλοβάτης του σπιτιού, ο παπούλης μου ο Θοδωράκης, είχε πνιγεί στη Νέδα, επιχειρώντας να περάσει απέναντι με το άλογο.
(2) Η κυρά Ελένη, ήταν μια από τις λίγες γυναίκες στο χωριό που άνοιγε φύλλο για χυλοπίτες. Την καλούσαν σε διάφορα σπίτια γιατί τότε οι χυλοπίτες ήταν το πρωτεύον τρόφιμο. Αυγά κι αλεύρι και καλή  ...   όρεξη.