Φέτος η μέρα από το πρωί άρχισε ηλιόλουστη και γλυκιά με έναν γαλανό ουρανό και έναν ήλιο ηλιάτορα. Και έτσι το ξωκλήσι των Αγίων Θεοδώρων είχε την τιμητική του με πολύ κόσμο.
Για τους περισσότερους Γιαννιτσοχωρίτες αυτό το ξωκλήσι έχει πολλές θύμησες και συγκινήσεις από την παιδική μας ηλικία. Από πιτσιρίκια, στις αλλοτινές εποχές, ο δάσκαλος μας πήγαινε με τα πόδια και όλη αυτή η ανηφόρα και η απόσταση γινόταν γολγοθάς. Φέτος χάρηκα ακόμη περισσότερο απ' ό,τι πέρσι , μια και στα αγαπητά πρόσωπα προστέθηκαν και οι καλοί μας φίλοι ο Δημητράκης και η Αρετή, που ήρθαν ειδικά από την Αθήνα αλλά και ο ξάδελφος Ηλίας και η Υβόνη από την Πάτρα.
Στη Λειτουργία πρωτοστάτησε ο εφημέριος πλέον του χωριού μας ο καλός Παπακώστας και αξιοσημείωτο ήταν το πλήθος "πρόσφορων" για άφεση αμαρτιών και συγχώρεση ψυχών.
Μετά δε το τέλος της αρτοκλασίας, της αναφοράς υπέρ της αναπαύσεως των ψυχών (3ο Ψυχοσάββατο) και της Θείας Κοινωνίας ακολούθησε το κλασσικό πλέον τσιμπούσιον με ενδιαφέροντα εδέσματα, που είχε φέρει ο καλός φίλος ο Λυμπέρης (χταπόδι και ταραμοκεφτεδάκια), ο Φώτης Νικολόπουλος ωραίες μεγάλες ελιές και τουρσιά και η αφεντιά μου μια θαυμαστή παέγια σε ένα μεγάλο νταβά (ισπανική συνταγή με διάφορα θαλασσινά νηστίσιμα, αρακά, και ρύζι) που κέρδισε πολλά επαινετικά σχόλια.
Αξιέπαινο ήταν το συμπλήρωμα και το τελικό επιστέγασμα, ο περιούσιος κράσος, κοκκινέλι, και το τσίπουρο του Λυμπέρη. Να πίνουν οι γριές και να αναστενάζουν....
Πρέπει δε να γίνει ειδική μνεία για τη κλασσική κολοκυθόπιτα που πρόσφερε σε όλους τους παρευρισκομένους η κυρία του Φώτη Νικολόπουλου και κόρη του Γιώρη Κρανίτη.
Ευτυχώς ακόμα στην επαρχίας μας διατηρούνται μερικά από τα παλιά μας ήθη και έθιμα που φέρνουν τους ανθρώπους κοντά, κόντρα στη αποξένωση και την αντικοινωνικότητα. Κυρίως αυτά συνδέονται με θρησκευτικές ή εθνικές γιορτές.
Μετά δε το βράδυ πήγαμε με μια αρκετά μεγάλη παρέα με φίλους και συγγενείς στις "Μεζεδοπενιές" στη Ζαχάρω έτσι για να κλείσουμε την ημέρα με τις δέουσες τιμές και δόξες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου