Ξυ­ρί­σμα­τα

Δη­μή­τριος Δη­μη­τρα­κά­κης             Ιστορίες Μπονζάι

Ξυ­ρί­σμα­τα

ΤΑΝ ΗΡΘΕ ὁ Κα­πο­δί­στριας, ἀ­πο­φά­σι­σε κι’ ὁ γέ­ρο-Πα­νου­ριᾶς, ὁ Κλε­φταρ­μα­τω­λὸς τῶν Σα­λώ­νων, νὰ κα­τε­βῇ ἀ­πὸ τοῦ Παρ­να­σοῦ τὰ κάρ­κα­ρα καὶ νὰ πάῃ νὰ πα­ρου­σια­στῇ στὸν Κυ­βερ­νή­τη. Ἔ­φτα­σε λοι­πὸν στὴν Αἴ­γι­να, μὰ μὲ τὴν πρώ­τη μα­τιὰ ποὔρ­ρι­ξε γύ­ρω του, δὲν τοῦ χα­μα­ρέ­σα­νε τὰ πρά­μα­τα. Εἶ­δε κον­τὰ στὸν Κυ­βερ­νή­τη κά­τι φραγ­κον­τυ­μέ­νους, ποῦ δὲν τοὺς φτά­να­νε τὰ φράγ­κι­καφο­ρέ­μα­τα, μὰ εἴ­χα­νε ξου­ρί­σει καὶ γέ­νεια καὶ μου­στά­κια, καὶ ἦ­ταν ἔ­τσι σὰν ξε­ρο­κο­λό­κυ­θα γυ­α­λι­στε­ρὰ τὰ μοῦ­τρα τους:

       — Τί μ’­σοῦ­δες (μοῦ­ρες) εἶ­ν’ αὐ­τές; εἶ­πε στὸ γέ­ρο-Δυ­ο­βου­νι­ώ­τη, ποῦ εἶ­χε ἔρ­θει κι’ αὐ­τὸς συν­τρο­φιά του στὴν Αἴ­γι­να.

       — Δὲν τοὺς βλέ­πεις; Τσ’ ἤ­φε­ρε οὑ Κυ­βερνή­τ’ς νὰ μᾶς φου­τί­σουν.

       — Γι’ αὐ­τὸ εἶ­ν’ ἔ­τσ’ τὰ μοῦ­τρα τ’ς; Γέ­νουντ’ ἔ­τσ’ πλει­ὸ δι­α­βα­σμέ­νοι, μα­θές; Τό­τε θέ­λω κ’ ἐ­γὼ νὰ τὰ ξου­ρί­σω νὰ γί­νου σου­φὸς κ’ ἐ­γώ…

       — Καὶ δὲν τὰ ξου­ρί­ζεις; Ἐ­δῶ πα­ρα­κά­τ’ εἶ­ν’ οὑ χαμ­ζᾶς (κου­ρέ­ας). Μὰ δὲν κουτᾷς. Πῶς θὰ γυ­ρί’ης, μαῦ­ρε, στοὺ χου­ριό;

       — Πλε­ρώ­νεις ἐ­σὺ τὰ ξου­ρι­στ’­κά;

       — Πλε­ρώ­νου… μὰ δὲ θ’ ἀ­πο­κου­τί’ῃς τέ­τοι­ου πρᾶ­μα..

       — Βά­ν’ς καὶ τὰ βι­ου­λιὰ μα­ζί;

       — Τί τὰ θέ­λ’ς τὰ βι­ου­λιά;

       — Ἔ­τσ’, θέ­λου νὰ γί­νῃ τοῦ πρά­μα πα­νη­γύ­ρ’.

       — Ἂς εἶ­ναι κ’ ἔ­τσ’.

       Ὁ Δυ­ο­βου­νι­ώ­της ἀ­κό­μα δὲν εἶ­χε κα­τα­λά­βει κα­λὰ τί λο­γῆς ξύ­ρι­σμα ἤ­θε­λε ὁ γέ­ρο-σύν­τρο­φός του. Ξέ­χα­νε τὰ πα­λιά του τὰ κα­μώ­μα­τα· Ἄν­θρω­πος τοῦ δρυ­μοῦ, κλα­ρί­της, ἤ­ξε­ρε νὰ λέ­ῃ τὰ πρά­μα­τα καὶ νὰ τὰ κά­νῃ πέ­ρα καὶ πέ­ρα ξέ­σκε­πα.

       Μπαί­νου­νε στὸν κου­ρέ­α, καὶ νά, ἔρ­χον­ται τὰ βι­ο­λιά, κι’ ἀρ­χί­ζουν τὸ παι­γνί­δι, κ’ ἑ­τοι­μά­ζει ὁ κου­ρέ­ας τὰ ξου­ρά­φια του. Κά­νει ὅ­μως νὰ βά­λῃ χέ­ρι στοῦ γέ­ρο-στρα­τη­γοῦ τὰ μοῦ­τρα, κι’ αὐ­τός,

       — Τρά­βα τοὺ χέ­ρ’ σ’ ἀ­ποὺ κεῖ! τοῦ λέ­ει.

       Πε­τά­ει πέ­ρα τὴ φου­στα­νέλ­λα καὶ μέ­νει ὅ­πως τὸν ἔ­κα­με ἡ μαν­νού­λα του ἀ­πὸ τὴ μέ­ση καὶ κά­του…

       Κι’ ἀρ­χί­ζει ὁ κου­ρέ­ας, θέ­λον­τας μὴ θέ­λον­τας, καὶ τοῦ τὰ ξου­ρί­ζει… Καὶ παί­ζουν τὰ βι­ο­λιά… Κι ὁ κό­σμος ὅ­λο καὶ μα­ζεύ­ε­ται…

       — Αἴ, τώ­ρα μοι­ά­ζ’­νε μὲ μοῦ­τρα φράγ­κι­κα! εἶ­πε ὁ γέ­ρος ἀ­φοῦ τε­λεί­ω­σε τὸ ξύ­ρι­σμα.

       Κι’ ὅ­λα αὐ­τὰ τἄ­κα­με, γιὰ νὰ σα­τυ­ρί­σῃ τὰ ξου­ρι­σμέ­να μοῦ­τρα καὶ μου­στά­κια, ποῦ εἴ­χα­νε κο­πιά­σει ἀ­π’ τὴ Φραγ­κιὰ νὰ φέ­ρου­νε και­νούρ­για φῶ­τα στὸ Ρω­μαίϊ­κο.

Λαϊκὸ ἐπιχρωματισμένο ξυλόγλυπτο.

Ἀπὸ τὸν Καρναβαλικὸ Πολιτιστικὸ Σύλλογο Ἀγιάσου «Ὁ Σάτυρος».

Φωτογραφία: Ἡρὼ Νικόπουλου, 1η Αὐγούστου 2003.

Πη­γή: Γιά­ννη Βλα­χο­γιά­ννη, Ἱ­στο­ρι­κὴ Ἀν­θο­λο­γί­α, Πα­τρι­ω­τι­κὴ χο­ρη­γί­α Ἐμ. Α. Μπε­νά­κη εἰς τι­μὴν τῆς Ἑ­κα­τον­τα­ε­τη­ρί­δος τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἐ­πα­να­στά­σε­ως, Ἀ­θῆ­ναι, 1927 [Ἀ­πὸ Δ. Γ. Δη­μη­τρα­κά­κη Ἀ­νέκ­δο­τα ἀ­πο­μνη­μο­νεύ­μα­τα].

Δη­μη­τρα­κά­κης, Δη­μή­τριος. Γεν­νή­θη­κε στὸ Κα­στρὶ τέ­ως Δή­μου Κα­στο­ρεί­ου τῆς Λα­κε­δαί­μο­νος τὸ 1823, πέ­θα­νε ἄ­γα­μος στὶς 23 Αὐ­γού­στου τοῦ 1888 καὶ τά­φη­κε στὸ Βυ­ζαν­τι­νὸ Να­ὸ τοῦ Ἁ­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου στὸ Κα­στρί. Ἦ­ταν γιὸς τοῦ ὁ­πλαρ­χη­γοῦ τῆς ἐ­πα­νά­στα­σης τοῦ 1821 Γε­ωρ­γί­ου Δη­μη­τρα­κά­κη καὶ ἐγ­γο­νὸς τοῦ ἐ­θνο­μάρ­τυ­ρα τῆς ἡ­ρω­ϊ­κῆς ἐ­πα­νά­στα­σης «τοῦ Ὀρ­λὼφ» Γι­αν­νά­κη Δη­μη­τρα­κά­κη. Ἔ­βγα­λε τὸ Ἑλ­λη­νι­κὸ Σχο­λεῖ­ο στὸ Μι­στρᾶ, τὸ Γυ­μνά­σιο στὸ Ναύ­πλιο, καὶ τὴ Νο­μι­κὴ Σχο­λὴ στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Ἀ­θη­νῶν. Δι­α­κρί­θη­κε ὡς δη­μό­σιος ἄν­δρας καὶ ὑ­πη­ρέ­τη­σε σὲ ση­μαν­τι­κὲς δι­οι­κη­τι­κὲς θέ­σεις μὲ ἐ­πι­τυ­χί­α. Τὰ χρό­νια της Κω­λετ­τι­κῆς κυ­βέρ­νη­σης (1845-1847) ἦ­ταν ἰ­δι­αί­τε­ρος γραμ­μα­τέ­ας τοῦ Σπαρ­τιά­τη πο­λι­τι­κοῦ Νι­κο­λά­ου Κορ­φι­ω­τά­κη ποὺ δο­λο­φο­νή­θη­κε ὅ­ταν ἦ­ταν ὑ­πουρ­γὸς τῶν Ἐ­σω­τε­ρι­κῶν ἀ­πὸ το­πι­κοὺς ἀν­τι­πά­λους του τὸν Αὔ­γου­στο τοῦ 1850. Με­τὰ τὴ δο­λο­φο­νί­α τοῦ Κορ­φι­ω­τά­κη ὁ Δ. Δη­μη­τρα­κά­κης ἐ­κτέ­θη­κε στὶς ἐ­κλο­γὲς τὸ 1859 καὶ ἐ­κλέ­χτη­κε βου­λευ­τὴς Λα­κε­δαί­μο­νος. Ἐ­πα­νε­κλέ­χτη­κε τὸ 1868, τὸ 1879, τὸ 1880-1882 καὶ τὸ 1885. Ση­μαν­τι­κὴ προ­σφο­ρά του ἀ­πο­τε­λοῦν τὰ ἀ­πο­μνη­μο­νεύ­μα­τά του ποὺ ὄ­χι μό­νο φω­τί­ζουν πολ­λὲς σκο­τει­νὲς σε­λί­δες τῆς Ἱ­στο­ρί­ας μας ἀλ­λὰ καὶ σκι­α­γρα­φοῦν μιὰν ὁ­λό­κλη­ρη ἐ­πο­χή. Πη­γή: http://www.elladatv.gr/

Εἰ­κό­να: Πανουργιᾶς (Δημήτριος Ξηρός, 1767-1834, ὁπλαρ­χηγὸς ἐπαρ­χίας Ἀμ­φίσ­σης