Γεια σου ρε ΑΝΤΏΝΙΕ, είσαι παλικάρι γεια σου ρε ΑΝΤΩΝΙΕ, κράτα όσο μπορείς Γεια σου ρε ΑΝΤΩΝΙΕ, είσαι παλικάρι μην υποχωρείς

παλικάρι 

       Πολλές φορές έχω γράψει διθυράμβους για τον φίλο μου τον Αντώνιο, τον Μεγαλοπρεπή Κυπαρισσέα. Τον έχω επαινέσει για τόσα και τόσα που για άλλους είναι αδύνατα. Τέτοια προσφορά στο κοινωνικό καλό μη αναλογιζόμενος καθόλου την ατομικότητά του είναι σπάνια. Είναι τόσο μεγάλο το αξίωμα της ανιδιοτέλειας, που τον χαρακτηρίζει και τον κατέχει, ώστε κάθε επιθυμία ατομικής προβολής να μηδενίζεται εντελώς.    
    Εφευρετικότατος συνεχώς επινοεί και δημιουργεί διάφορα έργα και τα χαρίζει στους φίλους του. Διατυμπανίζει και εφαρμόζει στο έπακρο, ότι δεν έχει καμία αξία όταν τα φτιάχνει για τον εαυτόν του ή τα πουλά στους άλλους. 
     Ένα σπάνιο του μέλημα είναι όταν αντιλαμβάνεται στα πεζοδρόμια της πόλης να λείπει ένα πλακάκι, μια πλάκα αμέσως τοποθετεί ένα ωραίο ψηφιδωτό. Τέτοια είναι πολλά στην πόλη που δίνουν μια άλλη διάσταση, χρωματίζουν και σπάνε τη μονοτονία. Ούτε δίνει έναν παρά στην κοινή  γνώμη, αφού άλλοι,  τον θεωρούν γραφικό, άλλοι παλαβό και άλλοι τρελό.

ΜΑΚΑΡΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ...ΤΡΕΛΛΑ 

ΚΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ 

ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ  ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΛΟ,

 ΧΩΡΙΣ ΙΧΝΟΣ ΩΦΕΛΙΜΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΙΑΣ.

.
.