ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ ΠΟΥ ΞΑΠΟΣΤΑΣΕ Η ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ!!!

        Την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου επισκέφτηκα το σπίτι του Διονύση Μαυρογένη[1] στην ωραία Κυπαρισσία. Ένα σπίτι πέτρινο, παλιό αρχοντικό, στα ριζά της άνω παλιάς πόλης,  δυο τετράγωνα πιο πάνω από τα Δικαστήρια. 

   Εκείνη τη μέρα είχα μαζί μου όλα της τύχης τα γούρια. Και νάτο, μπαίνοντας στην αυλή έπεσα πάνω σε ένα συντελούμενο  μυστήριο, μια φαντασμαγορική κατάσταση!!!.  

    Ήταν ένας γάμος της ζωγραφικής, που ήταν παρούσα, ζωντανή, με την αιωρούμενη διανόηση που κυριαρχούσε σε όλη την ατμόσφαιρα, υπό  τις ευωδιές του βασιλικού και της πορτοκαλέας.

   Ήταν μια διαρκής "μέθεξη" μεταξύ του Διονύση και του ζωγράφου Τάσου Αριδά, που αποτελούν δυο σημαντικές προσωπικότητες της Κυπαρισσίας, άξιοι πατριώτες του Μιχάλη Κατσαρού! 

 Τους βρήκα λοιπόν και τους δυο μεθυσμένους, όχι οινόφλυγες όμως, αλλά αλλοπαρμένους από την μανία για την μεγαλουργία.  

  Σε ένα σπάνιο πλέγμα επικοινωνίας και συνεργασίας. 

  Σημειωτέον ότι ο Μαυρογένης παραστεκόταν κρατώντας ένα καμουτσί-μαστίγιο, φερμένο  από την Σιβηρία, το θρυλικό κνούτο! Κάπου-κάπου το χτυπούσε στον αέρα κι αυτό έκανε έναν κρότο εκκωφαντικό, πρωτόγνωρο. 
Για του θεού τον φόβο. 
   Αλλά πάντως κι αυτό συνέβαλε στην όλη έκσταση.

  Ο Διονύσης, ως διανοητής είχε την ιδέα του όλου δημιουργήματος και ο Αριδάς, ως ζωγράφος με την περιούσια  τέχνη του,  το απογείωσε. 

  Με μερικές τραβέρσες [2] της ΣΠΑΠ  κατασκευάστηκε ένα παγκάκι και ο Τάσος στη ράχη του απαθανάτισε τον αξέχαστο σταθμό της Κυπαρισσίας και ένα τρένο, τα βαγόνια και τους αγέρωχους επιβάτες, μια νύφη, ένα αντρόγυνο, με τσιγκελωτό μύστακα ο άντρας, και έναν παπά στην τελευταία θέση. Σαν τον Παπακόκκινο μου φάνηκε.....
      Το τρένο φεύγει    στις οχτώ για τα ....Κύθηρα, που δεν θα τα ξαναβρούμε.....3] 

      Όλα συμβολικά, σουρρεαλιστικά!!! 
  Και από πάνω οι τρεις κούπες, από τις κολώνες της ΣΠΑΠ, στέκουν σαν τις μίτρες των επισκόπων! [4]

  

 Τα αλλοτινά χρόνια, το τρένο ήταν το πιο εμβληματικό και αναγνωρίσιμο  στοιχείο της πόλης. Κυρίως ήταν ο σταθμός με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Τον σταθμάρχη με την στρογγυλή ταμπέλα στο χέρι, τον μουτζούρη, τα θρυλικά πούλμαν του ΟΣΕ και τόσα άλλα. Οπότε σε όλους τους κατοίκους της περιοχής υπάρχουν ...αναμνήσεις, τέτοιες που ..δακρύζεις. 

       Αυτές τις τόσες αναμνήσεις μετουσιώνει σε τέχνη ο Τάσος Αριδάς και τις ζωντανεύει με την μαεστρία και τα λαμπερά του χρώματα.

[1] Ο Διονύσης Μαυρογένης είναι γνωστός κι επώνυμος όχι μόνο για τον ηγετικό του ρόλο στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, ως μέλος της περίφημης Συντονιστικής  αλλά και για την αντιδικτατορική του δράση. Από το ΕΚΚΕ, παρέμεινε στον χώρο της αριστεράς ως ανένταχτος, μετά από ένα πέρασμα στους κύκλους της Ανανέωσης. Αξίζει δε να τονίσουμε ότι είναι από τους λίγους που δεν εξαργύρωσε τις μεγάλες ...περγαμηνές του!!! Μετέπειτα άσκησε το επάγγελμα του φαρμακοποιού στην Αθήνα. 

[2] Είναι οι ξύλινες βάσεις, που τοποθετούνται  κάτω από τις ράγες της σιδηροδρομικής γραμμής.

[3] Aναμφίβολα, τα Κύθηρα αποτελούν έναν εμβληματικό τόπο, ένα σημείο αναφοράς, μια αναγεννησιακή ου-τοπία . Το απεικόνισαν τεχνίτες του λόγου και της τέχνης, όπως ο Bατώ, ο Γκαίτε, ο Oυγκώ, ο Mποντλαίρ, ο Bολταίρος, ο Bερλαίν, ο Γκλουκ και από τους δικούς μας ο Oυράνης, ο Aγγελόπουλος, ο Λυμπερόπουλος, ο Kατσαρός, ο Aττίκ για να αναφέρω μερικούς από αυτούς. κλικ ΕΔΩ 
[4] Όταν  το έργο θα είναι πανέτοιμο, θα λάβουν χώρα τα αποκαλυπτήρια, Βεβαίως μετά από επίσημον πρόσκληση στον ίδιο χώρο της αυλής, Φυσικά και θα ακολουθήσει γερό τσιμπούσιον. Νομίζω δε ότι τον πανηγυρικόν  θα  εκφωνήσει ο Τάκης Νταρέος.