ΘΥΜΙΟς ΧΑΡΑΛΑΜΠΌΠΟΥΛΟΣ
Τέτοιες ώρες, πριν από ογδόντα πέντε χρόνια, τα πολυβόλα, οι όλμοι και τα λιανοντούφεκα, βαριά, πυκνά, δωρικά, γεμίζουν με αχούς, τις γαλήνιες κοιλάδες, τα καταράχια και τις βουνοκορφές της Βορείου Ηπείρου.
Εκεί που σέρνονται οι πρώτες ομίχλες του Φθινοπώρου και σμίγουν οι θρύλοι με τη ζωή, τα περασμένα με τα μελλούμενα.
Εκείνες τις πρώτες ώρες, λαβωμένος από ιταλική σφαίρα, ένας εικοσάχρονος Έλληνας φαντάρος, ψιθυρίζει:
Και είπε πάλι:
« Πονάω.»
Και η φωνή του, ταξίδεψε με την τελευταία του ανάσα, στα Ηλύσια Πεδία… εκεί στο Πάνθεον και στα πρώτα
στασίδια της ιστορίας μας.
Τούτες τις ώρες, ξημερώνοντας 28η Οκτωβρίου, με το άχραντό της μήνυμα, νιώθω - ίσως πολλοί νιώθουμε - ,
την ανάγκη να πάρουμε τα βουνά, κυριολεκτικά…
γιατί τα βουνά απέμειναν - όχι ακριβώς όπως ήταν κι αυτά τότε-, στον τόπο αυτό που λέγεται Ελλάδα.
Μεγάλα, ατάραχα και σιωπηλά. Τα βουνά και οι ανώνυμοι, λιγοστοί ξωμάχοι- το ίδιο σιωπηλοί.
Όλα τα άλλα, τα τύλιξε με την αηδιαστική της
ευτέλεια, η φλυαρία , η τυπολογία και χαρμεπής ιδιοτέλεια των περισσοτέρων Ελλήνων /δων,
και πολύ - πολύ περισσότερο, των πολιτικών και θρησκευτικών αρχηγίσκων…
Απάνω στις κορφές, αποσύρονται αργά - αργά, οι καταχνιές και αναδύονται στο χρυσαφένιο πρωινό οι τριανταφυλλένιοι όγκοι, ασάλευτα κύματα, απάνου
απ´τη ροή ευτελών, μακριά από την τύρβην, τρυφεροί και συνάμα, τρομεροί φύλακες των οριζόντων, τα βουνά.
Ανάμεσά τους, κοιλάδες και βαθειά, χωμένα, στην αβεβαιότητα και στην πάχνη, τα πέτρινα, ακριτικά χωριά. Καπνοί ανεβαίνουν από τα ύστατα τζάκια και
πού και πού, μια φωνή, ένα γάβγισμα σκυλιού και το βαθύ μουγκανητό κάποιου ζώου…
Εκεί ψηλά, μπορείς να αφουγκραστείς - αν είσαι αληθινός, αν είσαι έτοιμος, την πυκνή σιωπή των νεκρών, το παράπονο του ΑΓΝΩΣΤΟΥ στρατιώτη,
( βλέπε την σημερινή κατάντια των ηλιθίων εξουσιαστών), και ίσως έρθει πάλι - και ν´ακούσεις, το βαθύ μπουμπουνητό των κανονιών και ο αχός της σάλπιγγας να λέει : «Εμπρός.»
Σαν θέλεις να θυμηθείς και ίσως να κλάψεις λίγο,
καθώς ξέρουν να κλαίνε οι αληθινοί… μπορείς να ανέβεις
μοναχικός, στα μοναχικά βουνά…μα αν δεν μπορείς,
να πάρεις εν σιωπή, το μονοπάτι για την Πίνδο, ακολουθώντας το μονοπάτι του Χρονικού με πλήρη την αλήθεια και την τιμή…
Υπήρξε μεγάλο και τρανό το 1940. Μεγαλύτερο απ´όσο
το χωράει ο νους των επηρμένων. Γι ´αυτό και οι μικροί,
μη αντέχοντας το μεγαλείο εκείνο, του ελληνικού λαού,
το κόβουν φέτες - φέτες, το ρυπαίνουν, το κονταίνουν,
το ρίχνουν τοις κυσί, προσπαθώντας, έτσι, να μετρηθούν - για να φανεί το μπόι τους «ηγετικό.»
Τι να φανεί με τις ηλίθιες αποφάσεις και πρακτικές τους…
Οι νάνοι πολιτικοί - εκτός μερικών εξαιρέσεων -,
μαζί και οι άφρονες θρησκευτικοί πλιατσικολόγοι, έχουν καταφέρει, στις μέρες μας, να κάνουν - σχεδόν - τον Έλληνα και Ελληνίδα, απαθή…
Όλοι αυτοί -πολιτικοί και λαός -, τρέμουν άραγε τον καθρέφτη ; Ή απλώς αφέθηκαν στο ρεύμα των ποταπών καιρών ;
Το «απλώς» είναι που τρέμω εγώ.
Το «απλώς» και το «εν όψει…»
Σε όλους εσάς που πολεμήσατε το Φασισμό
και Ναζισμό - στον ένδοξο ανθυπολοχαγό του χωριού μου, Δημήτρη Σμυρνή - που μένει φρουρός στο ύψωμα 731, κοντά στην Κλεισούρα, στον πατέρα μου και στους άλλους πέντε συγχωριανούς μου που ήρθαν τότε - μετά την κατάρρευση του μετώπου - με τα πόδια στο χωριό μας ρακένδυτοι, σε όλους εκείνους που έμειναν κουτσουρεμένοι, ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ καρδιάς και ένα τρανό ΣΥΓΓΝΩΜΗ, για το σημερινό μας κατάντημα.
Κυπαρισσία
Βράδυ, 27 Οκτώβρη ´25
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου