1ο Ένα ελάχιστο πρόγραμμα δημοκρατικής αποκατάστασης και οικονομικής ανασυγκρότησης, απευθυνόμενο προς τον λαό, ανεξάρτητα από κομματική ένταξη, πρέπει (κατά την γνώμη μου) να περιλαμβάνει τις εξής προτάσεις:
Πριν από ο,τιδήποτε άλλο
α. Θεσμοθέτηση εκλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από ένα ευρύ εκλεκτορικό σώμα (αποτελούμενο από τους ίδιους τους δικαστές και τα μέλη των δικηγορικών συλλόγων.)
γ. Άρση της βουλευτικής ασυλίας εφόσον συγκεντρώνει, τουλάχιστον, το 1/3 των ψήφων των μελών της Βουλής, ανεξάρτητα πόσοι καταψηφίζουν.
δ. Κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης.
Όσο χρόνο διατελεί κάποιος βουλευτής το δημόσιο καταβάλλει τις ασφαλιστικές του εισφορές και ο χρόνος είναι πλήρως συντάξιμος.
Σύνταξη λαμβάνει από τον ασφαλιστικό του φορέα, όταν συμπληρώσει τις προϋποθέσεις που ισχύουν για όλους.
ε. Ονομαστικοποίηση μέχρι φυσικού προσώπου όλων των μετοχών των funds που δραστηριοποιούνται στον χώρο είσπραξης δανείων.
στ. Απαγόρευση κατάσχεσης πρώτης κατοικίας, με κριτήρια ανάλογα με αυτά που ισχύουν για την απαλλαγή φορολογίας πρώτης κατοικίας.
Η απαγόρευση κάμπτεται μόνον για οφειλές από αδικοπραξία και διατροφή.
Αν πρόκειται για οφειλή από στεγαστικό δάνειο θα κρίνεται από το Δικαστήριο αν η αδυναμία εξυπηρέτησης προέρχεται από μεταγενέστερη ανυπαίτια αδυναμία (όπως στο νόμο Κατσέλη).
Και τέλος στα φορολογικά:
α. Τεκμαρτή φορολόγηση (με βάση των κύκλο εργασιών) όλων των εταιριών που δραστηριοποιούνται στην χώρα και έχουν έδρα στην αλλοδαπή, εφόσον το δηλούμενο εισόδημα υπολείπεται του παραπάνω προσδιορισμού.
β. Ουσιαστική μείωση των έμμεσων φόρων (κυρίως Φ.Π.Α.)
γ. Πλήρης κατάργηση ΕΝ.Φ.Ι.Α. και εισαγωγή φορολογίας μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
δ. Καθιέρωση αληθινά προοδευτικής φορολογικής κλίμακας (ουσιαστική μείωση συντελεστών στα χαμηλά εισοδήματα με παράλληλη αύξηση στα υψηλά) καθώς επίσης της αυτοτελούς φορολόγησης, ανάλογα με την πηγή.
Όλα τα εισοδήματα αθροίζονται και η φορολόγηση προκύπτει με βάση το συνολικό ποσό.
Αυτοί οι άξονες μπορούν να αποτελέσουν το περιεχόμενο μιας πρότασης δημοκρατικής διεξόδου.
2ο
Κυβερνητισμός η γεροντική ασθένεια της Αριστεράς
Για κάθε άτομο που δραστηριοποιείται πολιτικά είναι απολύτως εύλογο να επιθυμεί να καταστήσει κυρίαρχες τις απόψεις του.
Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για πολιτικές ομάδες (που όταν μεγαλώνουν μπορεί να λέγονται και κόμματα) όπου αυτή η επιδίωξη λαμβάνει περισσότερο συγκεκριμένη μορφή με την επιδίωξη της κατάληψης της εξουσίας, ώστε να υλοποιηθεί το πολιτικό τους πρόταγμα.
Αυτόματα τίθεται το ερώτημα ποιο το πολιτικό πρόταγμα και κυρίως ποιες επιδιώξεις ("ευγενείς" ή "ιδιοτελείς") προβάλλονται μέσα ή πίσω από την "ιδεολογικοποίησή" του.
Για την δεξιά δεν τίθεται θέμα.
Η νομή της εξουσίας ή ορθότερα η διατήρηση της νομής της (με ό.τι αυτό συνεπάγεται) αποτελεί αυτοσκοπό και υπέρτατη επιδίωξη.
Το ζήτημα τίθεται για την αριστερά.
Εδώ δεν (μπορεί και δεν πρέπει να) αποτελεί κίνητρο η προσωπική ιδιοτέλεια.
Κάθε αριστερό κόμμα, εφόσον θεωρεί ότι το κράτος εκφράζει (κάθε στιγμή) τον συγκεκριμένο συσχετισμό των κοινωνικών ομάδων και συμφερόντων που συγκρούονται και εφόσον (επίσης) θεωρεί ότι ο συσχετισμός που επικρατεί την συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι αρνητικός για τον λαό, επιδιώκει την κατάληψη της εξουσίας, ώστε να επιβάλλει έναν νέο συσχετισμό υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.
Το εγχείρημα, από την φύση του, είναι εξαιρετικά δύσκολο (εφόσον δεν πρόκειται για μία απλή διαχείριση του υφιστάμενου συστήματος) ενώ παράλληλα, και όσο διαρκεί η επικυριαρχία της δεξιάς, η προσπάθεια υπονομεύεται συστηματικά και (δυστυχώς) αποτελεσματικά.
Αναπτύσσεται λοιπόν μία λογική, η οποία εκφράζεται με συγκεκριμένη φιλολογία και πρακτική σε μερίδα του χώρου της αριστεράς, ότι δεν χρειάζεται να είμαστε απόλυτοι, ας πάρουμε την κυβέρνηση και μέσω αυτής, σταδιακά, να οδηγήσουμε στην επιθυμητή κατάσταση.
Στο πλαίσιο αυτό εκδηλώνεται και η "ρεαλιστική" αντίληψη ότι μπορούμε και να κάνουμε ακόμα και συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, να βάλουμε νερό στο κρασί μας, εφόσον ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, δεν διστάζουν, μάλιστα οι θιασώτες της αντίληψης αυτής, σε επίρρωση των όσων υποστηρίζουν, να επικαλούνται, ακόμα και, τον Λένιν, χωρίς φυσικά να έχουν μελετήσει τις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες καθώς και τους τομείς που έλαβαν χώρα οι συμβιβασμοί και υποχωρήσεις.
Αυτή η αντίληψη κάποιες φορές είναι καλοπροαίρετη και ειλικρινής, κάποιες (πολλές) φορές υποκρύπτει απλώς την επιδίωξη ορισμένων να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες.
Άσχετα από τα κίνητρα, εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν.
Η παγιωμένη κατάληψη της εξουσίας από την δεξιά έχει αναπτύξει δεσμούς και θεσμούς (το λεγόμενο βαθύ κράτος) τους οποίους δεν αρκεί μία συγκυριακή κυβερνητική πλειοψηφία να ανατρέψει.
Στο σημείο αυτό δεν εξετάζω καν τις γεωπολιτικές συνθήκες που περιπλέκουν, ακόμα περισσότερο, ένα παρόμοιο εγχείρημα.
Επομένως η όποια (πρόσκαιρη) κυβερνητική πλειοψηφία δεν αρκεί για να μεταβάλλει παγιωμένες δομές και συσχετισμούς.
Αντίθετα, αυτοί οι τελευταίοι υπονομεύουν, συστηματικά, και ακυρώνουν την όποια προσπάθεια οδηγώντας σε αποτυχία και κυρίως σε αμφισβήτηση της "ορθότητας" των αντιλήψεων της αριστεράς.
Για να το πω σχηματικά, ή θα ανατραπεί το εγχείρημα ή θα χρειαστεί να βάλλει τόσο νερό στο κρασί της, η "προοδευτική" κυβέρνηση, ώστε τελικά να πίνει νερό αντί για κρασί (λέγε με σοσιαλδημοκρατία).
Επομένως, συνοψίζοντας, επιδιώκουμε την κυβέρνηση όχι όμως με κάθε τίμημα.
Η κυβέρνηση (πρέπει και μπορεί να) αποτελεί ένα μέσον προς την επίτευξη του τελικού σκοπού και το τίμημα που θα έχει καταβληθεί (οι όποιες παραχωρήσεις και ελιγμοί) πρέπει να είναι τόσο και τέτοιο που να μην ακυρώνει την ανατροπή του συστήματος, αλλά, αντίθετα, να την προωθεί.
Η επιδίωξη κατάληψης της κυβέρνησης πρέπει να συνδυάζεται, απαραίτητα, με σοβαρή συστηματική δουλειά μέσα στον λαό.
Αυτή την στιγμή η αριστερά (πάντα κατά την γνώμη μου) έχει απωλέσει την ιδεολογική ηγεμονία.
Αυτό η απώλεια εκφράζεται σήμερα, πανηγυρικά, με την αντίληψη "κανείς άξιος" και ακόμα χειρότερα "όλοι ίδιοι είναι".
Χωρίς την ανάκτησή της ποτέ δεν θα μπορέσει να πείσει και να κινητοποιήσει τα λαϊκά στρώματα.
Απαιτείται συστηματική δουλειά, αρχικά στον κόσμο που δραστηριοποιείται μέσα στα κόμματα, δουλειά που θα επεκτείνεται, όλο και περισσότερο, σε ευρύτερα στρώματα.
Η δημιουργία σε κάθε χώρο, σε κάθε γειτονιά, ανθρώπων που θα έχουν σαφή συνείδηση του τι είναι καπιταλισμός και τι χρειάζεται για να ανατραπεί θα επιτρέψει την ουσιαστική συμμετοχή ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων στο εγχείρημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου