ΕΛΕΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ
Πάει κι ο Νιόνιος!...
Ποιος μπορεί να μείνει αδιάφορος...
Είχε ταΐσει τα νιάτα μας με συγκίνηση, αναζήτηση, κι ανάταση.
Τι μουσική αλλά κυρίως τι στίχοι!
Εκείνη η κραυγή "Ελααάδα, οικόπεδο και αποικία..." Προφητάναξ!!
Είχα εξοργιστεί κι αισθανόμουν προδομένη απ' τη μεταστροφή του. Ταυτόχρονα, ένιωθα όμως ότι κι αυτός την ελπίδα έψαχνε έτσι. Όπως όλοι μας.
Στο κάτω-κάτω. όπως η μεταστροφή του Κάλβου, που στο τέλος της ζωής του έγινε προτεστάντης, κι έγραφε μόνο θρησκευτικούς ύμνους στα.. αγγλικά, δεν αφαιρεί τίποτα απ' το μεγαλείο της ποίησής του, έτσι και του Νιόνιου η αλλαγή, δεν μπορεί να μας πάρει πίσω όσα μας έδωσε...
Ελένη
Dimitris Pafilis
Στην ανάρτησή της καταλήγει η Ελένη , αγαπητή φίλη και συναγωνίστρια των φοιτητικών μας χρόνων : " Στο κάτω-κάτω. όπως η μεταστροφή του Κάλβου, που στο τέλος της ζωής του έγινε προτεστάντης, κι έγραφε μόνο θρησκευτικούς ύμνους στα.. αγγλικά, δεν αφαιρεί τίποτα απ' το μεγαλείο της ποίησής του, έτσι και του Νιόνιου η αλλαγή, δεν μπορεί να μας πάρει πίσω όσα μας έδωσε.".
Διαβιβάζω την ανάρτηση του Σταύρου Ξαρχάκου , μετά το θάνατο του Σαββόπουλου:
Σταύρος Ξαρχάκος
Στον πλανήτη αυτό μεταξύ των κανονικών ανθρώπων υπάρχουμε εμείς, οι όχι και τόσο -για κάποιους- κανονικοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες.
Στο μικρό αυτό κομμάτι της γης που λέγεται Ελλάδα θέλουμε καλλιτέχνες σύμφωνα με το προσωπικό μας γούστο, τις απόψεις, τις κοσμοθεωρίες μας.
Ευτυχώς, όμως, συνεχίζουμε να διατηρούμε τις απόψεις, τα ελαττώματα, τις ιδιορρυθμίες μας, τις σεξουαλικές, κομματικές και ιδεολογικές μας προτιμήσεις, καθώς και το δικαίωμά μας να ζούμε και να εκφραζόμαστε όπως εμείς θέλουμε στην Τέχνη και τη ζωή μας.
Να διατηρούμε το θάρρος της γνώμης μας ακόμα κι όταν δε συμφωνείτε…
Αλλιώς, πιστέψτε με, δε θα είμασταν καλλιτέχνες ούτε κι εσείς θα μας αγαπούσατε-μισούσατε τόσο!
Αυτό το δικαίωμα ευτυχώς ο Διονύσης το διατήρησε και εκεί κυρίως θα εστιάσω το κειμενό μου.
Κατ´ αρχάς να πω ότι με τον Διονύση δεν κάναμε ποτέ παρέα, δεν ήμασταν φίλοι αν και πάντα υπήρχε αλληλοεκτίμηση.
Μια φορά μονάχα -και αυτό μου το θύμισε ο ίδιος διαβάζοντας το βιβλίο του - όταν έπαιζε κάπου, ανέβηκα στο πιάνο και άρχισα να τον συνοδεύω.
Τον είδα σε κάποιες συναυλίες του, ήρθε σε δικές μου και πέρυσι είχα τη χαρά να γιορτάσω μαζί του, με την παρέα και την οικογένειά του, τα τελευταία του γενέθλια.
Σε ένα αφιέρωμα τον ονόμασα «Διόνυσο Σαββόπουλο» γιατί αυτό ήταν στα δικά μου μάτια, ένας σύγχρονος Διόνυσος.
Πολεμήθηκε, αμφισβητήθηκε και κατά καιρούς έγινε βορά, απλώς και μόνο επειδή είχε διαφορετική άποψη ή ιδεολογία.
Ας θυμόμαστε πόσο σκληρά κρίθηκε, ας αναρωτηθούμε πόσο δημοκράτες είμαστε όταν αποδομούμε τόσο εύκολα τους καλλιτέχνες και όταν τους θέλουμε «στα μέτρα μας».
Ισως να είμαστε η μοναδική χώρα που θέλει να κάνει τους καλλιτέχνες σύμφωνα με το κοινώς αποδεκτό!
Αυτός άραγε είναι ρόλος του καλλιτέχνη;
Ας αναρωτηθούμε…
Όμως, το καλό στην ιστορία αυτή είναι ότι στην πραγματικότητα κανείς δε μπόρεσε ούτε θα μπορέσει να τον βλάψει διότι πολύ απλά, ο Διονύσης θα υπάρχει μέσα από το έργο του, κάθε μέρα με τα τραγούδια του θα κρατάει έναν καθρέφτη απέναντι στον Έλληνα είτε αυτός είναι ερωτευμένος είτε επαναστατημένος είτε ταλαιπωρημένος είτε ιδεαλιστής είτε απλώς «Κωλοέλληνας».
Ας διαλέξει ο καθένας σε ποια κατηγορία ανήκει κι ας πορευτεί αναλόγως…
Χαίρε Διόνυσε
Καλό σου κατευόδιο
Σταύρος Ξαρχάκος
Mary Plakaky - Maroulina
Αγαπάω τα τραγούδια του, μεγάλωσα μ αυτά, ακόμη με συγκινούν, ακόμη τα τραγουδάω! Αγαπάω την τότε δημιουργία του. ΄Ομως, καθόλου δεν με συγκίνησε ο θάνατός του. Η τότε δημιουργία του δεν πέθανε. Ούτε χάσαμε έναν δημιουργό που ελπίζαμε ότι θα μας έδινε κι άλλα. Είχε πάψει προ πολλού να είναι δημιουργός. Κι εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ως άνθρωπος μου ήταν αδιάφορος αν όχι αντιπαθής. Ο θάνατος είναι εξ ορισμού ενοχλητικός. Δεν μπορώ, όμως, να πονάω για όλους. Ποια ελπίδα έψαχνε και που? Κατηγορώντας τους λαθρομετανάστες? Συντασσόμενος με την αντίδραση της χώρας? Περίφημα! Θα του κάνουν μια δημόσια κηδεία. Μπορεί να είναι κι ο Πρωθυπουργός ή κι ο ΄Αδωνης που του είχε κάνει την τιμή να τον βραβεύσει. ΄Η όσοι πήγαιναν στις τελευταίες συναυλίες του. Για μένα, ως άνθρωπος, αλλά και ως καλλιτέχνης, έσβησε αργά και οδυνηρά τα πολλά τελευταία χρόνια. Καλό του ταξίδι! Θα συνεχίσω ν αγαπώ τα τραγούδια που με μεγάλωσαν και να τα τιμώ. Να τιμώ τη δημιουργία του, εκείνων των χρόνων. Είναι τόσο κρίμα, ωστόσο, που θα μπορώ να θυμάμαι αυτές, τις εικόνες, των πολύ περισσότερων τελευταίων του χρόνων...
Ποιος μπορεί να μείνει αδιάφορος...
Είχε ταΐσει τα νιάτα μας με συγκίνηση, αναζήτηση, κι ανάταση.
Τι μουσική αλλά κυρίως τι στίχοι!
Εκείνη η κραυγή "Ελααάδα, οικόπεδο και αποικία..." Προφητάναξ!!
Είχα εξοργιστεί κι αισθανόμουν προδομένη απ' τη μεταστροφή του. Ταυτόχρονα, ένιωθα όμως ότι κι αυτός την ελπίδα έψαχνε έτσι. Όπως όλοι μας.
Στο κάτω-κάτω. όπως η μεταστροφή του Κάλβου, που στο τέλος της ζωής του έγινε προτεστάντης, κι έγραφε μόνο θρησκευτικούς ύμνους στα.. αγγλικά, δεν αφαιρεί τίποτα απ' το μεγαλείο της ποίησής του, έτσι και του Νιόνιου η αλλαγή, δεν μπορεί να μας πάρει πίσω όσα μας έδωσε...
Ελένη
Στην ανάρτησή της καταλήγει η Ελένη , αγαπητή φίλη και συναγωνίστρια των φοιτητικών μας χρόνων : " Στο κάτω-κάτω. όπως η μεταστροφή του Κάλβου, που στο τέλος της ζωής του έγινε προτεστάντης, κι έγραφε μόνο θρησκευτικούς ύμνους στα.. αγγλικά, δεν αφαιρεί τίποτα απ' το μεγαλείο της ποίησής του, έτσι και του Νιόνιου η αλλαγή, δεν μπορεί να μας πάρει πίσω όσα μας έδωσε.".
Διαβιβάζω την ανάρτηση του Σταύρου Ξαρχάκου , μετά το θάνατο του Σαββόπουλου:
Σταύρος Ξαρχάκος
Στον πλανήτη αυτό μεταξύ των κανονικών ανθρώπων υπάρχουμε εμείς, οι όχι και τόσο -για κάποιους- κανονικοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες.
Στο μικρό αυτό κομμάτι της γης που λέγεται Ελλάδα θέλουμε καλλιτέχνες σύμφωνα με το προσωπικό μας γούστο, τις απόψεις, τις κοσμοθεωρίες μας.
Ευτυχώς, όμως, συνεχίζουμε να διατηρούμε τις απόψεις, τα ελαττώματα, τις ιδιορρυθμίες μας, τις σεξουαλικές, κομματικές και ιδεολογικές μας προτιμήσεις, καθώς και το δικαίωμά μας να ζούμε και να εκφραζόμαστε όπως εμείς θέλουμε στην Τέχνη και τη ζωή μας.
Να διατηρούμε το θάρρος της γνώμης μας ακόμα κι όταν δε συμφωνείτε…
Αλλιώς, πιστέψτε με, δε θα είμασταν καλλιτέχνες ούτε κι εσείς θα μας αγαπούσατε-μισούσατε τόσο!
Αυτό το δικαίωμα ευτυχώς ο Διονύσης το διατήρησε και εκεί κυρίως θα εστιάσω το κειμενό μου.
Κατ´ αρχάς να πω ότι με τον Διονύση δεν κάναμε ποτέ παρέα, δεν ήμασταν φίλοι αν και πάντα υπήρχε αλληλοεκτίμηση.
Μια φορά μονάχα -και αυτό μου το θύμισε ο ίδιος διαβάζοντας το βιβλίο του - όταν έπαιζε κάπου, ανέβηκα στο πιάνο και άρχισα να τον συνοδεύω.
Τον είδα σε κάποιες συναυλίες του, ήρθε σε δικές μου και πέρυσι είχα τη χαρά να γιορτάσω μαζί του, με την παρέα και την οικογένειά του, τα τελευταία του γενέθλια.
Σε ένα αφιέρωμα τον ονόμασα «Διόνυσο Σαββόπουλο» γιατί αυτό ήταν στα δικά μου μάτια, ένας σύγχρονος Διόνυσος.
Πολεμήθηκε, αμφισβητήθηκε και κατά καιρούς έγινε βορά, απλώς και μόνο επειδή είχε διαφορετική άποψη ή ιδεολογία.
Ας θυμόμαστε πόσο σκληρά κρίθηκε, ας αναρωτηθούμε πόσο δημοκράτες είμαστε όταν αποδομούμε τόσο εύκολα τους καλλιτέχνες και όταν τους θέλουμε «στα μέτρα μας».
Ισως να είμαστε η μοναδική χώρα που θέλει να κάνει τους καλλιτέχνες σύμφωνα με το κοινώς αποδεκτό!
Αυτός άραγε είναι ρόλος του καλλιτέχνη;
Ας αναρωτηθούμε…
Όμως, το καλό στην ιστορία αυτή είναι ότι στην πραγματικότητα κανείς δε μπόρεσε ούτε θα μπορέσει να τον βλάψει διότι πολύ απλά, ο Διονύσης θα υπάρχει μέσα από το έργο του, κάθε μέρα με τα τραγούδια του θα κρατάει έναν καθρέφτη απέναντι στον Έλληνα είτε αυτός είναι ερωτευμένος είτε επαναστατημένος είτε ταλαιπωρημένος είτε ιδεαλιστής είτε απλώς «Κωλοέλληνας».
Ας διαλέξει ο καθένας σε ποια κατηγορία ανήκει κι ας πορευτεί αναλόγως…
Χαίρε Διόνυσε
Καλό σου κατευόδιο
Σταύρος Ξαρχάκος
Αγαπάω τα τραγούδια του, μεγάλωσα μ αυτά, ακόμη με συγκινούν, ακόμη τα τραγουδάω! Αγαπάω την τότε δημιουργία του. ΄Ομως, καθόλου δεν με συγκίνησε ο θάνατός του. Η τότε δημιουργία του δεν πέθανε. Ούτε χάσαμε έναν δημιουργό που ελπίζαμε ότι θα μας έδινε κι άλλα. Είχε πάψει προ πολλού να είναι δημιουργός. Κι εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ως άνθρωπος μου ήταν αδιάφορος αν όχι αντιπαθής. Ο θάνατος είναι εξ ορισμού ενοχλητικός. Δεν μπορώ, όμως, να πονάω για όλους. Ποια ελπίδα έψαχνε και που? Κατηγορώντας τους λαθρομετανάστες? Συντασσόμενος με την αντίδραση της χώρας? Περίφημα! Θα του κάνουν μια δημόσια κηδεία. Μπορεί να είναι κι ο Πρωθυπουργός ή κι ο ΄Αδωνης που του είχε κάνει την τιμή να τον βραβεύσει. ΄Η όσοι πήγαιναν στις τελευταίες συναυλίες του. Για μένα, ως άνθρωπος, αλλά και ως καλλιτέχνης, έσβησε αργά και οδυνηρά τα πολλά τελευταία χρόνια. Καλό του ταξίδι! Θα συνεχίσω ν αγαπώ τα τραγούδια που με μεγάλωσαν και να τα τιμώ. Να τιμώ τη δημιουργία του, εκείνων των χρόνων. Είναι τόσο κρίμα, ωστόσο, που θα μπορώ να θυμάμαι αυτές, τις εικόνες, των πολύ περισσότερων τελευταίων του χρόνων...
Θεόδωρος Κόλλιας
Ναι στη νιότη μας μας έδωσε πολλά. [ανατάσεις, ελπίδες και χαρά] ως καλλιτέχνης, να με συμπαθάτε, εγώ δεν δικαιολογώ καθόλου τους κωλοτούμπες ας είναι και ο ....θεός. Λες και είδαν φως το αληθινό. Και όλοι τους στη δεξιά ή στη θρησκεία που ..έφτυναν μια ζωή.Στο χωριό μου ένας σύντροφος της άλλης πλευράς, που έλεγε και ο Λεωνίδας.τόσο φανατίλα που τον λέγαμε Μπρέσνιεφ, τώρα στα 70 και, έγινε επίτροπος στην εκκλησία και σβήνει κεράκια. Ουστ
Ναι στη νιότη μας μας έδωσε πολλά. [ανατάσεις, ελπίδες και χαρά] ως καλλιτέχνης, να με συμπαθάτε, εγώ δεν δικαιολογώ καθόλου τους κωλοτούμπες ας είναι και ο ....θεός. Λες και είδαν φως το αληθινό. Και όλοι τους στη δεξιά ή στη θρησκεία που ..έφτυναν μια ζωή.Στο χωριό μου ένας σύντροφος της άλλης πλευράς, που έλεγε και ο Λεωνίδας.τόσο φανατίλα που τον λέγαμε Μπρέσνιεφ, τώρα στα 70 και, έγινε επίτροπος στην εκκλησία και σβήνει κεράκια. Ουστ
Αξίζει να διαβάσετε το παρακάτω άρθρο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου