Ο ΝΟΜΟΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ

            Στην Ανδραβίδα λοιπόν που πρωτοεξάσκησα το επάγγελμά μου, νομοκτηνίατρος στο νομό Ηλείας ήταν ο κ. Καραμπάτσος με δεξί χέρι τον κ. Παπαδόπουλο. Και οι δυο -συνταξιούχοι πλέον- αντιπροσώπευαν έναν ιδιαίτερο  τύπο ανθρώπου και επιστήμονα μιας άλλης εποχής.(1)

Ο Καραμπάτσος καταγόταν από τη Χωματάδα της Πύλου, είχε τελειώσει κτηνιατρική στην Ιταλία και άρχισε να εξασκεί το επάγγελμα την εποχή που δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα . Μιλάμε για την εικοσαετία 1950 με 1970. Τότε και στους δύο νομούς Ηλείας και Μεσσηνίας ο Καραμπάτσος αλώνιζε με βασική απασχόληση το μουνούχισμα των αλόγων και των γουρουνιών. Επουδενί το πρόθεμα ‘’καρά’’ στην προκειμένη περίπτωση του επιθέτου Καρα-μπάτσος δεν παίζει το ρόλο του μεγεθυντικού φακού, να επιτείνει δηλαδή το χαρακτηρισμό ή να επαυξάνει την ιδιότητα και την ενέργεια του προσδιοριζόμενου αντικειμένου, αν και το β΄ συνθετικό είναι ΄΄μπάτσος΄΄,έτσι όπως κάνει στις περισσότερες περιπτώσεις π.χ. καραπουτάνα καράβλαχος, καρατσεκάρω. Εκείνα τα χρόνια οι θετικές επιστήμες στην επαρχία  με τα φτωχά μέσα, εφαρμόζονταν με πρακτικό τρόπο και περισσότερο εμπειρικά. Όταν η εμπειριοκρατία συντασσόταν  με διάφορες αυταρχικές, δεσποτικές η εγωιστικές εμμονές, προέκυπταν ιλαροτραγικές καταστάσεις με όλα τα συνεπακόλουθα. Ο τότε λοιπόν νομοκτηνίατρος με αυτόν τον τρόπο ενεργούσε, πράγμα που αντικατοπτριζόταν στην όλη του εμφάνιση και συμπεριφορά. Ο δε α/α Παπαδόπουλος, της ίδιας σειράς περίπου με τον Καραμπάτσο είναι άλλη ιστορία, ξακουστός για την υπέρταση των φωνητικών  χορδών και τις γραφικές ιδιορρυθμίες του. Σε μια υπηρεσιακή περιοδεία, ένας τροχονόμος είχε το θράσος, όπως έλεγε ο  ίδιος, να τον σταματήσει στην εθνική οδό για τον σχετικό έλεγχο.

          - Δε βλέπεις χριστιανέ μου το σήμα πως είμαι γιατρός στη Νομαρχία;

Οι παλιοί συνάδελφοι  και περισσότερο οι επαρχιώτες πτυχιούχοι εξ Ιταλίας, είχαν και συνεχίζουν να έχουν στο παρμπρίζ σε περίοπτη θέση το ιατρόσημο και όχι το αντίστοιχο κτηνιατρικό. Βέβαια σ΄ αυτή τη σχετική παραποίηση υπεισέρχονται και πολύ άλλοι λόγοι, όπως το χαμένο όνειρο να γίνουμε γιατροί, καθότι το επάγγελμα του γιατρού στις μικρές κοινωνίες είναι το πιο σίγουρο κλειδί της επιτυχίας σε όλους τους τομείς. Πόσο μάλλον εκείνα τα χρόνια.

- Είστε σε νοσοκομείο; ρώτησε το όργανον της τάξεως.

- Είμαι κτηνίατρος κύριε χωροφύλαξ  και υπεράνω όλων Έλλην ακραιφνής, ο κύριος Παπαδόπουλος Αναπληρωτής Νομοκτηνίατρος  του νομού.

- Καλά- καλά.....του λέει και όχι μόνο του έκοψε κλήση αλλά κι από πάνω κι αφαίρεση του διπλώματος για είκοσι μέρες.

Είχε την ατυχία βλέπετε να πέσει σε ακραιφνή ΄΄πασόκο΄΄

Επί ένα χρόνο ο κύριος Αναπληρωτής φύσαγε και το γιαούρτι. Ήταν φωτιά και μπαρούτι. Εκείνο τον καιρό λοιπόν -καλοκαίρι του ΄85- μια Παρασκευή, εγώ αδειούχος από την προηγούμενη, περνώντας από τον Πύργο λέω ας ανέβω να πω μια καλημέρα στους συναδέλφους και να ανταλλάξω καμιά επιστημονική κουβέντα, που λέει ο λόγος. 

Δεν πρόλαβα να κλείσω την πόρτα πίσω μου κι ακούω μια φωνή:

- Κύριε συνάδελφε πως εισέρχεστε με τέτοια αμφίεση σε δημόσια υπηρεσία; Είναι ανεπίτρεπτον. Ορίστε κύριοι τι βόρβορος υπάρχει εις τον κόσμον κι εγώ αναρωτιέμαι το λόγο που μ΄ έγραψε το ΄΄όργανον΄΄, πιο ΄΄όργανον΄΄; Το μπουζούκι καλλίτερα.      

Το μέγα παράπτωμά μου ήταν ότι φορούσα βερμούδα κι είχα μια τσάντα στον ώμο που τότε μέσα στην αχλή των καιρών εκείνων με την υπέρμετρη και αμφίσημη προοδευτικότητα ήταν πολύ της μόδας. Από την άλλη μεριά η μετάταξή μου στην συνομοσπονδία των δημοσίων υπαλλήλων  ήταν φρέσκια. Ας αφήσουμε το κυριότερο πως ήμουν αδειούχος και η αμφίεση, όπως λένε, δεν προσέβαλε τα κοινά ήθη. Πάντως δεν είπα κουβέντα. Θυμάμαι όμως τι πέρασε από το μυαλό μου, λες και ήταν χθες. ‘’Αμάν σκέφτηκα, ετούτος βρυχάται σαν το χουντιαίο πίθηκο , το συνονόματό του’’ . Πράγματι δεν του έχανε κουκί. Μύσταξ μισός,  μπόι δυο πιθαμές, ύφος άμεπτο, φωνή βραχνή, σπαστή και γλώσσα μονίμου Ανθύπα.

Τελικά το περιστατικό έληξε με αντίθετο ακριβώς τρόπο που άρχισε. Με την προτροπή του Καραμπάτσου ακολούθησε σχετική πλάκα διανθισμένη με μπόλικη ουζοποσία.

 Θα ρωτήσετε πολύ φυσικά, γιατί τα γράφω αυτά;

Έχω τη βαθιά πεποίθηση ότι τέτοιες πτυχές της μνήμης με χρώματα που σκιαγραφούν τις ιδιότητες προσώπων, είτε αυτές είναι αδυναμίες, πάθη, ελαττώματα  ή προτερήματα, μεγάλα ή μικρά, αποσαφηνίζουν το μυστήριο της ψυχής του ανθρώπου και διακονούν το μεγαλείο  του.

(1) Αυτό το κείμενο-αφήγημα συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο μου "ΑΝΑΛΟΓΙΟ ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΖΩΑ" που πρωτοεκδόθηκε τον Ιούνιο του 1998