Στο φύλλο 14 της «Κόκκινης Εφημερίδας» του Λένινγκραντ, κεντρικού οργάνου των Ρώσων μπολσεβίκων, στις 14 Φεβρουαρίου 1935 δημοσιεύτηκε το εξής σατιρικό κείμενο: «Ολη μας η αγάπη, η πίστη μας, η δύναμή μας, η καρδιά μας, ο ηρωισμός μας, η ζωή μας – όλα για Σένα, δέξου τα, Εσύ μεγάλε Στάλιν, όλα Δικά Σου, αρχηγέ Εσύ της μεγάλης πατρίδας. Διάταξε τους γιους Σου, μπορούν να κινηθούν στον αέρα και κάτω απ’ τη γη, στο νερό και στη στρατόσφαιρα. Οι άνθρωποι όλων των εποχών και όλων των λαών θα πουν πως έχεις το πιο υπέροχο, το πιο ισχυρό, το πιο σοφό, το πιο ωραίο όνομα.
Το όνομά Σου υπάρχει σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε μηχανή, σε κάθε κομμάτι γης, σε κάθε ανθρώπινη καρδιά. Οταν η αγαπημένη μου γυναίκα γεννήσει ένα παιδί, η πρώτη λέξη που θα του μάθω θα ’ναι: Στάλιν». Αντί «μπαμπά», «μαμά», «μαμ», «κακά» και «νάνι» άπαντα τα βρέφη από τη Λευκορωσία ώς τη Σιβηρία κι απ’ τη Βαλτική ίσαμε το Αζερμπαϊτζάν γαλουχήθηκαν με τον υπέροχο όσο και σοφό γλωσσοδέτη «Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουκασβίλι». Θαυμαστή αντοχή διέθετε ο πάλαι ποτέ σοβιετικός λαός, καθώς από τα μυριάδες αυτά παιδιά μονάχα ένα μικρό ποσοστό έγινε βραδύγλωσσο.
Αντιγράφω επιπροσθέτως από τη
ν «Πράβντα» της 19ης Μαρτίου 1935 άρθρο, στο οποίο ο «σοβιετικός πατριωτισμός» αρχίζει να ανταγωνίζεται ευθέως τον «φασιστικό πατριωτισμό», σύμφωνα με τον Βίλχεμ Ράιχ, από τη «Μαζική ψυχολογία του φασισμού» του οποίου (εκδόσεις Μπουκουμάνη, 1974) αλίευσα τα υπέρλαμπρα αποσπάσματα: «Ο σοβιετικός πατριωτισμός –το φλογερό αίσθημα της απεριόριστης αγάπης, της δίχως όρους αφοσίωσης απέναντι στην πατρίδα, της βαθύτατης ευθύνης για τη μοίρα και την προάσπισή της– αναδύεται πανίσχυρος απ’ τα βάθη του λαού μας».
ν «Πράβντα» της 19ης Μαρτίου 1935 άρθρο, στο οποίο ο «σοβιετικός πατριωτισμός» αρχίζει να ανταγωνίζεται ευθέως τον «φασιστικό πατριωτισμό», σύμφωνα με τον Βίλχεμ Ράιχ, από τη «Μαζική ψυχολογία του φασισμού» του οποίου (εκδόσεις Μπουκουμάνη, 1974) αλίευσα τα υπέρλαμπρα αποσπάσματα: «Ο σοβιετικός πατριωτισμός –το φλογερό αίσθημα της απεριόριστης αγάπης, της δίχως όρους αφοσίωσης απέναντι στην πατρίδα, της βαθύτατης ευθύνης για τη μοίρα και την προάσπισή της– αναδύεται πανίσχυρος απ’ τα βάθη του λαού μας».
Λεωφόροι ανάτασης προς τη στρατόσφαιρα απλώνονται παρακάτω: «Ποτέ και πουθενά ο ηρωισμός του αγώνα για την πατρίδα δεν ανυψώθηκε σε τέτοια ουράνια ύψη όπως σε μας. [...] Η χώρα των σοβιέτ που τη φρόντισαν και τη μεγάλωσαν ο Λένιν κι ο Στάλιν! Δέστε πως τη φιλούν οι αχτίνες της Ανοιξης που ήρθε με την οχτωβριανή επανάσταση».
Ιδεάζομαι ότι οι συντάκτες των πονημάτων τη γλίτωσαν φθηνά. Διότι από τα 26 εκατομμύρια που θήτευσαν στα γκουλάγκ, τις εξορίες και τις αποικίες εργασίας από το 1929 μέχρι το 1953 εκατοντάδες χιλιάδες κατηγορήθηκαν για διακωμώδηση του καθεστώτος.
Ντουνιά ανακριτή, που τραγουδούσε ο Απόστολος Χατζηχρήστος. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή και δεδομένου ότι οι βαριά άρρωστοι και οι ετοιμοθάνατοι απελευθερώνονταν οι νεκροί ήταν ασφαλώς πολλαπλάσιοι. Αυτά τα ολίγα τραγικά, παρά το μαύρο και διεστραμμένο χιούμορ τους, για όσους αισθάνθηκαν την ανάγκη τις τελευταίες μέρες να υπερασπιστούν τον ανυπέρβλητο πατερούλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου