Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΦΟΡΑΔΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΕΩΝ

Γράφει ο φίλος Κώστας Οικονομόπουλος

Καθώς οι γενιές διαδέχονται η μια την άλλη και οι μνήμες άλλοτε ζωντανεύουν, άλλοτε λιγοστεύουν άλλοτε χάνονται, αρκεί μια σπίθα ένα ερέθισμα η κάποια εσωτερική  ανάγκη για να ξανάρθουν  στην επιφάνεια γεγονότα και καταστάσεις που αν και από μόνα τους φαίνονται αδιάφορα η μικρής σημασίας κατά βάθος είναι και αυτά που διατηρούν ένα συνεκτικό ιστό ανάμεσα στις γενιές που έφυγαν αυτές που είναι παρούσες και αυτές που  ετοιμάζονται να ανοίξουν τα φτερά τους.

Σε κάποιο λοιπόν μικροσημείο της αέναης διαδρομής μας  προς  το  άπειρο  σ’ ένα  παλιό αρχοντικό της Ζούρτσας η Φiγαλίας εμφανίσθηκε μια κόκκινη, μάλλον πυρόξανθη Φοράδα        E και λοιπόν η πρώτη θα ήτανε η η τελευταία μπορεί και η τελευταία και γιατί να θέλω να ασχοληθώ μαζί της; Mήπως γιατί δεν ήταν μια οποιαδήποτε κόκκινη φοράδα, αλλά η δική μας  κόκκινη φοράδα, η κόκκινη φοράδα των Οικονομέων. Aυτή με την οποία κάποια μέλη του δικού μου σογιού δέθηκαν μαζί της και οι ιστορίες τους αληθινές η φανταστικές μεγαλοποιημένες η πραγματικές έκαναν την δική τους διαδρομή και έφτασαν μέχρι και τα δικά μου αυτιά.

      Παλιό και γνωστό σόι το Οικονομεϊκο ίσως χωρίς την παλιά του αίγλη και οικονομική άνθιση  θα μπορούσα να μιλήσω για τα κάρα τους, τριαξονικά μιας άλλης εποχής, την κτηματική τους περιουσία τα αρχοντικά τους την οικονομική τους επιφάνεια το κύρος τους στην τοπική κοινωνία. Tο να περνάς όμως  μέσα από την παλιά επαρχία Ολυμπίας να σταματάς για ένα καφέ στα μικρότερα η μεγαλύτερα χωρία της επαρχίας, να σε ρωτάνε το όνομα σου να λες Οικονομόπουλος, και να σου λέει κάποιος Παππούς με νόημα ¨Είχανε μια κόκκινη Φοράδα οι Οικονομέοι”. E να λοιπόν που η ύπαρξη μιας κόκκινης φοράδα στις μνήμες των ανθρώπων έχει μεγαλύτερη αξία από πλούτη, αίγλη, κοινωνική καταξίωση και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.

Άρχισα και εγώ λοιπόν σιγά-σιγά να αναρωτιέμαι πως μπορεί μια κόκκινη φοράδα, να επισκιάσει όλα τα παραπάνω και να πάρει τέτοια θέση ανάμεσα στις όποιες περγαμηνές ενός σογιού και αποφάσισα να ασχοληθώ λίγο παραπάνω μαζί της.

Ψάχνοντας λοιπόν και ροτόντας αποδώ και αποκεί μου φαίνεται ότι άρχισα να χάνομαι ανάμεσα στο  πραγματικό και το φανταστικό το αληθινό και  το ψεύτικο την ιστορία και την μυθολογία και λοιπόν ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι  στον λόγο μας η  στα γραπτά μας δεν μπλέκονται τις περισσότερες φορές όλα τα παραπάνω και όχι μόνο, άλλες φορές σκόπιμα και άλλες κατά λάθος.

Ο καθένας λοιπόν διαβάζοντας τον βίο και την πολιτεία αυτής της κόκκινης φοράδας καλείται  να συγκρατήσει αυτά που του αρέσουνε και να ξεχάσει η να απορρίψει τα υπόλοιπα αυτή άλλωστε είναι και η βασική ιδέα αυτού του κειμένου.

   Ας αρχίσουμε λοιπόν από τον Παππού τον Ντίνο, τον δικό μου Παππού, και ας πούμε ότι πρόκειται για την δημιουργική γενιά, την γενιά που μπορούσε να έχει και να συντηρεί  κόκκινες φοράδες σούστες η άμαξες. Eδώ έχει σημασία να πούμε ότι οι κόκκινες φοράδες καταλάβαιναν την αξία τους και το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούσαν, ήταν μέλη της οικογένειας, σε αντίθεση με ένα πανάκριβο σημερινό  αμάξι που είτε γύφτος είναι ο κύριος του είτε βιομήχανος είτε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας   του είναι ολότελα  αδιάφορο. Ακόμη μπορώ με αρκετή δόση αλήθειας να σας πω ότι μια φοράδα αλλιώς ανταποκρινόταν στο κάλεσμα του αρχηγού της Οικογένειας και αλλιώς στα υπόλοιπα μέλη.