Ο ΜΆΓΚΆΚΟΣ ΑΠΌ ΤΗ ΓΑΣΤΟΥΝΗ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

       Κατεβαίνοντας τις σκάλες της Βικτώριας, βλέπω το τρένο να φεύγει. Οπότε κι εγώ πάω στο βάθος και κάθομαι στο παγκάκι. Φυσικά και δεν μπορούσα να κάνω και διαφορετικά, παρά να περιμένω λίγα λεπτά. Βιαζόμουν να πάρω από το Μοναστηράκι το Μετρό για την Πανόρμου στα γενέθλια του Νικολάτσι. Σε λίγο να που κάθεται δίπλα μου ένας νεαρός. Με την όλη κοψιά του τον  έφερα για Τσιγγανάκο και μάλιστα νέας κοπής, με το  κούρεμα άλλα Νεϊμάρ και λευκά παπούτσια σπορ. Αμέσως με ρωτάει με μεγάλη άνεση και σαν απαίτηση, που μου έκανε εντύπωση: 

      - Από εδώ δεν πάει για το Μοναστηράκι; 

      - Ναι, του λέω, και κατάλαβα ότι είναι ...πρωτάρης και πράγματι μου λέει:
     - Πάω μόνος μου για πρώτη φορά, έτσι για να δω..
    - Και από πού είσαι;
    - Από τη Γαστούνη. Δεν τη ξέρεις;
   - Τι λες; Τη Γαστούνη δε ξέρω, κοντά στην Καθολική μένεις;    Μπράβο πατριώτες είμαστε..

Συνάμα βλέπω τη μια κωλότσεπη φουσκωμένη, φανερή πρόκληση...και του λέω:
   -Πρόσεξε  γιατί βουτάνε στο τρένο και στο Μοναστηράκι έχει πολλά κλεφτρόνια. 
  --Μπάρμπα  τι λες, μαλάκας είμαι; {με ένα ύφος μάγκικο κουτσαβακίστικο}
  - Ρε ακούς τι σου λέω  και βγάλε από την κωλότσεπη το πορτοφόλι, βάλτο αλλού ...
  Εκείνη την στιγμή έρχεται τρένο και μπήκαμε και οι δυο στο ίδιο βαγόνι που ήταν φίσκα, κυρίως από νεολαία. 

    Στην Ομόνοια υπήρξε μεγάλο στριμωξίδι, σπρώξιμο και σχετκή καθυστέρηση. Οπότε με τρόπο τον πλησιάζω από πίσω και κάνοντας πως πέφτω επάνω του, αρπάζω το πορτοφόλι που λέγαμε.  [1] Ούτε κατάλαβε τίποτε και συνεχίσαμε. 

    Κατεβαίνοντας  σε λίγο, τον χτυπάω στην πλάτη και του λέω:

- Άντε γεια, καλή βόλτα. Ο τύπος μάγκας, ωραίος και άνετος, ούτε γάτα, ούτε ζημιά

 -  Γεια-,γεια λέει χαχανίζοντας..

--Ρε για κοιτάξου, μήπως σε  κλέψανε;

 Κάνει έτσι και ασυναίσθητα βάζει το χέρι του πίσω....και μπαμ κοκάλωσε....

   -Μπω μπω τι έπαθα.

 Μαζεύτηκαν κι άλλοι και έγινε ένα μικρό μπούγιο. Ήταν έτοιμος να κλάψει.

- Τι σού έλεγα και με έγραψες..

- Μωρέ μπάρμπα τι να κάνω τώρα;

   Ήταν ράκος, έτοιμος να βάλει τα κλάματα.. Ως εδώ σκέφτηκα, μια και βιαζόμουν

 -Πάρτο ρε και να βάλεις μυαλό..

Μέχρι που δεν με φίλησε.

Τι να λέμε όλοι μας έχουμε μια τέτοια αντίληψη για τον εαυτόν μας, άλλος λίγο κι άλλος πολύ. Άστα να πάνε εδώ στη Ηλεία!

[1] Βέβαια για να προλάβω τυχόν άλλα, από πριν, το είχα αναγγείλει σε ένα κύριο.