ΤΑ ΓΕΡΌΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΕΔΊΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ ΚΑΙ Ο ... ΚΑΡΝΈΖΗΣ

      Φυσικά και δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ κέντρου, παλιές γειτονιές και βορείων προαστίων. Μέρη απρόσωπα, ξένα και κρύα με μεζονέτες, φανταχτερά χαρτοκούτια. Μην ακούτε τι λένε οι νεόπλουτοι βλάκες.. Οι  σώφρονες το έχουν μετανιώσει που παράτησαν τις παλιές, αρχοντικές πολυκατοικίες τους. Οι παλιές γειτονιές στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θάλλουν, όπως τονίζει ο Κουσουλάς.

    Λοιπόν η δική μας Πελλήνης έχει και ένα άλλο αβαντάζ. Απέχει από το Πεδίον του Άρεως δυο δρόμους, οπότε όταν έχω μπουμπουνιταριά στην κεφαλή μου πηγαίνω και αράζω στο παγκάκι μου.

    Δίπλα στο υδάτινο κυκλικό κανάλι, εννοείται ξέβαθο και πλατύ μη συμβεί και κανά ατύχημα. Η αύρα των δένδρων, οι ευωδίες των λουλουδιών και τα κελαϊδίσματα των πουλιών [ναι ακόμα υπάρχουν] σε απογειώνουν. Έχω παρεούλα μια εφημερίδα ή ένα βιβλίο και το μπουζουκάκι μου, που πολλάκις ψιλοπαίζω. 

     Έτσι και προχτές, πριν την παγωνιά, με τα σέα και τα μέα μου, ήμουν αραχτός στο παγκάκι. Πέρασαν αρκετοί, συνήθως συντροφιά με τον σκύλο τους, που είναι πολύ της μοδός, όπου μια στιγμή σκάνε μύτη δυο γεροντάκια. Με το σκούφο και την μαγκουρίτσα τους. Βήματα σιγανά, διστακτικά. Περνώντας από μπροστά μου, τους λέω με όλο το σέβας που τρέφω στην τρίτη ηλικία που .....οσονούπω έρχεται και για την αφεντιά μου [1] :

   - Καλημέρα στα περήφανα γερατειά... Κοντοστάθηκαν και με παράπονο μου λέει ο πιο .....κοτσανάτος.

    -  Αχ μακάρι, αλλά δεν μας βλέπεις, μαύρα κι άραχνα. περιμένουμε να ακούσουμε τις φτερούγες... 

    - Καλά είσαστε, καλά...Οι φτερούγες αργούνε

    - Εσύ μια χαρά τη βρίσκεις. Σιγά- σιγά παίζεις το μπουζούκι σου, με τον καιρό όμως...

  Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και τους λέω;

   - Μα καλά δεν με γνωρίζετε; Ο Λάκης ο Καρνέζης είμαι;

Τους ήρθε νταμπλάς στο κεφάλι και απλώθηκε στο πρόσωπο και των δυο, μια πανάδα, ντροπής πρέπει...

    - Κύυριε Καρνέζη χίχιλια συγνώμη, είμαστε γεροντάκια και βλέπουμε λίγο, Εμείς τα τραγούδια σου με τον Θοδωράκη είχαμε παρέα στη ζωή μας..

   - Εντάξει καλά να είσαστε, δεν υπάρχει πρόβλημα ..και σηκώθηκα, τους χαιρέτησα μετά χειραψίας.

    Το πρόσωπό τους από ωχρό έγινε λαμπερό, πιο ζωντανό και ένα μικρό χαμόγελο απλώθηκε  καθώς οδηγήθηκαν στο παραδίπλα παγκάκι.

  Παίρνοντας την άγουσα σκεφτόμουν αν έκανα καλά με αυτή την παραβίαση, την ωμή παραποίηση της αλήθειας και κορόιδεψα τους γερόντους. Νομίζω όμως ότι τους χάρισα μια στιγμιαία χαρά και ευτυχία που θα τη λένε και θα την ξαναλένε: Γνωρίσαμε τον Καρνέζη!

  Δεν είναι και λίγο

  Αμ τι!!!

[1] Αυτό δεν πάει να πει ότι βιάζομαι κιόλας...