ΡΟΔΙΝΑ: Μαύρα και Άραχνα

   Ανώνυμος

               Κύριε Κόλλια

           Μπράβο για αυτά που γράφεις για το νερό, όμως γιατί δεν αναφέρεσαι στα Ροδινά; Εδώ και πολλά χρόνια το νερό αποδεδειγμένα είναι ακατάλληλο και επικίνδυνο. Μετά μάλιστα το δημοσίευμα του ESPRESSO, πριν 3 μ 4 χρόνια έχει παρενέβη ο Εισαγγελέας και το θέμα πήγε στα δικαστήρια, όπου αυτές τις μέρες γίνεται η δίκη. Το χωριό μας ο δήμος και η πολιτεία το έχουν εντελώς παρατημένο.

 Θ.Κ.  Πράγματι έμεινα με τα μυαλά στα κάγγελα...Ομολογώ είχα πλήρη άγνοια.  Έψαξα και βρήκα το ρεπορτάζ του EXPRESSO, το οποίο, αν και παλιό  έχει μεγάλη σημασία. Για τον επικίνδυνο αμίαντο έχω μια απορία. Πριν αρκετό καιρό, μετά ίσως από τα γεγονότα των Ροδινών, ο Δήμος  άλλαξε το δίκτυο ύδρευσης στο Γιαννιτσοχώριπου ήταν από αμίαντο. Όμως το άλλαξε όλο, όπου υπήρχε επιτακτική ανάγκη ή ένα τμήμα; Μακάρι να είναι υπερβολικές οι φοβίες μου... Είμαι σίγουρος ότι το θέμα θα μας το λύσουν οι φίλοι και συγχωριανοί,  ο δάσκαλος,  Θοδωρής Παπακυριακόπουλος  που τότε ήταν στέλεχος στο δήμο κι  ο Νώντας Τριγάζης που ήταν πρόεδρος και τότε.

 Ροδινά Ζαχάρως: Το χωριό του θανάτου στην Ηλεία   1/12/09

πηγή http://www.espressonews.gr/

Οι καμπάνες στο μικρό χωριό χτυπούν πένθιμα! Στο νερό ρέει... καρκίνος και ο εφιάλτης της αρρώστιας και του θανάτου έχει στοιχειώσει τους λιγοστούς κατοίκους. Στα Ροδινά Ζαχάρως της Ηλείας, τα τελευταία χρόνια η λευχαιμία και ο καρκίνος έχουν «χτυπήσει» σχεδόν όλες τις οικογένειες του χωριού. Το μαύρο πέπλο του θανάτου έχει απλωθεί πάνω από το μικρό ορεινό χωριό που σπαράζει από τις απώλειες των ανθρώπων του. Οι λιγοστοί κάτοικοι, ανήμποροι να πιστέψουν το κακό που τους έχει βρει προσπαθούν να
συμπαρασταθούν και να δώσουν κουράγιο ο ένας στον άλλον για να αντέξουν τη συμφορά. Το χαμόγελο από τα χείλη τους έχει σβήσει καθώς όλοι ζουν με το φόβο και την αγωνία ότι σύντομα το κακό θα «χτυπήσει» και τη δική τους πόρτα και κάποιος δικός τους θα προστεθεί στη μακάβρια λίστα που έχει ανοίξει η αδιαφορία της πολιτείας.

Το 2004, το χωριό είχε ενενήντα μόνιμους κατοίκους. Από τότε μέχρι σήμερα είκοσι άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους, ενώ επτά χαροπαλεύουν.Τι φταίει όμως και η επάρατη νόσος έχει σημαδέψει το μικρό αυτό χωριό; Γιατί οι λιγοστοί κάτοικοι μετρούν τόσα θύματα;

Για τα όσα συμβαίνουν στο χωριό τους, το οποίο αποκαλούν πλέον «χωριό του θανάτου», μιλούν στην «Espresso» δύο κάτοικοι, ο κ. Κώστας Κουλόπουλος και η κυρία Φωτεινή Νικολοπούλου. «Ο άνδρας μου ήταν παλικάρι και ξαφνικά αρρώστησε. “Καρκίνος” μας είπαν οι γιατροί. Εδωσε πραγματική μάχη να κρατηθεί στη ζωή, αλλά δεν υπήρχε σωτηρία. Σε λίγους μήνες “έφυγε”. Τον έχασα και τώρα πηγαίνω στο νεκροταφείο για να του κάνω παρέα. Σε κάθε σπίτι υπάρχει πλέον και ένας άρρωστος. Νέοι άνθρωποι με δύο και τρία παιδιά, είναι κρίμα. Εχουμε χάσει κάθε ελπίδα. Ζούμε περιμένοντας πότε θα έρθει και η δική μας σειρά» μας λέει η κ. Νικολοπούλου ανάμεσα στους λυγμούς της.

Ο κ. Κουλόπουλος, που έχασε τον γαμπρό του, προσπαθεί να απποδώσει κάπου το κακό και όπως λέει: «Για όλα φταίει το δίκτυο ύδρευσης του χωριού, το οποίο είναι από το 1978. Είναι από αμίαντο, ο οποίος επιβαρύνει την υγεία. Το νερό είναι ακατάλληλο, αλλά ποιος νοιάζεται για εμάς; Μας έχουν αφήσει στην τύχη μας. Βορά στο στόμα του θανάτου» τονίζει και προσθέτει: «Μας είπαν πριν από ένα χρόνο ότι θα αντικαθιστούσαν τους σωλήνες. Εδώ και πολύ καιρό οι σωλήνες μεταφέρθηκαν στο χωριό, αλλά το έργο δεν έχει αρχίσει».

Τρελός από αγωνία, αλλά και έξαλλος με την αδιαφορία της Πολιτείας, ο 23χρονος Γιώργος Παναγούλιας μας κάλεσε στο σπίτι του για να μας δείξει τι συγκεντρώνεται κάθε τέσσερις μέρες στο φίλτρο νερού που έχει εγκαταστήσει στη βρύση του.

Το νερό ήταν μαύρο, ενώ στον πάτο του φίλτρου υπήρχαν ρινίσματα αμιάντου. «Αυτό το νερό πίνουμε! Είναι δυνατόν να μην αρρωστήσουμε; Αν δεν γίνει άμεσα κάτι, σε λίγα χρόνια στο χωριό θα κυκλοφορούν μόνο φαντάσματα. Λίγα παιδιά που έχουμε απομείνει σε αυτόν εδώ τον τόπο, είμαστε καταδικασμένα όχι από τον Θεό, αλλά από την αναλγησία των αρμόδιων αρχών. Το αγαπάμε αυτό το χωριό και δεν θέλουμε να φύγουμε. Αν όμως πρόκειται να πεθάνουμε με αυτό τον τρόπο, τότε δεν μας μένει άλλη λύση» μας λέει.

Την ανησυχία όμως διαδέχεται η ελπίδα και το κέφι για ζωή, όπως συμβαίνει σε όλα τα νέα παιδιά. Μαζί με τον πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου των Ροδινών Κώστα Νικολακόπουλο μας έδειξαν με καμάρι, σπιθαμή προς σπιθαμή, όλες τις ομορφιές του χωριού τους, μας μίλησαν για τις δουλειές τους, για το μάζεμα των ελιών, για τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που κατέβαλαν όλοι για να το αναστήσουν μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές που έπληξαν ολόκληρη την περιοχή το καλοκαίρι του 2007. «Τα καταφέραμε, αλλά τώρα κινδυνεύουμε από την αρρώστια, γιατί κανείς δεν κάνει κάτι» κατέληξαν.

Οι κάτοικοι υποψιάζονται ότι για το μεγάλο κακό που τους έχει βρει ίσως να φταίει και ο σταθμός της ΔΕΗ που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού. Ενας σταθμός που μετά τις μεγάλες πυρκαγιές του 2007 αναβαθμίστηκε. Είναι, δε, χαρακτηριστικό, όπως οι ίδιοι παρατηρούν, ότι τα σπίτια των ανθρώπων που έχουν αρρωστήσει βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από αυτόν.

Ο πρόεδρος του χωριού Αγησίλαος Νικολακόπουλος είχε κάνει σχετικό ερώτημα στη ΔΕΗ απ’ όπου είχε λάβει την απάντηση ότι δεν υπάρχει κανένα τέτοιο θέμα και ότι ο σταθμός δεν προκαλεί πρόβλημα. Ωστόσο, οι κάτοικοι ζητούν να γίνει επίσημη διερεύνηση του θέματος για να νιώθουν πιο ήσυχοι.

Οπως τόνισε σε δηλώσεις του ο πρόεδρος του χωριού, «για εμάς προτεραιότητα έχει η υγεία των κατοίκων. Εχει κάνει μελέτη ο δήμος Ζαχάρως να φτιαχτεί το δίκτυο ύδρευσης που είναι από αμίαντο. Εχουμε φέρει τους σωλήνες, αλλά δεν έχει αρχίσει το έργο. Οπως είναι γνωστό, ο αμίαντος προκαλεί προβλήματα στην υγεία. Πόσο μάλλον όταν πίνουμε νερό τόσα χρόνια από αυτούς τους σωλήνες. Εχουμε πολλά κρούσματα στο χωριό, θανάτους και αρρώστους από λευχαιμία.

Ο κόσμος δεν έχει τη δυνατότητα να αγοράζει εμφιαλωμένο νερό. Πρόβλημα όμως αποτελεί και ο σταθμός της ΔΕΗ. Εμένα μου είπαν ότι δεν προκαλεί προβλήματα υγείας, αλλά ο κόσμος ανησυχεί. Δεν θα έπρεπε τα καλώδια να περνούν υπόγεια;» αναρωτιέται με νόημα. Τον προβληματισμό του εξέφρασε και ο κ. Διονύσιος Χριστοδουλόπουλος, ο οποίος, αν και τυφλός, όπως λέει, δεν αντέχει να βλέπει η ψυχή του τους συγχωριανούς του «να πεθαίνουν από την παλιαρρώστεια».

ΓΙΟΥΛΗ ΣΤΑΡΙΔΑ