ΜΕΓΑ ΤΣΙΜΠΟΥΣΙΟΝ ΕΙΣ ΤΟ ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΧΩΡΙΟΝ

ΕΤΣΙ ΓΛΕΝΤΑΝΕ ΟΙ ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΓΓΑΝΟΠΟΥΛΑ!!!!

        

         Σας ενημερώνουμεν ότι περίλαμπρον  και φανταχτερόν τραπέζιον, μέγα τσιμπούσιον έλαβε χώραν  την μεσημβρίαν του Σαββάτου εις το  Γιαννιτσοχώριον. Τούτο ετελέσθη συγκεκριμένως εις τον μαχαλάν των κουμπάρων μου, του θρυλικού Μιράλ και της Τασίας,  δια τον λόγον της βαπτίσεως της εγγονής αυτών, θυγατηρ του Βασίλη, υιού του Μιράλ. Όλα ήσαν στην εντέλεια[i].

      Υψηλή ανάδοχος η Μαρία, αδελφή της Μητρός Τασίας εκ Κακοβάτου. Όλα τα τέκνα του Μιράλ ήταν παρόντα: η Αντωνία μετά των μικρών της τέκνων, ήτις μακροημερεύει εις  το εξαίσιον θέρετρον των Αθηνών, τον Ασπρόπυργον, ο μέγας Πελέ, Παναγιώτης χάριν του θρυλικού παππού[ii] του με όλον του το ασκέριον (συν γυναιξί και 5 τέκνοις), η κομψοτάτη Διονυσία-Κινέζα[iii] μετά της θυγατρός της Σταθούλας,  η καλή μας Γιαννούλα, θυγάτηρ του πρωτότοκου Γιώρη με το όνομα, όστις εισέρχεται την Δευτέραν και εξέρχεται την Παρασκευήν. Αισθητή η απουσία της πρεσβυτέρας θυγατρός Γιαννούλας[iv], ήτις τυγχάνει και φιλιότσα[v] εμού.  

         Παρευρέθησαν εκπρόσωποι από όλην την Ελλάδαν, αρχής γενομένης από τον ευκλεή Έβρο και την πανέμορφην  Θεσ/νίκη (αι περίκομψαι  διδασκάλισσαι, Μάρθα και Ντίνα[vi]), από τας μαρτυρικάς Αθήνας αι εκλεκταί κυρίαι Εύα και Μαρία, φιλόλογος και δικηγόρος αντιστοίχως  και από το Γιαννιτσοχώριον, ο αξιότιμος κ. Γιώργης, μεγαλοπαραγωγός αγγουρίων και η αφεντιά μου. 

       

---

[i] Κάτασπρα τραπεζομάντηλα και πλούσια εδέσματα και ποτά.

[ii] Τον παππού, το θρυλικό Μπότη, που είναι και ο γενάρχης όλων των τσιγγάνων του χωριού και πρώτος καλαθοπλέκτης, δυο μέτρα παλληκάρι, τον φάγανε λάχανο στο δρόμο, 2 km πριν τη Ζαχάρω, στη διασταύρωση με το Μπισχίνι. Ούτε γάτα ούτε ζημιά για τα τότε πράγματα. Βλέπετε ήταν τσιγγάνος και δεν ενδιαφέρθηκε κανείς….   Τόσο άντρακλας με ατρόμητη ψυχή ήταν ο Μπότης, που τα χρόνια πριν φτιάξουν τη νέα γέφυρα της Νέδας, μόνο αυτός περνούσε τα άλογα στη πέρα μεριά μέσα από το φουσκωμένο και ορμητικό ποτάμι. Για πέντε - έξι πενταροδεκάρες έπαιζε τη ζωή του κορώνα γράμματα. Τόσο γενναίος ήταν!!!

[iii] Αυτό το όνομα δόθηκε και στο κοριτσάκι που βάπτισαν. Εδώ μίλησε η μεγάλη καρδιά, η μεγαθυμία και η μεγαλοσύνη. Το όνομα δόθηκε χάριν της θείας που πιθανόν να στερηθεί τη χαρά των απογόνων. 

[iv] Η γιαγιά της, η Γιαννούλα, η πολυαγαπημένη σε όλη την περιοχή γυναίκα του Μπότη, εξού και Μποτογιαννούλα. Στο τέλος υπάρχει αυτούσιο το αφιέρωμα που της έχω κάνει στο βιβλίο μου «Αλλοτινές Εποχές».

[v] Η βαφτιστήρα από τότε που παντρεύτηκε και έφυγε στην Κρήτη, έχει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω.  

[vi] Μπράβο και στις δύο, Κυρίες με τα όλα τους. Είναι δασκάλες στο ειδικό σχολείο της Κρέστενας. Τέτοια παρουσία δασκάλων σε τσιγγάνικο τραπέζι πρώτη μου φορά την είδα και γι αυτό την εξαίρω και τις καλώ Κυρίες με κεφαλαίο Κ. Μάλιστα η Ντίνα είναι η γυναίκα του Γραμματέα της Νομαρχιακής του νομού μας της ΔΗΜΑΡ. (αυτό το σημειώνω …γιατί το χάρηκα πάρα πολύ και μη μου πείτε ότι γίνεται προς άγραν ψήφων).
**.<<.Ρε κουμπάρε>> μου λέει η Τασία <<Τι να κάνουμε; Εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να χαρούμε μια φορά>> Αυτή φράση δεν έχει χίλιους τόνους καημό και άλλους τόσους πόνο;
*** Το απαράδεχτο που είναι ντροπή μεγάλη για τη θρησκευτική ηγεσία του τόπου μας και όχι μόνο είναι ότι τα βαφτίσια δεν έγιναν στο Γιαννιτσοχώρι αλλά στον Άγιο Ηλία γιατό ο παπάς του χωριού αδυνατούσε να εκτελέσει το μυστήριο λόγω άλλης δουλειάς. Καταλάβατε; Πάλι το φωνάζω: ΚΑΤΑΛΆΒΑΤΕ..Ε...Ε;

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ¨ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

Η ΜΠΟΤΟΓΙΑΝΝΟΥΛΑ Οι τσιγγάνοι (Rom), με την παγκόσμια εξάπλωση και την αρχαία καταγωγή τους, από τις χώρες της Ινδίας, είναι από τις λίγες μειονότητες που έχουν κρατήσει τα δικά τους χαρακτηριστηκά (γλώσσα, τρόπο ζωής, ενδυμασία, ήθη-έθιμα κ.τ.λ.) και δεν έχουν αφομοιωθεί ή συγχωνευθεί. Ο σεβασμός των μειονοτήτων και όχι μόνο η υποστήριξη της διατήρησής τους , αλλά και της ανάπτυξής τους με τις δικές τους ιδιαιτερότητες, είναι βασική αρχή κάθε πολιτισμένου κράτους. Έτσι λοιπόν και στο χωριό οι τσιγγάνοι αποτελούν ένα κομμάτι της ιστορίας μας και συγκεκριμένα η οικογένεια Σταθόπουλου, με γενάρχη τον Παναγιώτη ή Μπότη.  Είναι όλοι τους κανονικά εγγραμμένοι στα δημοτολόγια του χωριού και συνεπώς ισότιμα μέλη της μικρής μας κοινωνίας.

Όλα αυτά τα χρόνια φλάμπουρο της οικογένειας ήταν η Γιαννούλα, η Μποτογιανούλα.

Δεν βάζουμε το κυρία μπροστά στην  Γιαννούλα γιατί οι τσιγγάνοι δεν χρησιμοποιούν ποτέ τέτοια επιθετικά ή ουσιαστικά προθέματα που χρωματίζουν τον άνθρωπο είτε υπέρ είτε κατά, όπως κύριος, θεία, νύφη, μπατζανάκης, κουνιάδος, προϊστάμενος, διευθυντής, συνάδελφος, γκόμενος. Τα θεωρούν γλυκανάλατα σκευάσματα  της προσποιητής ευγένειας, της επίπλαστης συγγένειας και της κοινωνικής ιεραρχίας. Χρησιμοποιούν ατόφιους και λαϊκούς προσδιορισμούς όπως αδελφέ, κουμπάρε, άντρα, γυναίκα, μάγκα, μαλάκα κ.τ.λ.

Στη δεκαετία του ’60 περίπου, έγινε η μόνιμη εγκατάσταση στο χωριό του Μπότη  και της Γιαννούλας, με τα παιδιά τους, τους τρεις γιουςκαι τη μοναχοκόρη τους. Έπλεκαν καλάθια κοφίνια, κανίστρες, καλάθες, μαλάθες, και ότι άλλο γινόταν από καλάμι. Τότε αυτά τα είδη ήταν από τα πιο αναγκαία πράγματα  στο αγροτικό νοικοκυριό.

Δυστυχώς ο Μπότης, δυο μέτρα άντρακλας έφυγε πολύ νωρίς από τροχαίο κάπου στο μπισχινέικο   γεφύρι. Πήγε τζάμπα σαν το σκυλί στο αμπέλι. Κι αυτό γιατί ήταν τσιγγάνος και δεν ενδιαφέρθηκε κανείς.

Ο καιρός περνούσε και όλα πήραν την άγουσα και τη σειρά τους. Τη Μποτογιαννούλα τη θυμάμαι μια ζωή χήρα, με την ίδια κοψιά και τη στεγνή της όψη, πάντα λιτή με το μαύρο της τσεμπέρι, σε όποια λύπη ή χαρά, γάμο ή συμφορά ήταν  αντάμα, πάντα στη θέση της. Σιωπηλή κι απέριττη σαν την εικόνα και υπομονετική σαν τη σκιά, στεκόταν πιο πέρα στο πεζούλι ή στο σκαλί για να συλλυπηθεί ή να συγχαρεί με τον τρόπο της.

Έφυγε κι αυτή αλλά συνεχίζουν τα πολλά αγγόνια. Ο Μιράλ, Στάθης Σταθόπουλος έγινε με τη σειρά του γενάρχης και πολύφαμελίτης

-----------------------------------------------------------------------------------------