Απαθείς παρακολουθούμε τα φαινόμενα φασισμού

Του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου

Τα Νέα, Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Τα πράγματα είναι καθαρά, πιο καθαρά δεν γίνεται. Υπάρχει η οικονομική κρίση, και υπάρχει και η κοινωνική - για την πολιτική δεν το συζητάμε, είναι γενική παραδοχή, και την αφήνουμε κατά μέρος. Τα της οικονομικής κρίσης τα ξέρετε, επίσης τα βιώνουμε κάθε μέρα όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως. Κι άντε, πες ότι με αυτά που γίνονται σε διεθνές επίπεδο, και αυτά που κάνει και η κυβέρνηση εδώ, σιγά σιγά θα καταφέρουμε να βγούμε από το τούνελ και σε δυο, τρία πέντε, δέκα, βρε αδερφέ, χρόνια, θα ξαναδούμε άσπρη μέρα. Με την κρίση στην κοινωνία θα μου πει κανείς τι θα γίνει; Πώς αυτός ο λαός θα επανέλθει σε ένα νομοταγές, πολιτισμένο και στοιχειωδώς ανθρώπινο πλαίσιο; Και πότε; Εδώ όπως εξελίσσονται τα πράγματα, σε λίγο αυτή η κοινωνία θα μετεξελιχθεί σε κοινωνία κανίβαλων...

Πού θα φθάσει το γιουχάισμα;

Κάναμε πλάκα πολλοί εξ ημών και υμών, με τα γιουχαΐσματα στους πολιτικούς. Και συνεχίσαμε να κάνουμε πλάκα όταν αυτά μετεξελίχθηκαν σε γιαουρτώματα, πετροβολήματα και ραντίσματα με νερά και καφέδες. Χαμογελάσαμε επίσης κάτω από τα μουστάκια μας (όσοι είχαμε τέλος πάντων) που αυτή τη φορά γιουχάισαν (προπηλάκισαν, γιαούρτωσαν, κυνήγησαν) έναν από τους «άλλους». Και αντίστοιχα θυμώσαμε γιατί το ίδιο συνέβη σε μια άλλη περίπτωση με έναν «δικό» μας - του κόμματος μας εννοώ. Και πού φτάσαμε τώρα; Να βλέπουμε απαθείς αυτά τα αίσχη που έγιναν στη συναυλία του Νταλάρα. Ακροδεξιοί σε αγαστή συνεργασία με μπαχαλάκηδες και αναρχικούς έκαναν ό,τι μπορούσαν να διαλύσουν τη συναυλία. Το ότι δεν τα κατάφεραν οφείλεται αποκλειστικά στο τσαγανό του Νταλάρα, που συνέχισε να τραγουδάει παρότι γιαουρτωμένος και προπηλακιζόμενος συνεχώς. Οι υπόλοιποι όμως 3.000 που βρίσκονταν στην αίθουσα τι έκαναν; Να σου πω εγώ, αναγνώστη μου: παρακολουθούσαν απαθείς...

Το δικαίωμα της διαφωνίας

Θα μου πεις, και τι ήθελες; Να αντιδράσουν οι υπόλοιποι, να γίνει εκεί μέσα κόλαση; Όχι βέβαια. Ήθελα όμως να δω ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο και τους πνευματικούς ανθρώπους αυτού του τόπου να ορθώνουν το ανάστημά τους και να φωνάζουν «ως εδώ»! Δεν το έκαναν. Ή, αν το έκαναν, ήταν ελάχιστοι. Γιατί ο Νταλάρας έχει σύζυγο πολιτικό. Μάλιστα. Αύριο, όμως, μπορεί να γίνει κάτι ανάλογο για κάποιον που είναι ομοφυλόφιλος, άλλον που είναι μουσουλμάνος το θρήσκευμα, έναν που έχει μαύρο χρώμα, άλλον που είναι κοντός ή που είναι παραπληγικός! Λένε πως ο φασισμός δεν έχει ούτε χρώμα ούτε κόμμα. Ότι βρίσκεται παντού. Να το κοιτάξουμε αυτό. Να το απομονώσουμε. Δεν μπορεί να κυριαρχήσει. Είναι έγκλημα κατά της κοινωνίας και της χώρας. Και δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε ποτέ από την κρίση αν τον αφήσουμε να δρα ανεξέλεγκτος. Και διάολε, εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία και για πρώτη φορά στην Ιστορία του κόσμου έγινε λόγος για το δικαίωμα της διαφωνίας και της διαφορετικότητας. Πώς τα ξεχνάμε όλα αυτά;

Μη γεμίσει ζόμπι η Βουλή...

Τα ξεχνάμε γιατί χάσαμε τα αντανακλαστικά μας ως κοινωνία, γι' αυτό. Έβλεπα ένα βίντεο που μου έστειλε φίλος, από την ομιλία ενός από αυτούς τους αγύρτες που έχουν ξεφυτρώσει σαν τα μανιτάρια στις πλατείες και εμπορεύονται την οργή του απλού κόσμου για τη συμφορά που τον έχει βρει. Καράφλιασα. Μου έπεσαν τα μαλλιά. Ο τύπος μιλούσε με ύφος και κινήσεις Ντούτσε σε ένα ακροατήριο καμιά 50αριά τελειωμένων, από αυτούς που έζησαν μια ζωή παρασιτικά ως συνταξιούχοι από τα 35 και τα 40 και τώρα ζητάνε και τα ρέστα, και έλεγε ό,τι βάζει ο νους σου - φυσικά, ψέματα. Κάποια στιγμή σηκώθηκε ένας από κάτω και του λέει, «μα τι είναι αυτά που λες, αυτά είναι ολωσδιόλου ψέματα». Το τι έγινε στην αίθουσα δεν λέγεται. Με παρότρυνση του ομιλητή, παραλίγο να τον λιντσάρουν τον άνθρωπο που αποτόλμησε να κάνει την παρατήρηση. Τέτοιοι ευδοκιμούν πολλοί. Και πασχίζουν να μπουν και στη Βουλή!!! Καλά μου έλεγε κάποιος ότι ο μεγάλος κίνδυνος σε αυτές τις εκλογές είναι «να γεμίσει ζόμπι η Βουλή».