Η ΠΑΡΑΚΤΙΑ ΖΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΪΑΦΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΕΔΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΑΣ (Μέρος 2ο) [ΤΟ ΣΠΙΤΑΚΙ....]

ΕΙΔΙΚΩΣ ΚΑΙ ..ΑΠΕΡΙΣΤΩΣ

Αυθαιρετα Ζαχάρως-Κακοβάτου, Μπισχινόκαμπου... 

       Ο Δήμος Ζαχάρως έχει επιφάνεια περί τα 187 τετρ. χιλιόμετρα και πληθυσμό 14000 κατοίκους. Από αυτή την επιφάνεια τα 3415 στρέμματα ανήκουν στην παράκτια ζώνη που  εκτείνεται από τον Καϊάφα μέχρι κάτω τη Νέδα, σε μια ακτίνα κοντά στα 25 χιλιόμετρα. Λοιπόν αυτή η τόσο σημαντική παράκτια ζώνη, που έχει φυσικά χαρακτηριστικά των Μεσογειακών παραλιακών ζωνών   με αμμοθίνες και πανίδα (κυρίως πευκοδάσος), όπως περιγράφηκε περισσότερο στο πρώτο μέρος, αν και  είναι χαρακτηρισμένη από το 2006 Natura επειδή είναι ένα μεγάλο φιλέτο και δεν υπάρχει οριοθέτηση της περιοχής με επιστημονικά κριτήρια(κτηματολόγιο), καθίσταται έρμαιο και εύκολη λεία σε διάφορους επιτήδειους.

      Βεβαίως το μεγαλύτερο μέρος της παραμένει στη φυσική του κατάσταση. Όμως  μια σοβαρή έκταση, περί το 10% είναι καταπατημένη. Οι  πρώτες επεμβάσεις-καταπατήσεις  άρχισαν από τα μέσα του περασμένου  αιώνα στην παραλία της Ζαχάρως και του Κακοβάτου, που πήραν μάλιστα μαζικό χαρακτήρα με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν αυθαίρετοι οικισμοί, με πρώτο και ονομαστό του Αγίου Νικολάου στη Ζαχάρω. Ήρθε και η χούντα, όλα έδεσαν και πήραν μεγαλύτερες διαστάσεις. 
   Αξίζει να τονίσουμε ότι μεταξύ των δύο περιοχών υπάρχει ουσιαστική διαφορά. Στη Ζαχάρω τα αυθαίρετα κτίσματα αποτέλεσαν κυρίως δεύτερες κατοικίες, τα πολυφημισμένα εξοχικά, καθώς οι περισσότεροι ιδιοκτήτες συμπεριλαμβάνονταν στην εύπορη τάξη της Ζαχάρως, την καλούμενη και "καλή κοινωνία, που τότε την αποτελούσαν έμποροι, κρατικοί υπάλληλοι, διάφοροι επιστήμονες και κάμποσοι τυχάρπαστοι.            
    Αντίθετα στον Κακόβατο όλα τα αυθαίρετα χρησίμευσαν ως πρώτες κατοικίες με τους ιδιοκτήτες - καταπατητές να ανήκουν κυρίως στη χαμηλή τάξη των προλετάριων (νοικαραίοι, σέμπροι ή βιοπαλαιστές εργάτες  στις σταφίδες, καλή ώρα σαν την κυρά Μαργαρίτα που με το μεροκάματο και χήρα με τρία κουτσούβελα κατάφερε και έστησε μακρινάρι που το λέει και το καμαρώνει). Στην ουσία ήσαν αναγκασμένοι από τα σφικτά χωροταξικά όρια και κυνηγημένοι από τον ακριβό κλήρο (4). Επομένως στη Ζαχάρω τα εξοχικά ήσαν τέκνα της ευδαιμονίας, στο δε Κακόβατο ήσαν τέκνα της  ανάγκης. 

      Και ερχόμαστε στην τελευταία περίπτωση του Μπισχινόκαμπου. Η ιστορία  που περίπου άρχισε εδώ και μια δεκαετία με τα γνωστά λυπηρά επεισόδια και καθέκαστα και τώρα βρίσκεται σε πλήρη  εξέλιξη με την πυροδότηση από την περιβόητη "απόφαση" ΄της αμαρτωλής επιτροπής που τόσο μεγάλης διαφήμισης - καταγγελίας έτυχε. (5)  Σε αυτό το σημείο πρέπει επικροτήσουμε τη Δημοτική αρχή και την Αντιπολίτευση του δήμου Ζαχάρως που ομόφωνα την κατήγγειλε και την έστειλε για νομοτεχνική έρευνα.(6) Ειδική δε μνεία πρέπει να κάνουμε στον Κώστα Αλεξανδρόπουλο για τη στάση της Παράταξής του στη σχετική συνεδρίαση.

(4) Κάπως έτσι κτίσθηκαν και τα αυθαίρετα σε όλη την παράκτια ζώνη της Ηλείας.
(5)  Κάπου στο ενδιάμεσο, πριν 20 χρόνια περίπου είχαμε περίπτωση απόπειρας καταπάτησης και στην παραλία του Γιαννιτσοχωρίου, που ευτυχώς αποκρούστηκε εν τη γενέσει της. Δράστης ήταν ο    τότε πρόεδρος της κοινότητας, που ήταν στον ίδιο θώκο επί 26 συνεχή χρόνια αν και πρώην κουρεύς.
(6) Όμως γιατί  η δημοτική αρχή σηκώνει τα χέρια σαν τον Πιλάτο για τόσες άλλες καραμπινάτες  περιπτώσεις με πρώτη την καταπάτηση δημόσιας έκτασης στον Καϊάφα για την κατασκευή  αυθαίρετου ξενοδοχειακού κτίσματος, που μάλιστα έχει καταγγελθεί από επίσημες υπηρεσίες; Μήπως  επειδή δράστης είναι ο πρώην δήμαρχος; 

Αλήθεια αυτό το ¨σπιτάκι" πού είναι; Όπως βλέπετε έχει και πισίνα τροφοδοτούμενη άμεσα από τη Θάλασσα. Πάντως την ωραία φωτογραφία την αφιερώνουμε στον κ. Αγραπιδά, ως πρόεδρο του Περιβαλλοντικού Συλλόγου Ζαχάρως και Περιχώρων!!!