 |
| Και ποιος θα με "αξιολογήσει" εμένα, ρε;;!! |
Κάποιοι στην Ελλάδα, με όλη τους την άνεση κλείνουν
διακόπτες, κλείνουν δρόμους, κλείνουν επιχειρήσεις αρκεί να μην αλλάξει τίποτα.
Για να συνεχίσουν να αμείβονται αδρά χωρίς να δουλεύουν. Μόνο στο άκουσμα της
πρόθεσης της εκλεγμένης πολιτικής εξουσίας να φέρει μια μεταρρύθμιση στο
τραπέζι, εξανίστανται, εκβιάζουν, απειλούν. Και αν δεν γίνει το θέλημά τους -
όπως τους έχουν καλομάθει οι πελάτες και εντολείς τους μέχρι σήμερα -
ταλαιπωρούν τους πολίτες, την αγορά, το κέντρο της Αθήνας, τον τουρισμό, την
παιδεία, τους αρχαιολογικούς χώρους...
Κάνουν ότι είναι δυνατόν να καταστρέψουν την αξιοπιστία κάθε
εθνικής απόπειρας ανάταξης και επαναφοράς σε κάποιο πρόγραμμα. Κι όλα αυτά, για
τα μικροσυμφέροντα της επαγγελματικής τους ομάδας, του κλειστού επαγγέλματος,
της συντεχνίας τους. Οι φρουροί του πελατειακού συστήματος που άνθισαν σαν
πρασινοφρουροί, γαλάζια γενιά, "κόκκινοι" συνδικαλιστές,
αγροτοπατέρες...
Χρόνια τώρα το σύστημα τους ανέχτηκε να κλείνουν τους
δρόμους, το ρεύμα, την ενημέρωση γιατί ήσαν οι δικοί του άνθρωποι στις
επίλεκτες θέσεις, η μαφία των μικροσυμφερόντων, το λίπος των κομματικών
μηχανισμών, οι αποκλειστικοί και ελεγχόμενοι δρόμοι των διορισμών και των
εξυπηρετήσεων.
Σήμερα, αποτελούν το βασικό εμπόδιο για οποιαδήποτε αλλαγή,
ακόμη και ενάντια στα παλιά αφεντικά τους. Ως κρατικοδίαιτοι έζησαν και
"μεγαλούργησαν" μέχρι σήμερα, άλλον τρόπο δεν γνωρίζουν. Και νοιώθουν
προδομένοι από τα παλιά τους κόμματα.
Αυτονομημένοι αναγκαστικά, μπροστά στην εθνική ανάγκη και
προσπάθεια για στροφή σε μια παραγωγική ανάκαμψη, και με τα προνόμιά τους να
απειλούνται πια ευθέως, τα παράσιτα ενώνονται και αντιδρούν. Ενώνονται βάσει
της κοινής τους ιδεολογίας, του "δικαιώματος της αμειβόμενης αεργίας"
εις βάρος όσων εργάζονται και επιχειρούν. Και βρίσκουν ζεστή φιλοξενία στον
"αντιμνημονιακό" λόγο των "δανεικών χωρίς όρους" της
αντιπολίτευσης...
Είναι φυσικά φανερό ότι χωρίς την αντιμετώπισή τους καμιά
απόπειρα επαναφοράς της χώρας μας σε παραγωγική πορεία δεν πρόκειται να
πετύχει.
Είναι δυστυχώς η βαρειά κληρονομιά του φαύλου κομματικού
παρελθόντος της λεηλασίας του Δημοσίου από τις συμμορίες των κομματανθρώπων.
Είναι τα δημιουργήματα της νοοτροπίας του κράτους λάφυρου του νικητή των
εκλογών και της απομύζησης του εθνικού πλούτου από τους "κολλητούς"
της εκάστοτε εξουσίας. Είναι η "γραμμή παραγωγής" της μίζας και των
δανεικών που δεν φτάνουν ποτέ στην παραγωγή απλά υπονομεύουν τις επόμενες
γενιές με δυσθεώρητες υποχρεώσεις. Είναι το λίπος της πελατειακής εξουσίας.
Τώρα, που δεν υπάρχει λάφυρο αλλά δανειακές συμβάσεις με
σαφείς όρους (μνημόνια), η θέση των κομματανθρώπων κλονίζεται. Και οι
αντιδράσεις τους είναι τυφλές και αντικοινωνικές.
Είναι ταυτόχρονα και η κατάλληλη ώρα να συντριβούν από την
συντονισμένη και αποφασιστική υποστήριξη - από την έλλογη κοινωνική αριστερά
αλλά και την μεταρρυθμιστική δεξιά - των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων και των
ρήξεων με το παρελθόν και τους οπαδούς του που απειλούν ευθέως ολόκληρη την
παραγωγική δύναμη και το αύριο αυτού του τόπου.
Γιατί η κρίσιμη για τον τόπο σύγκρουση τώρα αρχίζει επί της
ουσίας:
Παραγωγοί εναντίον παρασίτων, μεταρρυθμίσεις εναντίον
πελατειακού συστήματος, προοδευτικοί άνθρωποι εναντίον μεταλλαγμένων
κομματανθρώπων συνδικαλιστών. Μια μάχη που πρέπει να κερδηθεί δημοκρατικά: με
διαφάνεια, κοστολόγηση, αξιολόγηση, αποφασιστικότητα. Και κυρίως με την
εφαρμογή επιτέλους των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου