της Κατερίνας Κλαδούχου*
Έχω αρχίσει να θυμώνω από τους δήθεν σωτήρες, δήθεν
προστάτες και δήθεν αυθεντικούς ερμηνευτές της βούλησης του λαού που υποφέρει
και πεινάει, ενώ αυτό που πραγματικά θέλουν είναι να τον παραπλανήσουν και να
τον χειραγωγήσουν, ξεκινώντας ‘ανένδοτους αγώνες’ για να προστατέψουν τάχατες
τα συμφέροντά του, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν είναι να
δημιουργήσουν προβλήματα και χάος ποντάροντας στην καταστροφή της Ελλάδας για
μικροκομματικό όφελος.
Έχω αρχίσει να θυμώνω από όλα αυτά που ακούω και βλέπω τις
τελευταίες μέρες γιατί φοβάμαι ότι όλοι αυτοί οι βολεμένοι του συστήματος, που
μου επέβαλαν για 30 ολόκληρα χρόνια την ναξιοκρατία και την φαυλότητα, έχουν
βαλθεί να καταστρέψουν την χώρα και μαζί και την ζωή μου.
Έχω αρχίσει να θυμώνω με ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων, που
λειτουργούν για άλλη μία φορά σαν χούλιγκαν που προσέρχονται σε ματς, χωρίς να
θέλουν ούτε να ακούσουν, ούτε να μάθουν, ούτε να καταλάβουν τίποτα, απλά
μαγεμένοι από τις ιαχές της νίκης, με βλέμμα θολό, καλπάζουν προς το γκρεμό παρασέρνοντας
μαζί τους και αυτούς που με σύνεση, ευθύνη και βαθύ προβληματισμό αγωνιούν και
πασχίζουν για το αύριο της χώρας.
Έχω αρχίσει να ανησυχώ πραγματικά για το τι μας περιμένει,
όταν βλέπω γύρω μου κάποια κόμματα με τόση ευκολία να υπόσχονται νέους παραδείσους,
μάλιστα αριστερούς αυτήν την φορά, ξεθάβοντας και ανακυκλώνοντας παρωχημένα
συνθήματα που δήθεν θα φέρουν τον λαό στην εξουσία.
Έχω αρχίσει να ανησυχώ πραγματικά όταν βλέπω με πόση μεγάλη
ευκολία ταυτίζονται οι αντιπολιτευτικές κορώνες και των 4 κομμάτων της
αντιπολίτευσης. Όταν βλέπω ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛΛ. & χρυσή αυγή σε μία
συγκλίνουσα αντιπολιτευτική συμπεριφορά. Όταν η διαφορά στις ανακοινώσεις τους
δεν βρίσκεται στην ουσία των λεγόμενων τους, αλλά στις λέξεις και στο ύφος. Με
μοναδική εξαίρεση το θέμα των μεταναστών, σε όλα τα υπόλοιπα οι ανακοινώσεις
τους ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους.
Έχω αρχίσει να απελπίζομαι όσο συνειδητοποιώ ότι ο λαός που
υποφέρει και πεινάει είναι αυτός, ο ίδιος, που όλα αυτά τα χρόνια, με τυφλό
φανατισμό, στήριζε με τεράστια πλειοψηφία τις προηγούμενες κυβερνήσεις και
έκανε τα στραβά μάτια σε όσα έκαναν, μόνο και μόνο γιατί κατάφερε ή ήλπιζε να
καταφέρει, αυτός ή κάποιος δικός του να διοριστεί, ή γιατί συμμετείχε στο πάρτι
του μαύρου χρήματος γλύφοντας κανένα κοκαλάκι ή έκλεβε όσο μπορούσε την εφορία
και πήγαινε κοσμοπολίτικες διακοπές με διακοποδάνεια και πιστωτικές κάρτες. Ότι
είναι ο ίδιος λαός, που όλα αυτά τα χρόνια, είχε σαν σημαία του την μαγκιά, το
προσωπικό βόλεμα και τις εύκολες και χωρίς προσπάθεια και κόπο λύσεις έχοντας
επιλέξει να ζει στο ψέμα και στην πλαστή ευμάρεια με χρήματα που δεν κόπιασε
για να αποκτήσει.
Έχω αρχίσει να απελπίζομαι καθώς συνειδητοποιώ ότι ακόμα και
τώρα, ένα μεγάλο μέρος του λαού μας αρνείται να αποδεχθεί το δικό του μερίδιο
ευθύνης και συμμετοχής σε όλο αυτό το ‘πάρτι’ που μας οδήγησε εδώ που φτάσαμε.
Αρνούμενος να αλλάξει την σχέση του με την πολιτική και την κοινωνία,
εφευρίσκει ‘εχθρούς’ και ‘ενόχους’ για να ρίξει το ανάθεμα, επιλέγοντας
ταυτόχρονα να στηρίξει, με τυφλό και άκριτο φανατισμό οπαδού, αυτούς που του
υπόσχονται ότι με έναν μαγικό τρόπο και πολύ τσαμπουκά, θα ξανά φέρουν τα
πράγματα στην προηγούμενη κατάσταση, μεθώντας με ανεφάρμοστες υποσχέσεις και
τις δήθεν εύκολες και ανώδυνες λύσεις ή τουλάχιστον με ‘λύσεις’ που δεν θα
ακουμπάνε τα δικά του κεκτημένα.
Φοβάμαι ότι εάν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι εκτός από αυτούς
που κυβερνούσαν αυτά τα τελευταία 30 χρόνια και έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο των
ευθυνών, έχουμε και εμείς ευθύνες γιατί τους επιτρέπαμε και τους δίναμε το δικαίωμα
με την ψήφο μας να κάνουν ότι κάνανε συμμετέχοντας και εμείς στο πάρτι με το
τσάμπα φαγοπότι, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, εάν δεν αναλάβουμε ο καθένας
μας το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για όλα αυτά τα στραβά που για χρόνια
γινόντουσαν στην χώρα μας και εάν δεν φροντίσουμε να αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό
μας και την αντίληψη μας για το ποια πρέπει να είναι ή στάση μας και ή θέση μας
στην κοινωνία και στην χώρα, εάν δεν αρχίσουμε να λειτουργούμε με υπευθυνότητα
έστω και την τελευταία στιγμή, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα απολύτως, παρά
μόνο οι φάτσες των «αρχηγών» τα ονόματα των «ομάδων» και ο εκάστοτε «εχθρός»
που θα μας εμποδίζει να ‘απολαμβάνουμε’ πράγματα που δεν δημιουργήσαμε.
Εάν δεν συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του προβλήματος και
εάν δεν πάρουμε απόφαση ότι δεν είναι δυνατόν να δοθεί λύση χωρίς να γίνουν
ριζικές αλλαγές τόσο σε δομές όσο και στις ζωές όλων μας και εάν δεν βάλουμε
πλάτη ώστε ότι είναι να γίνει να γίνει μια ώρα αρχύτερα, δεν θα καταφέρουμε
τίποτα.
Και το κακό είναι ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου
για όλα αυτά … και γι αυτό απλά ΦΟΒΑΜΑΙ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου