Καλφακάκου Ρία
Θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου παιδί της Γαλλικής Επανάστασης. Στην εφηβεία μου, στο σχολείο, με ενθουσίασε ο ξεσηκωμός των φτωχών, οι γνωστές ρήσεις του Βολταίρου, το τρίπτυχο Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφοσύνη. Το Γαλλικό Ινστιτούτο και οι δημοκρατικές αντικληρικές απόψεις του πατέρα μου με επηρέασαν ακόμη παραπάνω.
Λίγο αργότερα, στο πανεπιστήμιο, με κέρδισε η Αριστερά. Είχε πολλή Γαλλική Επανάσταση μέσα της. Ήταν και η δικτατορία που σε έσπρωχνε, με την κτηνώδη αγραμματοσύνη και την έλλειψη ανθρωπισμού και ηθικής.
Η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό με βασανίζει έως σήμερα. Η κοινή πάλη των αδυνάτων, των από κάτω, των φτωχών, ενάντια στους ισχυρούς, δεν σημαίνει αδιαφορία απέναντι στις ατομικές ανάγκες, τις επιθυμίες, τα δικαιώματα. Η κατάργηση των τεράστιων κοινωνικών αδικιών δεν σημαίνει ισοπέδωση των διαφορετικών αντιλήψεων, των αξιακών στάσεων, του τρόπου ζωής στη νέα κοινωνία. Δεν μπορεί να μοιράζεται δίκαια μόνο το ψωμί, αλλά και η Δημοκρατία.
Πέρασαν πολλά χρόνια, πολλές αλλαγές επήλθαν στην ελληνική Αριστερά, διασπάσεις και νέες επανενώσεις, αλλά ο χώρος με αυτές τις αντιλήψεις διατήρησε και την ύπαρξή του και την ισχυρή ιδεολογική του επίδραση στην ελληνική κοινωνία, ασκούσε έλξη σε καλόπιστους αστούς, και σε σκεπτόμενους παλαιοκομμουνιστές. Τα χαμηλά ποσοστά μας δίναν συχνά ένα ιδιαίτερο είδος περηφάνιας: «Εμείς που δεν υποκύπτουμε στις σειρήνες της εξουσίας».
Ήμασταν πάντοτε παρόντες στους εργατικούς αγώνες, στις διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο, στις διαμαρτυρίες για την παγκοσμιοποίηση, στον ξεσηκωμό της νεολαίας για το άρθρο 16, δίπλα στους δεκαεξάρηδες το 2008, στους Αγανακτισμένους το 2011. Με λάθη, με υπερβολές, αλλά πάντοτε δίπλα στους αδύναμους, δίπλα στους πολλούς, που η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, απρόσωπη και απάνθρωπη, ήθελε να συντρίψει και να υποτάξει.
Όταν η μεγάλη οικονομική κρίση συντάραξε τον πλανήτη, βρήκε στη χώρα μας το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, αυτάρεσκο, χορτασμένο, εν πολλοίς βουτηγμένο στη διαφθορά και τη διαπλοκή, όλο και πιο μακριά από τους ανθρώπους, τις αγωνίες και τα όνειρά τους, με τον εκσυγχρονισμό του, τον νεοφιλελευθερισμό του, τις όλο και πιο δυσδιάκριτες διαφορές ανάμεσα στα συστημικά κόμματα της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς.
Και ξαφνικά ανακαλύφθηκε το χρέος της χώρας. Και οι δανειστές ζητούσαν τα λεφτά τους πίσω. Χωρίς πολύ σκέψη, οι κυβερνήσεις, από το 2009, ξετύλιξαν ένα σχέδιο για να ανταποκριθούν, όπως όφειλε κάθε έντιμος άνθρωπος, λέγανε, στην αποπληρωμή των χρεών.
Το αποτέλεσμα των σοφών χειρισμών τους, γνωστό. Οι ζωές των ανθρώπων ανατράπηκαν, ολόκληρες κοινωνικές ομάδες μπήκαν βίαια στο περιθώριο, η ανεργία άγγιξε επισήμως το 30%, η φτώχεια έφτασε στο κατώφλι της ώς τότε ασφαλούς μεσαίας τάξης, ταμεία και νοσοκομεία διαλύθηκαν υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση του Ευάγγελου Βενιζέλου και του επιτυχημένου -για τους δανειστές- PSI του. Μέσα σε όλη την αναμπουμπούλα, το χρέος έγινε από ιδιωτικό δημόσιο, για να μην μπορείς να αρνηθείς να το πληρώσεις χωρίς ευρωπαϊκές κυρώσεις.
Και το χρέος αύξανε και αύξανε, σ’ ένα σχιζοφρενικό φαύλο κύκλο. Χρωστάω - παίρνω μέτρα πληρωμής του χρέους - οι επιπτώσεις των μέτρων αυξάνουν το χρέος - πιο σκληρά μέτρα - μεγαλύτερη αύξηση του χρέους.
Και έτσι, ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς με ποσοστά 3% έως 5%, που ήταν δίπλα στους ανθρώπους και τους αγώνες, δήλωσε έτοιμο να αναλάβει τις κυβερνητικές ευθύνες, κέρδισε την εμπιστοσύνη του κόσμου και, εδώ και δύο χρόνια, πληγώνει τη Δεξιά, ως μια μεγάλη αριστερή παρένθεση, που φαίνεται να μην τελειώνει όσο σκληρά κι αν προσπαθούν οι έτσι ή αλλιώς αναξιόπιστοι δημοσκόποι.
Και κάνει συμβιβασμούς που δεν του ταιριάζουν, μα ταυτόχρονα βάζει όλους τους ανασφάλιστους στα νοσοκομεία και μοιράζει το πλεόνασμα στους συνταξιούχους.
Αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο προσφυγικό ρεύμα των τελευταίων 100 χρόνων με ανθρωπισμό, χωρίς αστυνομική βία.
Μάχεται να σώσει τα βασικά δημόσια αγαθά, νερό και ρεύμα. Υπερασπίζει και τονώνει, και με διορισμούς, τη δημόσια Υγεία και Παιδεία.
Σπάει το τρίγωνο της διαπλοκής πολιτικοί - ΜΜΕ - τραπεζικό σύστημα.
Ενισχύει την υγιή επιχειρηματικότητα, προστατεύει τα εργασιακά δικαιώματα.
Σέβεται και ενδυναμώνει τη Δημοκρατία.
Συμβιβάζεται συνειδητά και με κόστος για να περισώσει ό,τι σώζεται από την καταβαράθρωση των από τα κάτω, χωρίς να απαρνιέται εκείνα που διακήρυξε με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, και εκμεταλλεύεται κάθε ρωγμή υπέρ των αδυνάτων. Εξάλλου, η Αριστερά, για τέτοιες δύσκολες αποστολές είναι φτιαγμένη.
Με απογοητεύει, κάποιες φορές, με αστοχίες ή υπερβολές. Μα έχω ακόμα τον ενθουσιασμό της αρχής, πως οι βασικές μας αξίες δεν εγκαταλείφθηκαν, πως η δημοκρατική διαχείριση, χωρίς αλαζονεία, οδηγεί σε ένα καλύτερο αύριο.
Και δεν μπορώ να εγκαταλείψω τη μοναδική μου ελπίδα.
* Η Ρία Καλφακάκου είναι καθηγήτρια στο ΑΠΘ, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου