Στα μικρά μας χρόνια μερικές ονομασίες είχαν πάρει θρυλικές διαστάσεις εξαιτίας διαφόρων κοινωνικών συνηθειών που γίνονταν καθημερινά "μοτίβα" όπως θα σε στείλω στο Δυδιμότυχο ή υπηρετεί στρατιώτης στα σύνορα, στο Σιδιρόκαιστρο. Όταν πια επισκέφτηκα αυτά τα μέρη πολύ μετά για επαγγελματικούς λόγους είχα μεγάλη περιέργεια ακόμα και λαχτάρα ΄μια κι αυτοί οι τόποι είχαν ριζώσει μέσα μου και φάνταζαν με δέος, απόμακροι και τόποι για εξορία. Βεβαίως άλλαξα αμέσως γνώμη αλλά αυτό είναι άλλο..καπέλο.
Το Πυργάκι (Πύργος Τριφυλίας) όμως τότε είχε την τιμητική του για άλλους λόγους. Τότε, στα αλλοτινά χρόνια, πολλοί ξωμάχοι από τα χωριά μας, ιδίως Αλιά και Γιαννιτσοχώρι έπαιρναν παραμάσχαλα την πλατιά αξίνα τους και δυο-τρια μπογαλάκια και με το τραίνο πήγαιναν στην Αρκαδιά και μετα στο Πυργάκι για μεροκάματο στις σταφίδες που ήταν το κύριο ή καλύτερα μοναδικό αγροτικό προϊόν. Συνήθως πήγαιναν κατά μικρές ομάδες δύο έως τεσσάρων ατόμων.Έτσι το Πυργάκι φάνταζε σε μας τους μικρούς σαν μια μεγάλη εργατομάνα. Δεν ξέρω αλλά ούτε θυμάμαι να υπήρχε και άλλος τόπος για εποχιακή εργασία .Φαντάζεστε τις συνθήκες εργασίας και διαμονής αυτών των ανθρώπων; Δεν υπάρχουν μαρτυρίες για την πάρτη τους κι απορώ που ο φίλος μου ο Μήτσος Κουκουλάς στο βιβλίο του τα "Φορτηγά" που χειρίζεται επάξια τα πράγματα για εκείνα τα χρόνια δεν κάνει καμία αναφορά σε αυτούς τους ¨μετανάστες¨. Ευελπιστώ πάραυτα με αυτό το σημείωμα να τον κουρντίσω και ως μεγάλος παραμυθάς κάτι να μας ...αραδιάσει.Οψόμεθα.....
[Η μικρή πλατειούλα με τα πλατάνια και τα 4 καφενεία
δίπλα-δίπλα είναι το σήμα κατατεθέν του χωριού]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου