Αν το κέντρο είναι η Ακρόπολη, τότε δυτικά της βρίσκονται οι λόφοι του Αρείου Πάγου και των Μουσών (ή Φιλοπάππου), η Πνύκα και εκείνος των Νυμφών (ή Αστεροσκοπείου). Βορειοανατολικά και ανατολικά της, ο Λυκαβηττός και ο λόφος του Αρδηττού, αντίστοιχα. Ιδού οι περίφημοι επτά λόφοι της Αθήνας, οι τόσο σημαντικοί για την ιστορία της, για το φυσικό περιβάλλον της, αλλά και για την ίδια την εμπειρία της, από κατοίκους και επισκέπτες.- Τοπόσημα, περιβαλλοντικοί θύλακοι, φορείς ιστορίας ή και τα τρία μαζί; Ισως και πολλά άλλα, μιας και οι επτά λόφοι της Αθήνας, αυτές οι περίοπτες εξάρσεις του αναγλύφου της πόλης, είχαν και έχουν μια επιπλέον σημασία που την υπαινισσόταν καλύτερα ο Δημήτρης Πικιώνης: «Ανεβαίνουμε και κατεβαίνουμε μαζί με το έδαφος απάνω εις τα κυρτώματά του (...) μετρούμε τη γη με τον κόπο του κορμιού μας (...) το έρημο τούτο μονοπάτι είναι απείρως ανώτερο από τις λεωφόρους των μεγαλουπόλεων, γιατί με την κάθε πτυχή του (...) μας μαθαίνει τη θεία υπόσταση της ατομικότητας της υποταγμένης εις την αρμονία του όλου», έγραφε στη «Συναισθηματική Τοπογραφία» το 1935.Από μια άλλη, πιο πανοραμική οπτική, ο Λε Κορμπιζιέ, παρομοίαζε στις αρχές του 20ού αιώνα την Αττική με ένα όστρακο επικλινές, στο κέντρο του οποίου υπήρχε ένα μαργαριτάρι, ο Παρθενώνας. Κι όπως θα σημείωνε ο Χρήστος Ζερεφός σε μια πραγματεία της Ακαδημίας με τίτλο «Αι επτάλοφοι Αθήναι και το Αστεροσκοπείον Αθηνών», παρ’ όλη την οικοδομική παραμόρφωση του «οστράκου», ευτυχώς που πέριξ της Ακροπόλεως, διακρίνονται έξι βραχώδεις λόφοι.
- [H συνέχεια κλικ ΕΔΩ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου